Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Είναι ώρα που συνάνθρωποί μας βρίσκονται σε αγωνία για την ύπαρξή τους και το βιός τους. Συμπάσχουμε μαζί τους.

Δυστυχώς, αυτή είναι η ώρα που μπορούν να ακουστούν ηχηρότερα οι αιτίες των καταστροφών.

1.-Ένα κράτος εντελώς ανοργάνωτο με ελάχιστη συνείδηση των πολιτικών υπηρετών του αλλά και των εργαζομένων σε αυτό για τον κοινωνικό τους ρόλο. “Δεν βαριέσαι ούτε θα τιμωρηθούμε, ούτε θα πληρώσουμε για το ραχάτι ή την ανικανότητά μας” το κυράρχο σύνθημα. “Δικό μας ήταν το χωράφι”; Καμιά κοινωνική συνείδηση.

2.-Ένα πολιτικό και εργασιακό προσωπικό χωρίς γνώση του αντικειμένου. Κάποιος άθλιος πολιτευτής το βόλεψε. Και καλά το βόλεψε. Δεν ενδιαφέρθηκε να το εκπαιδεύσει; Όχι. Διότι δεν ενδιαφέρονται για τις επιπτώσεις της άγνοιάς του. Κράτος εντελώς διαλυμένο. Μόνο η εφορία του και οι μηχανισμοί εξαφάνισής σου αν τεθείς στο στόχαστρό του λειτουργούν αν θελήσει.

3.-Ανίκανα στελέχη που δεν είναι δυνατόν να καταστρώσουν ένα αποτελεσματικό επιτελικό σχέδιο. Μπλα πλά, θεωρίες και την κρίσιμη στιγμή τίποτε. Καμιά δυνατότητα σοβαρού επιτελικού σχεδίου. Η πράξη κάθε φορά το αποδεικνύει. Άνθρωποι υπάρχουν αλλά οι σοβαροί δεν επιδιώκουν ανάδειξη μέσω κομματικών διαπιστευτηρίων. Αλλά τοποθετούνται οι κομματικοί.

4.-Απουσία σύγχρονων μέσων και, κυρίως, απουσία οργάνωσης και προσωπικού διαχείρισής τους. Σε ερώησή μου γιατί δεν χρησιμοποιούνται drones παρακολούθησης αλλά και ταυτόχρονης κατάσβεσης η απάντηση ήταν, ακόμη, και αν υπάρξουν drones λείπουν οι υποδομές υποστήριξής τους και το προσωπικό που θα τα διαχειριστεί.

5.-Το σημαντικότερο, όμως, είναι ο ακραίος συγκεντρωτισμός του κράτους στην πρωτεύουσά του και η συσσώρευση του μισού πληθυσμού της χώρας στην Αττική. Βλάπτει και την περιφέρεια που στερείται κατοίκων και την οικονομία απο δραστηριότητες της περιφέρειας και προκαλεί τεράστιους κινδύνους στην πρωτεύουσα και την περιφέρεια Αττικής

Αυτά που παρακολουθούμε είναι μερικοί απο τους κινδύνους αυτούς.

Δεν νοιώθουμε μοναξιά όταν επισημαίνουμε τους κινδύνους υπερσυγκέντρωσης των πάντων στην Αθήνα. Το κράτος που μας επηρεάζει θέλουμε να λετουργήσει.

ΥΓ: Δεν μπορεί να ζούμε σε τόσο μεγάλο βαθμό απο τύχη. Είναι τόσο ανίκανο το κράτος; Δεν το πιστεύαμε.