Η Κάμαλα Χάρις, η πρώτη μαύρη γυναίκα που γίνεται υποψήφια μεγάλου κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ, πραγματοποίησε την ομιλία της την τελευταία ημέρα του Συνεδρίου των Δημοκρατικών. Χωρίς ιδιαίτερες ρητορικές εξάρσεις, ανέδειξε τις βασικές προθέσεις της, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην καταγωγή της από τη μεσαία τάξη. Το εάν κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις αναλύει το Politico.

Αυτό που τελικά διαχωρίζει τους διακεκριμένους πολιτικούς από τους υπόλοιπους είναι η ικανότητα σύνδεσης με τον αμερικανικό λαό, αναφέρει το Politico, ωστόσο, παρά το γεγονός ότι αυτό ακούγεται προφανές, είναι πολύ πιο δύσκολο έργο από ό,τι φαίνεται. Η Καμάλα Χάρις απέδειξε στην ομιλία της το βράδυ της Πέμπτης ότι κατάλαβε την αποστολή της.

Είναι ήδη μια μοναδική προεδρική υποψήφια με μικτή οικογένεια. Έχει αντιμετωπίσει επιθέσεις για την ταυτότητά της από τον Ντόναλντ Τραμπ και τους συμμάχους του.

«Η ζωή μου είναι σαν τη δική σας»

Αυτό που έκανε η Χάρις στην ομιλία της για την αποδοχή της ήταν να πει την ιστορία της και να καταστήσει σαφές ότι ανήκει απόλυτα στο αμερικανικό mainstream. Αυτό που είπε στο κοινό ήταν ουσιαστικά: «Δεν διαφέρω από εσάς, προέρχομαι από τις ίδιες ρίζες με εσάς, η ζωή μου είναι σαν τη δική σας».

Στην πραγματικότητα, η ομιλία της ήταν κομμένη από το ίδιο ύφασμα τριών πολύ διαφορετικών υποψηφιοτήτων του παρελθόντος, οι οποίες αφηγήθηκαν τη σημασία της οικογένειας και όλες τους κέρδισαν την προεδρία.

Το 1988, ο Τζορτζ Μπους υποβάθμισε την προνομιούχα ζωή του με τον εξής τρόπο: «Ο πόλεμος είχε τελειώσει και θέλαμε να φύγουμε και να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Και αυτές ήταν συναρπαστικές μέρες. Ζούσαμε σε ένα μικρό σπιτάκι με καραμπίνα, ένα δωμάτιο για τους τρεις μας. Δούλεψα στην επιχείρηση πετρελαίου και μετά ξεκίνησα τη δική μου. Με τον καιρό κάναμε έξι παιδιά. Μετακομίσαμε σε ένα διαμέρισμα. Και ζήσαμε το όνειρο – ποδόσφαιρο στο λύκειο την Παρασκευή το βράδυ και μπάρμπεκιου στη γειτονιά».

Εγγονός ενός τραπεζίτη επενδύσεων της Γουόλ Στριτ; Γιος ενός γερουσιαστή των ΗΠΑ; Όχι. Ο Μπους ήταν απλώς ένας από τα εκατομμύρια των βετεράνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που ξεκίνησαν για μια νέα ζωή, σε έναν νέο τόπο.

Το 1992, το μορφωτικό υπόβαθρο του Μπιλ Κλίντον – Τζορτζτάουν, Οξφόρδη, Νομική Σχολή Γέηλ- τον χαρακτήριζε στις δημοσκοπήσεις ως «ελιτιστή». Έτσι, ο Κλίντον αντιμετώπισε αυτό το δίλημμα με μια εκτενή περιγραφή της οικογένειάς του – όχι μόνο της ανύπαντρης μητέρας του που πάλευε να τα βγάλει πέρα, αλλά και με την περιγραφή του παππού του, ο οποίος διατηρούσε ένα μικρό παντοπωλείο.

«Ο παππούς μου είχε τη στοιχειώδη εκπαίδευση – δημοτικό και γυμνάσιο – ωστόσο, σε εκείνο το μικρό παντοπωλείο μου δίδαξε περισσότερα για την ισότητα από όλους τους καθηγητές μου στο Τζορτζτάουν, περισσότερα για την αξία κάθε ατόμου από όλους τους φιλοσόφους στην Οξφόρδη, περισσότερα για την ανάγκη για ίση δικαιοσύνη βάσει του νόμου από όλους τους νομικούς στη Νομική Σχολή του Γέιλ».

Το 2008, η οικογένεια ήταν επίσης «ο άσος» για την πολιτική επικοινωνία του Μπαράκ Ομπάμα. Με δεδομένο ότι στους Αμερικανούς ψηφοφόρους δεν είχε προταθεί ποτέ ένας μαύρος άνδρας, πόσω μάλλον κάποιος με το ίδιο μεσαίο όνομα με έναν εχθρικό δικτάτορα και ρίζες που έφταναν από την Κένυα του πατέρα του, στη Χαβάη και τους δρόμους του Σικάγο.

Έτσι, στην ομιλία του, συνέδεσε τους αγώνες των «απλών» Αμερικανών με εκείνους της δικής του οικογένειας.

«Στα πρόσωπα αυτών των νεαρών βετεράνων που επιστρέφουν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, βλέπω τον παππού μου, ο οποίος γράφτηκε στο στρατό, παρέλασε στο στράτευμα του Πάτον και ανταμείφθηκε από ένα ευγνώμων έθνος με την ευκαιρία να πάει στο κολέγιο με το GI Bill. Στο πρόσωπο αυτού του νεαρού φοιτητή που κοιμάται μόλις τρεις ώρες πριν εργαστεί στη νυχτερινή βάρδια, σκέφτομαι τη μητέρα μου, η οποία μεγάλωσε μόνη της την αδελφή μου και εμένα, ενώ εργαζόταν και κέρδιζε το πτυχίο της- ενώ σιτίζονταν με κουπόνια φαγητού, αλλά κατάφερε να μας στείλει στα καλύτερα σχολεία της χώρας με τη βοήθεια φοιτητικών δανείων και υποτροφιών».

Καθεμία από αυτές τις ομιλίες πέτυχε έναν πολιτικό στόχο εξίσου ουσιαστικό, προσφέροντας ένα πιο ενστικτώδες μήνυμα: η ιστορία μου είναι και δική σας ιστορία.

Είναι το ίδιο μήνυμα που μετέφερε η Κάμαλα Χάρις το βράδυ της Πέμπτης.

Το μετέφερε από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ομιλίας της, όταν διηγήθηκε την ιστορία του ταξιδιού της μητέρας της από την Ινδία.

Kamala Harris | AP Photo, J. Scott Applewhite

Χάρις: Η μεσαία τάξη είναι η καταγωγή μου

«Κυρίως η μητέρα μου ήταν αυτή που μας μεγάλωσε», είπε. «Πριν μπορέσει τελικά να αντέξει οικονομικά να αγοράσει σπίτι, νοίκιαζε ένα μικρό διαμέρισμα στο East Bay. Εκεί, ζεις είτε στους λόφους είτε στις πεδιάδες. Εμείς ζούσαμε στις πεδιάδες – μια όμορφη εργατική γειτονιά με πυροσβέστες, νοσοκόμες και οικοδόμους, οι οποίοι φρόντιζαν το γκαζόν τους με υπερηφάνεια», με το Politico να σχολιάζει πως αυτός ο τελευταίος ισχυρισμός είναι όσο πιο μεσοαστικός γίνεται.

«Γνωρίζουμε ότι μια ισχυρή μεσαία τάξη ήταν πάντα κρίσιμη για την επιτυχία της Αμερικής», δήλωσε. «Και η οικοδόμηση αυτής της μεσαίας τάξης θα αποτελέσει καθοριστικό στόχο της προεδρίας μου. Αυτό είναι προσωπικό για μένα. Η μεσαία τάξη είναι η καταγωγή μου».

Ήταν κατά κάποιον τρόπο μια άνευρη ομιλία, με ισχυρισμούς που θα μπορούσε να προσφέρει οποιοσδήποτε υποψήφιος: μια υπόσχεση ότι θα είναι «πρόεδρος όλου του λαού», μια διαβεβαίωση ότι θα ακολουθήσει «το κράτος δικαίου» και ότι θα υποστηρίξει «την ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας».

Η εισαγγελική της δράση στόχευε σε κακοποιούς που λίγοι θα έσπευδαν να υπερασπιστούν: ληστρικούς δανειστές, καρτέλ ναρκωτικών. Οι κακοποιοί που οι προοδευτικοί όπως ο Μπέρνι Σάντερς καταγγέλλουν – οι δισεκατομμυριούχοι, οι εταιρικοί βασιλιάδες – δεν εμφανίστηκαν.

Αντίθετα, έστρεψε την οργή της περισσότερο στον Ντόναλντ Τραμπ στην 35λεπτη ομιλία της, παραθέτοντας λεπτομερώς την ενοχή του για αστικά και ποινικά αδικήματα, που είναι αποφασισμένος να αποκτήσει εξουσία μόνο και μόνο για να την καταχραστεί ξανά και ξανά.

Όταν στράφηκε στους στόχους της, μερικά από αυτά που ανέφερε ήταν εξίσου ευρηματικά: δημιουργία μιας «οικονομίας ευκαιριών», ψήφιση μιας μείωσης της φορολογίας της μεσαίας τάξης, κατασκευή περισσότερων κατοικιών. Αντίθετα, στην ωμή, δυναμική της περιγραφή για το πού οδήγησε και πού θα οδηγούσε υπό τον Τραμπ η ανατροπή της απόφασης Roe v. Wade από το Ανώτατο Δικαστήριο.

«Με απλά λόγια», είπε, “[οι πολέμιοι των αμβλώσεων] έχουν τρελαθεί”. Ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του είναι αυτοί που είναι εκτός της επικρατούσας τάσης, υποστήριξε.

Ομοίως, ήταν μια όχι και τόσο διακριτική επίθεση στον πατριωτισμό του Τραμπ όταν ορκίστηκε ότι «πάντα θα τιμά και ποτέ δεν θα υποτιμά» την υπηρεσία και τη θυσία του στρατού.

Συμπερασματικά, η ομιλία της οποίας στόχος ήταν να συνδεθεί με τα ευρύτερα ερεθίσματα του εκλογικού σώματος, με επανειλημμένες διακηρύξεις για το αμερικανικό μεγαλείο και να παρουσιάσει την υποψηφιότητά της ως μία ακομπλεξάριστη, σκληροπυρηνική ηγέτιδα που έχει τις ίδιες αξίες με τους περισσότερους Αμερικανούς, πέτυχε τον σκοπό της, καταλήγει το Politico.

liberal.gr