Του Γιώργου Κράλογλου

“Απέραντο εργοτάξιο” είπαν οι χουντικοί την Αττική, με το 55% του βιομηχανικού δυναμικού που μάζεψαν. Πέρα έβρεχε… όμως και στη μεταπολίτευση. 

Πάνω από 100 ομάδες εργασίας (από αυτές που στήνονται για να πούμε ότι κάτι κάναμε…). Και περισσότερες από 60 Επιτροπές (από τις άλλες… που συγκροτούνται για να φανεί δήθεν κάποια σοβαρότητα στην υπόθεση…) “μελέτησαν” την15ετία 1974-1990 δεκαπέντε σχέδια αποκέντρωσης του 55% του βιομηχανικού δυναμικού από την Αττική στην άλλη Ελλάδα. 

Τι έγινε; Τους πρόλαβε η αποβιομηχάνιση…

Ποιος την προκάλεσε (εκτός από την συγκυρία της πετρελαϊκής κρίσης του 1973);

Κατά τη βιομηχανία (της εποχής) ο ανταγωνισμός κυβέρνησης – αντιπολίτευσης για το ποιος θα μας αποδείξει την πλέον πειστική σοσιαλμανία… 

Πέρασε η πρώτη 10ετία. Δώσαμε εξετάσεις στην ΕΟΚ στην οποία και γίναμε αποδεκτοί (αλλά χωρίς να προκύπτει από κάπου ή από κάτι ότι είμαστε και ανταγωνιστικοί…). 

Σχέδιο όμως βιομηχανικής ανάπτυξης με την αποκέντρωση του βιομηχανικού και βιοτεχνικού δυναμικού της Αττικής (το οποίο σύμφωνα με αιτήσεις για ιδρύσεις και επεκτάσεις θα έφθανε το 70% του συνόλου της  μεταποίησης στην Αττική) ούτε για δείγμα… Ούτε για παρακίνηση  πιθανών νέων επενδυτών.

Εντός της Αττικής οργίαζαν οι “παράπλευρες διαδικασίες” για την παράκαμψη των  αυστηρών διατάξεων δήθεν για προστασία του περιβάλλοντος (πώς αλλιώς θα είχαμε τα παραμάγαζα…).

Από Ελευσίνα και Ασπρόπυργο ως την Εθνική (ακόμη και δίπλα στις διακεκριμένες περιοχές) ως τον Γέρακα και πιο κοντά. Και από την Πειραιώς, στον Πειραιά, τη Δραπετσώνα, το Μοσχάτο, την Καλλιθέα, το Φάληρο, την Αργυρούπολη, την Γλυφάδα, την οδό Βουλιαγμένης και τις γύρω περιοχές είχαν (και έχουν…) τη θέση τους (με νόμιμες άδειες των κυβερνήσεων) μεγάλα, μικρά και μεσαία εργοστάσια.

Και η αποκέντρωση ; 

Τυπικά ασχολήθηκαν κάποιες κυβερνήσεις αλλά όχι και ανοικτά, για να μη φανεί ότι το Ελλαδιστάν προσέχει τους ιδιώτες της οικονομίας…

Αποτέλεσμα ήταν να χρειάζεσαι 3-5 χρόνια να πάρεις άδεια (ακόμη και ξενοδοχείου…) στην περιφέρεια της χώρας και αφού έχεις εξασφαλίσει την συγκατάθεση μοναστηριών, μοναχών και ζωόφιλων… 

Ωστόσο,  αν οι πολιτικοί μας (όλων των κομμάτων) θελήσουν να βρουν άκρη με την αποκέντρωση του βιομηχανικού δυναμικού από την Αττική στην επαρχία (πράγμα απίθανο…) θα ανακαλύψουν στα συρτάρια των υπουργείων τόμους μελέτες, προτάσεις, αλλά και νομοθετήματα.

Νομοθετήματα τα οποία όμως θέλουν αποφάσεις και πολλές άλλες πράξεις για να εφαρμοσθούν κανονικά… Οπότε ποιος βλάξ από την Αττική θα σχεδιάσει να φύγει, να πάει πού, για να ησυχάσει.

Μένει εδώ και θα μείνει, στις λεγόμενες “άτυπες βιομηχανικές συγκεντρώσεις”, σε όλη την Αττική.

Εδώ παρέα το 50% του σημερινού βιομηχανικού δυναμικού μιας και η αποβιομηχάνιση και η αποεπένδυση στην Ελλάδα ούτε που σταμάτησε, (από το 1985) ούτε η Ελλάδα έφυγε από τη μαύρη λίστα των χωρών που  εχθρεύονται τις επενδύσεις.

Προς τι όμως οφείλεται η δική μας επαναφορά στην Αττική της βιομηχανίας – βιοτεχνίας του 50-55% του παραγωγικού  δυναμικού της χώρας;

Για τη συνέχεια Capital