Ωστόσο, αυτό αποδείχτηκε ότι ήταν μια πλατφόρμα για το Πεκίνο να προπαγανδίσει μια ατζέντα που είναι αντίθετη με τις δικές του ενέργειες στην αφρικανική ήπειρο.

Αν και, επιφανειακά, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) έχει, για περισσότερες από δύο δεκαετίες, ανακηρύσσει το Φόρουμ ως μια οδό συλλογικού διαλόγου και συνεργασίας σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως το εμπόριο, οι επενδύσεις, η ανάπτυξη υποδομών, η υγεία, η εκπαίδευση και η ειρήνη και ασφάλεια, κάτω από αυτή την αφήγηση κρύβεται ένας ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός που έχει σκοπό να εκμεταλλευτεί τη φωνή της Αφρικής για γεωπολιτικούς σκοπούς.

Μέσω της διπλωματίας του χρέους, της εξόρυξης πόρων και της στρατηγικής πολιτικής επιρροής, το Πεκίνο έχει οπλίσει το FOCAC για να εκμεταλλευτεί τους πόρους, τις αγορές και το πολιτικό τοπίο της Αφρικής για να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα.

Πάρτε για παράδειγμα τις χώρες μέλη του φόρουμ. το FOCAC μετρά ως μέλη του 53 αφρικανικά έθνη. ουσιαστικά ολόκληρη η ήπειρος, εκτός από το Eswatini που έχει διπλωματικές σχέσεις με την Ταϊβάν. Το Πεκίνο προσπαθεί εδώ και χρόνια να πείσει τη χώρα να διακόψει τους δεσμούς της με την Ταϊβάν με αντάλλαγμα την αναγνώριση, ωστόσο η αφρικανική χώρα έχει σταθεί μέχρι στιγμής.

Μεταμφίεση οικονομικής βοήθειας

Οι πραγματικές προθέσεις του ΚΚΚ ωστόσο έρχονται στο φως όταν αξιολογήσει κανείς το οικονομικό προπύργιο που επιδιώκει να ασκήσει το Πεκίνο στην αφρικανική ήπειρο. Η Κίνα έχει γίνει με τα χρόνια ο μεγαλύτερος διμερής πιστωτής σε αφρικανικές χώρες και έχει παράσχει οικονομικά δάνεια για αναπτυξιακά έργα σε περισσότερες από τρεις δωδεκάδες αφρικανικές χώρες, όπως η Αγκόλα, η Αιθιοπία, η Κένυα, το Τζιμπουτί, το Καμερούν, η Ζάμπια και η Δημοκρατία του Κονγκό μεταξύ πολλών άλλων τα τελευταία χρόνια . Αυτά τα χρηματοοικονομικά δάνεια οδήγησαν στο να χρωστάει η ήπειρος στους Κινέζους πιστωτές λίγο περισσότερα από 93 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2022 και αναμένεται να φθάσει σε ένα ιστορικό υψηλό ποσοστό περίπου 153 δισεκατομμυρίων δολαρίων το επόμενο έτος. Επιπλέον, στην επεκτατική της αναζήτηση, η Κίνα έχει ξεπεράσει την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ και άλλους παραδοσιακούς πιστωτές όλοι μαζί και είναι ο μεγαλύτερος επίσημος πιστωτής στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Έχει επίσης εκκρεμή αξίωση άνω του 5% του συνολικού ΑΕΠ του πλανήτη και περισσότερες από δώδεκα υπανάπτυκτες και αναπτυσσόμενες χώρες διαθέτουν οικονομικά τουλάχιστον 20% του ΑΕΠ τους στην Κίνα.

Το φετινό Φόρουμ για τη Συνεργασία Κίνας-Αφρικής ήταν το πρώτο που πραγματοποιήθηκε μετά την πανδημία καθώς και την οικονομική αναταραχή του ίδιου του Πεκίνου. Αυτό οδήγησε, επομένως, πάντα στην ανάπτυξη αποικιακών τακτικών που θα μπορούσαν ενδεχομένως να ωθήσουν την κινεζική οικονομία πίσω στην αναπτυξιακή της τροχιά, αν και με την πλάτη των πόρων της Αφρικής. Αναλυτές των σχέσεων Κίνας-Αφρικής έχουν σημειώσει ότι οι κινεζικές επιχειρηματικές δραστηριότητες υπάρχουν συχνά σε μια ρυθμιστική γκρίζα ζώνη, εκμεταλλευόμενες την αδύναμη διακυβέρνηση και τους διεφθαρμένους αξιωματούχους για να παρακάμψουν τους περιβαλλοντικούς νόμους, τα εργασιακά πρότυπα και τα κοινοτικά δικαιώματα.

Η καταστροφή των οικοσυστημάτων, η μετατόπιση των τοπικών κοινοτήτων και η περιορισμένη μεταφορά δεξιοτήτων και τεχνολογίας αναδεικνύουν μια μορφή εκμετάλλευσης που έχει εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εξορυκτικές αποικιακές πρακτικές του 19ου αιώνα. Για το ΚΚΚ, το FOCAC αφορά λιγότερο την πραγματική εταιρική σχέση και περισσότερο την εξασφάλιση μιας φθηνής και σταθερής προσφοράς πόρων.

Ομοίως, με το πρόσχημα των αναπτυξιακών έργων, η Κίνα έχει μεταμφιεστεί στην οικονομική της βοήθεια σε έθνη που ήταν οικονομικά ασταθή για διάφορους ταυτόχρονους λόγους. Για παράδειγμα, χώρες όπως η Ζάμπια, το Κονγκό, η Αιθιοπία, η Κένυα, μεταξύ άλλων, έχουν ωθηθεί στην οικονομική κρίση περισσότερο λόγω των υψηλών ενδιαφερομένων δανείων που έχουν χορηγηθεί από τις αναπτυξιακές τράπεζες της Κίνας. Η πρακτική των «κρυφών χρεών» στις δανειακές συμβάσεις έχει επίσης προκαλέσει μεγάλες αποτυχίες στις ασταθείς οικονομίες των αφρικανικών χωρών.

Το έργο BRI από μόνο του έχει προκαλέσει χώρες χαμηλότερου και μεσαίου εισοδήματος με κρυφά χρέη ύψους περίπου 385 δισεκατομμυρίων δολαρίων μέχρι το 2020 και αναμένεται να ξεπεράσει κατά πολύ τον αριθμό τα επόμενα χρόνια.
Η ανακοίνωση ότι το Πεκίνο δεσμεύεται για οικονομική στήριξη 51 δισεκατομμυρίων ΗΠΑ για την Αφρική τα επόμενα τρία χρόνια είναι ένα μεγαλύτερο σχέδιο μιας παρόμοιας αυτοκρατορικής στρατηγικής που έχει αναπτύξει στην ήπειρο για πάνω από δύο δεκαετίες.

Κάτω από τη μεταμφίεση μιας «κοινότητας Κίνας-Αφρικής παντός καιρού», το ΚΚΚ επιδιώκει να χειραγωγήσει τις αφρικανικές χώρες ώστε να παραχωρήσουν το πολυπόθητο μερίδιο αγοράς του στις κινεζικές εταιρείες, ωθώντας έτσι την κινεζική οικονομία σε ισχυρότερη παγκόσμια θέση σε σύγκριση με την τρέχουσα καταστροφές.

Πρόληψη της δημιουργίας μιας Κινεζικής Αυτοκρατορίας μέσω Ελέγχου και Υπευθυνότητας

Μέσω του FOCAC, το ΚΚΚ έχει επίσης επεκτείνει την πολιτική του επιρροή σε ολόκληρη την Αφρική, χρησιμοποιώντας οικονομική βοήθεια, ανάπτυξη υποδομών και επενδύσεις (όπως ανακοινώθηκε κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής) ως εργαλεία πολιτικής υποστήριξης. Αυτή η στρατηγική επέτρεψε στην Κίνα να εξασφαλίσει πολιτική πίστη από τα αφρικανικά έθνη, συχνά σε αντάλλαγμα για διπλωματική υποστήριξη στην παγκόσμια σκηνή.

Πολλές αφρικανικές χώρες έχουν υποστηρίξει την Κίνα σε διεθνή φόρουμ και σε επίμαχα ζητήματα όπως οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Xinjiang.

Η κατασκευή της έδρας της Αφρικανικής Ένωσης από την Κίνα στην Αντίς Αμπέμπα, και οι επακόλουθες ισχυρισμοί για παρακολούθηση, υποδηλώνουν επίσης μια βαθύτερη γεωπολιτική στρατηγική με στόχο την εδραίωση της επιρροής της στην ήπειρο.

Είναι καιρός οι Αφρικανοί ηγέτες, η κοινωνία των πολιτών και οι διεθνείς οργανισμοί να εξετάσουν πιο προσεκτικά τη δέσμευση της Κίνας στην ήπειρο. Ενώ οι κινεζικές επενδύσεις έχουν αναμφίβολα συνεισφέρει στην ανάπτυξη των υποδομών, το οικονομικό, περιβαλλοντικό και πολιτικό κόστος γίνεται όλο και πιο εμφανές. Εάν αφεθεί ανεξέλεγκτη, η κακή χρήση του FOCAC από το ΚΚΚ θα μπορούσε να αφήσει τα αφρικανικά έθνη σε μια νέα μορφή εξάρτησης, ανίκανη να χαράξουν τη δική τους πορεία σε μια ταχέως μεταβαλλόμενη παγκόσμια τάξη.

Αντί για εταίρος στην ανάπτυξη, η Κίνα, μέσω της FOCAC, φαίνεται να τοποθετείται ως μια νέα αυτοκρατορική δύναμη, μια δύναμη που κρύβει τις φιλοδοξίες της πίσω από μια μάσκα φιλίας και συνεργασίας. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να διασφαλίσει ότι το μέλλον της Αφρικής καθορίζεται από Αφρικανούς, και όχι υπαγορευμένο από ξένες δυνάμεις που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν τους πόρους και τα τρωτά τους σημεία για δικό τους όφελος.