Έφυγε ένα αστέρι του κινηματογράφου

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Αλαίν Ντελόν  ήταν ένα από τα αστέρια του Γαλλικού σινεμά που, μαζί με τον Ιταλικό κινηματογράφο,, έδωσαν αριστουργήματα μετά τον Πόλεμο. Το Σινεμά είναι κυρίαρχο Μέσον Αισθητικής, Προπαγάνδας, Πολιτικής επιρροής. Γι’ αυτό ήταν  πεδίο μάχης, μεταπολεμικά, του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου με το Χόλυγουντ.

Το Σινεμά είναι ακριβό σπορ, το Χόλυγουντ είχε λεφτά, στην Ευρώπη, μεταπολεμικά, δεν περίσσευαν. Μοιραία τα ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά άνθη μαράθηκαν. Ωστόσο η έλλειψη χρημάτων δεν ήταν η μοναδική αιτία παρακμής. Η 7^η Τέχνη ακολούθησε τη μοίρα της πολιτικής ζωής στην Ευρώπη που αργά ή γρήγορα «προσαρμόστηκε»(λέγε καλύτερα, υποτάχθηκε) στον κυρίαρχο της Δύσης, τις ΗΠΑ. Η Αμερική, ιδίως με το Σχέδιο Μάρσαλ, βοήθησε στην ανόρθωση με αντίτιμο, όμως, τη μετατροπή της Ευρώπης σε υποτελή, την εξαφάνιση του ανταγωνισμού όπου μπορούσε να ανθίσει. Απλοποιώντας, τα λεφτά νίκησαν την βιοποικιλία της σκέψης, επικράτησε η μονοκαλλιέργεια της «σωστής πλευράς της Ιστορίας». Για τους ατίθασους,- καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς, φιλοσόφους- άρχισε μακρά περίοδος εξορίας, σ’ Ανατολή και Δύση. Μακαρθισμός στις ΗΠΑ, Σταλινισμός στην ΕΣΣΔ. Στην Ελλάδα μαραίνονται, πλέον, τα ίδια τα δέντρα, όχι απλώς τα άνθη, και καίμε τα χωράφια, την ίδια τη γη, να μην ξαναφυτρώσει τίποτα.

Στόχος αρχικά ήταν να παραμεριστούν οι ανώνυμοι ήρωες του Πολέμου που θα είχαν την ηθική Δύναμη να αντιδράσουν στο «στρατιωτικό/βιομηχανικό σύμπλεγμα» που κατήγγειλε ο στρατηγός Αϊζενχάουερ. Αυτό το διευρυμένο, πολυκέφαλο, σύμπλεγμα μονοπωλεί την Εξουσία, οι ελίτ.

Η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή» κουλτούρα, άνιση, ποικίλη και γι’ αυτό ζωντανή, πάει τώρα να θαφτεί, στα γρήγορα και στα μουλωχτά, με το δήθεν «όραμα» της Ευρωπαϊκής ενότητας, δηλαδή με την επίσημη σφραγίδα της Αμερικανικής απόλυτης κυριαρχίας. Είναι προφανές ότι αν ήθελε να ενοποιηθεί η Ευρώπη, είχε πάνω από χίλια χρόνια να το καταφέρει, δεν έχει ανάγκη τους Αμερικάνους. Οι Ρώσοι ήταν και είναι για τους Δυτικοευρωπαίους, φόβητρο, κίνητρο, θανάσιμη γοητεία. Για τις ΗΠΑ η πιθανότητα ενότητας ή και «απλής» σύμπλευσης ΕΕ- Ρωσίας σημαίνει εκθρόνιση από τον θρόνο της Παγκόσμιας Δύναμης.

Το Σινεμά όπως και η λογοτεχνία, η ποίηση, οι Τέχνες, καταρρέουν στη Δύση, όχι μόνο στην Ελλάδα. Στην Κοινωνία οι θανατηφόροι εμβολιασμοί έγιναν παράδειγμα ανόσιου πλουτισμού. Μοιραίο επακόλουθο η κατάπτωση του πολιτικού χώρου.

Στην Γερμανία και στην Γαλλία εμφανίζονται σκιρτήματα αντίδρασης που αγνοούν όλο και εμφανέστερα τις κατηγορίες των ελίτ ότι πρόκειται για αναδυόμενο φασισμό. Το επιβεβαιώνει η Μελόνι, κατηγορούμενη ως φασίστρια, αλλά που, δουλικά υπάκουη στις ΗΠΑ, ζήτησε από τον Σί να μην βοηθάει την Ρωσία στην Ουκρανία και εισέπραξε συγκαταβατικό χαμόγελο από τον Κινέζο ηγέτη.

Για την Ευρώπη, ήδη από το 1940, ο Ρούσβελτ αναζητούσε συμμαχίες με πρώτη προτίμηση τον δοσίλογο στρατάρχη Πεταίν. Και «βοηθούς» τους  λεγόμενους «πατέρες» της Ενωμένης Ευρώπης Ζαν Μονέ και Ρ. Σουμάν, θερμούς οπαδούς της υπαγωγής της Ηπείρου στις ΗΠΑ. Μόνος αντίπαλος, ο ντε Γκωλ, θιασώτης μιας ανεξάρτητης Ευρώπης «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Δεν είναι έκπληξη ότι η Γαλλία έχασε και οδεύει υπό τον τραπεζικό υπάλληλο, εκλεκτό των Ρότσιλντ, κύριο Μακρόν.

Όπως λέει και ο ποιητής «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, θέλει νεκροί χιλιάδες να ΄ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους».