Κακό πράγμα ο ζηλιάρης γείτονας, πολύ περισσότερο όταν είσαι καταδικασμένος να νιώθεις το χνώτο του δια βίου λόγω γεωγραφικής  γειτνίασης. Η ζήλια της Τουρκίας για την Ελλάδα είναι καταγεγραμμένη ιστορικά. Εδώ και πενήντα χρόνια όμως ξεχειλίζει επί του… πεδίου ο γειτο-φθόνος προορισμός της.

   Προορισμός έμπλεος από άσβεστο μίσος κατά του Ελληνισμού, σε βαθμό να  βουτά περιοδικά στα πιο βαθιά σκοτάδια της βαρβαρότητάς της (βλ. διπλή τουρκική εισβολή Αττίλα 1&2 στην Κύπρο, 1974). Βαρβαρότητας και αθλιότητας σε δόσεις, με μόνιμους στόχους της ζηλοφθονίας της  – πέρα απ’ την Κύπρο – τη Θράκη και το Αιγαίο.

 Ζηλοφθονίας που βρίσκεται στον αντίποδα της καλώς εννοούμενης ζήλιας από άμιλλα, αφού – με τον αναθεωρητισμό ως στρατηγική της – ενεργεί πάντα υποβολιμαία και απειλητικά σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου υπό το κράτος της δύναμης της πυγμής της.

   Πυγμής θεμελιωμένης στο όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της, που την ωθεί να διεκδικεί στρατηγικά την επέκταση προς τα δυτικά των συνόρων της παραβιάζοντας τις Συνθήκες που χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα: τη Συνθήκης της Λωζάνης το 1923 και των Παρισίων το 1947.

   Βάσει του οράματος-δόγματος επεκτατισμού της, η Τουρκία σχεδιάζει απ’ το 2016 – τουλάχιστον – επιχειρησιακά (μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ταγίπ Ερντογάν) την μετατροπή του Αιγαίου σε ”γκρίζα ζώνη”.

   Δείγμα πρόδηλης αμφισβήτησης των συνόρων μας, άμεσα συνδεδεμένο με τα συχνά επεισόδια που βλέπαμε έκτοτε στο Αρχιπέλαγος (ενδεικτικά αυτά στις νήσους ”Παναγιά”και ”Οινούσσες” το ’20), τις υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών F16 πάνω από τα νησιά μας και τις παραβιάσεις από τουρκικά αλιευτικά των ΕΧΥ οι οποίες εκδηλώνονται και στις μέρες μας .

 Παραβιάσεις των ελληνικών χωρικών υδάτων που εξυπηρετούν τον σκοπό της ΄Τουρκίας να εμπεδωθεί στην Ελλάδα και διεθνώς το μήνυμα το οποίο εξέπεμψε το 2022 ο όρος ”Τουρκοαιγαίο” (προφανής έκφανση της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της).

   Όρος που πέρασε- ως προϊόν τουριστικής προβολής της γείτονος – με έγκριση της Ευρώπης, ερήμην μας, λόγω ανικανότητας ή ανεμελιάς των (ατιμώρητων, τελικά) υπευθύνων. Όρος με υπέδαφος ζηλοφθονίας και επεκτατισμού της Τουρκίας, τα οποία άρχισαν να εκδηλώνονται κραυγαλέα – σε κοινωνικό,  πολιτικό και γεωπολιτικό επίπεδο – από το ’20.

    Δε συμπεριλαμβάνουμε σ’ αυτά, σημειωτέον, τα όσα κάνει διαχρονικά σε πολιτιστικό επίπεδο σε βάρος της κατεχόμενης Κύπρου και της ελληνικής κληρονομιάς σε τουρκικό έδαφος, όπου ”βαφτίζει” ρωμαϊκές ελληνικές αρχαιότητες και οικειοποιείται καθ’ έξιν σύμβολα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας (βλ.”δικέφαλος αετός”, ”Αγία Σοφία”, ”Μονή της Χώρας” κλπ), έστω κι αν έχουν ανακηρυχθεί αυτά μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

   Από το ’20, ωστόσο, η τουρκική ζηλοφθονία σε θρησκευτικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο άρχισε να οργιάζει. Απόδειξη (πέραν της ισλαμοποίησης της Αγίας Σοφίας) είναι το γεγονός ότι εκείνη τη χρονιά, σε απάντηση της τεράστιας ελληνικής σημαίας (745 τετραγωνικών μέτρων) που ανάρτησαν οι Καστελοριζιοί τον Οκτώβριο με αφορμή την εθνική επέτειο του 1940, οι Τούρκοι ανύψωσαν μια τεράστια δική τους στο νησί ”Μπουγιούκ Κιρεμίτ”, απέναντι από τις βραχονησίδες Ίμια…

   Ένα χρόνο μετά, δια της εφημερίδας ”Sozcu”, εκδήλωσαν  τη ζηλοφθονία τους με αφορμή το κλείσιμο της συμφωνίας για αγορά από την Ελλάδα των γαλλικών μαχητικών  Rafale και των φρεγατών Belharra, βάσει της ελληνογαλλικής αμυντικής συμφωνίας που υπογράψαμε.

   Γκρίνια και ζήλια εκδήλωσε η Τουρκία και τα δυο τελευταία χρόνια, με αφορμή τα 40  ”αόρατα” F–35 που ζήτησε από τις ΗΠΑ η χώρα μας, η αγορά των οποίων εγκρίθηκε απ’ το υπουργείο Εξωτερικών τους στην αρχή της χρονιάς που διανύουμε.

   Γκρίνια και ζήλια εκδήλωσε και τον περασμένο Απρίλιο, με αφορμή την  προαναγγελία από τον Έλληνα πρωθυπουργό της δημιουργίας δύο μεγάλων εθνικών θαλάσσιων πάρκων (Αιγαίο-Ιόνιο), κατά την ομιλία του στην 9η διεθνή διάσκεψη ”Our Ocean Conference”.

   Προαναγγελία στην οποία απάντησε τον επόμενο μήνα ανακoινώνοντας ότι προτίθεται να ξεκινήσει τη χαρτογράφηση θαλάσσιων πάρκων στο Αιγαίο (Daily Sabah), κάτι που επιβεβαίωσε και το εθνικιστικών θέσεων φιλοερντογανικό κανάλι Global Chamber…

  Το τελευταίο δείγμα τουρκικής ζηλοφθονίας εκδηλώθηκε ανήμερα της τελετής έναρξης της Ολυμπιάδας στο Παρίσι (26 Ιουλίου ’24), όταν – κατά τη διάρκεια αναμετάδοσής της από την τουρκική κρατική τηλεόραση (TRT) με επικείμενη την παρέλαση 206 αντιπροσωπειών και 10.500 αθλητών από όλο τον κόσμο – έγινε ολιγόλεπτη παύση μετάδοσης (κοινώς ”έπεσε μαύρο”) την ώρα που περνούσε πρώτη η ελληνική αποστολή με τις ελληνικές σημαίες (καθιερωμένη διεθνώς τιμή στη χώρα-πατρίδα των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων), για να επανέλθει αμέσως μετά η ροή της εικόνας…

   Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Απέναντι σε όλα αυτά και χίλια δυο άλλα που κάνουν σε βάρος μας – με κίνητρο τη ζηλοφθονία και το εθνοφυλετικό μένος – οι μικροπρεπείς ισλαμοφασίστες της Άγκυρας, πώς απαντάμε εμείς δια των ηγετών μας;

   Απαντάμε, δυστυχώς, ως αφελείς και αιθεροβάμονες που έχουν πέσει εξαρχής στην παγίδα της Άγκυρας περί ”ελληνοτουρκικής φιλίας” και… καζάν καζάν συνεργασίας (βλ. ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου). Έχουν πέσει στην παγίδα του Ερντογάν και αρνούνται να δουν την αληθινή πραγματικότητα, όπως την περιγράφει ρεαλιστικά ο Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Μπουκάι:

  ”Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι. Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι. Δεν είναι όπως ήταν. Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι…”.

   Επειδή όμως αρνούμαστε να το δεχτούμε αυτό κυβερνητικά (και διακυβερνητικά, όπως έδειξε η πολιτική εμπειρία μας), είμαστε αδιόρθωτοι και εμμένουμε αυτοκτονικά σε μια Εξωτερική πολιτική εθνικού ευνουχισμού, η οποία μας έχει μετατρέψει σε φερέφωνα της θέλησης τρίτων. Φερέφωνα που αδυνατούν να δεχτούν ότι δεν χωρούν αυταπάτες για τις επιδιώξεις της Τουρκίας.

 Ότι η οσφυοκαμπτική υποχωρητικότητα στα ζητήματα Εξωτερικής πολιτικής ισοδυναμεί με εθνική μειοδοσία, όπως και η κυριαρχία πνεύματος ΕΛΙΑΜΕΠ και Ροζάκη στα ελληνοτουρκικά, που αναβιώνει την Ελλάδα της ”Ψωροκώσταινας” και μας καθιστά υποχείριο των ξένων βακτηρίων της Τουρκίας.

   Μας καθιστά θύματα άσκησης της εκβιαστικής διπλωματίας της Τουρκίας και μιας συμβιβαστικής τακτικής που έχει μετατρέψει σε ”λιμνάζοντα ύδατα” τη στρατηγική μας στα εθνικά θέματα (συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού), με αποτέλεσμα να μη δημιουργούνται προϋποθέσεις για ανάληψη πρωτοβουλιών εκ μέρους μας για μια πιο αποφασιστική υπεράσπιση των θέσεων του Ελληνισμού μέσα και έξω απ’ τα σύνορά μας.

  Να μην εκδηλώνεται κάποια μαχητική κινητοποίηση, όπως έλεγα κι άλλοτε, που να στοχεύει στην αλλαγή πολιτικής μας ως προς τον τρόπο  υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων μας και της ιστορικής αλήθειας η οποία συνοδεύει αυτά.

   Έτσι βλέπουμε, προς μεγάλη μας λύπη, να διαιωνίζεται η στείρα άρνηση από την κυβέρνηση σε κάθε πρόκληση για διόρθωση των λαθών μας, με αποτέλεσμα να διαιωνίζονται τα κακώς κείμενα, τα οποία αποδίδουν οι εκάστοτε ιθύνοντες του ΥΠΕΞ στην ατυχία και τις δυσμενείς συγκυρίες…

   Και το χειρότερο είναι ότι όχι μόνο δε συνειδητοποιούν την ντροπή της αυτιστικής επανάληψης των λαθών τους, αλλά μέμφονται ως ριψάσπιδες ή ανιστόρητοι όσους κρατούν ακόμα κάποιες αντιστάσεις και δεν κλείνουν το γόνυ στον Τούρκο εισβολέα και κατακτητή με τον οποίο ανερυθρίαστα συγχρωτίζονται τα… ”σαῒνια του υπουργείου Εξωτερικών με συγκατάθεση του Μαξίμου (βλ. θρασεία δήλωση Γεραπετρίτη για ”έλλειψη [συμβιβαστικής] γενναιότητας” της Λευκωσίας στο Κυπριακό”, χωρίς αντίδραση του πρωθυπουργού)…

   Έτσι έφτασε το αυτοαποκαλούμενο άλλοτε ”πατριωτικό” κυβερνών κόμμα να ασκεί πολιτική μη πατριωτική έχοντας συνεργάτες… ”αρίστους” του διπλωματικού, δημοσιογραφικού, πανεπιστημιακού και πολιτικού κατεστημένου, που εκδηλώνουν περιοδικά τάσεις μειοδοσίας έχοντας ως εθνικό όραμα (έναντι εκείνου της ”Γαλάζιας Πατρίδας” των Τούρκων) μια ”μινιμαλιστική” Ελλάδα απαλλαγμένη απ’ τον ”μαξιμαλισμό” της δικαιωματικής διεκδίκησης για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν μ.

   Απαλλαγμένης ίσως κι από κάποια νησιά τα οποία είναι εγγύτερα στην Τουρκία (βλ. ”θεωρία περί εγγυτέρων νήσων”) και μας… περισσεύουν.   Νησίδες και βραχονησίδες που, αν της τα δώσουμε στη Χάγη – με ταυτόχρονη μοιρασιά του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου και κάτι τις απ’ τη Θράκη (βλ. αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας) – θα έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας απ’ τους Τούρκους εξασφαλίζοντας ”ήρεμα νερά” στο Αιγαίο…

Κρινιώ Καλογερίδου