Όταν μιλούν οι χορηγοί

Η ανατροπή του κλίματος που σε κάποιες στιγμές έμοιαζε πένθιμο στις τάξεις των Δημοκρατικών έγινε σαφής μετά την είσοδο της ινδοαφροαμερικανίδας αντιπροέδρου στον στίβο και η εκτόξευση των χορηγιών στην υποψηφιότητά της ήταν η πιο χειροπιαστή απόδειξη για αυτό. Αλλά οι περισσότεροι αναλυτές αμφέβαλλαν αν ο αρχικός αυτός ενθουσιασμός είναι αρκετός για να την φτάσει να κόψει πρώτη το νήμα τον Νοέμβριο.

Τώρα η Χάρις κρατά από κοινού τη σκυτάλη με έναν πολιτικό, που φαίνεται ότι μπορεί να αγγίξει ακριβώς τα κομμάτια των ψηφοφόρων, τα οποία αντιμετώπιζαν την ίδια με δυσπιστία. Λευκοί, άντρες, σε πολιτείες όπου το κόμμα δεν έχει πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα.

Ο Τιμ Γουόλτς, ο κυβερνήτης της Μινεσότα και πλέον υποψήφιος αντιπρόεδρος, μέτρησε τις μέρες μέχρι τη γραμμή τερματισμού αυτής της κούρσας ταχύτητας και υποσχέθηκε να μην αφήσει λεπτό χαμένο, πέφτοντας όπως είπε για ύπνο μόνο όταν θα είναι “πεθαμένος στην κούραση”.

Συμπαθής αλλά άγνωστος

Αν και χρόνια στις πολιτικές αρένες είναι μια συμπαθής αλλά όχι και τόσο γνωστή φυσιογνωμία, τουλάχιστον έξω από τη δική του πολιτεία, οπότε πολλοί αναρωτιούνται αν πράγματι οι 91 μέρες που έχει στη διάθεσή του αρκούν για να τον κάνουν πρώτα γνωστό και ύστερα κυρίως εκλέξιμο.

Το προφίλ του είναι προοδευτικό για τα μέτρα των ΗΠΑ, ο απολογισμός του έργου του ως κυβερνήτη χαρακτηρίζεται θετικός, συνεπώς οι ενδείξεις μοιάζουν να είναι ευνοϊκές. Οι σχεδόν γραφικές κατηγορίες του Τραμπ απέναντί του ότι είναι “ακροαριστερός” δείχνουν περισσότερο την αμηχανία των Ρεπουμπλικάνων, παρά το ευάλωτο των Δημοκρατικών.

Η επιλογή του Γουόλτς δεν προκάλεσε αντιδράσεις και γκρίνιες στο κόμμα με σήμα το γαϊδουράκι. Αντίθετα έφερε άλλα 20 εκατομμύρια δολάρια σε εισφορές. Επίσης η Χάρις είχε φροντίσει εκ των προτέρων να διοχετεύσει μέσω του επιτελείου της ότι το βασικό χαρακτηριστικό του δικού της υποψήφιου αντιπροέδρου θα είναι η “καλή χημεία” μεταξύ τους. Το αφήγημα ενός διδύμου πλασμένου για να νικήσει χρειάζεται και τέτοιες πινελιές.

Ο Βανς δεν δικαιώνει τον Τραμπ

Ειδικά όταν απέναντί σου έχεις έναν Ντόναλντ Τραμπ, που “σκεπάζει” οποιονδήποτε στέκεται δίπλα του και έναν υποψήφιο αντιπρόεδρο Τζέι Ντι Βανς, που μοιάζει να μην μπορεί με τίποτα να μπει στο πνεύμα του προεκλογικού αγώνα, θυμίζοντας συχνά την αμήχανη φιγούρα της ταινίας “Hillbilly Elegy”, βασισμένης στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό του βιβλίο. Εκεί περιγράφει τα δύσκολα χρόνια του με μια μητέρα εξαρτημένη, σε ένα δύσκολο περιβάλλον μιας Αμερικής με τεράστια κοινωνικά προβλήματα, αλλά και την προσπάθειά του να καταφέρει το μεγάλο κοινωνικό άλμα, στο οποίο πάντως είχε τελικά τη στήριξη κάποιων πλουσίων. Η προεκλογική του εκστρατεία πάντως μοιάζει λιγότερο επιτυχημένη από την εκστρατεία προώθησης του βιβλίου του.

Πηγή: Deutsche Welle