Ομιλία Σεβασμιωτάτου

Λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τῆς λαμπρᾶς πανηγύρεως τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Θεομητορικοῦ Προσκυνήματος καί κατοικητηρίου τῆς πανσεβάστου καί χαριτοβρύτου εἰκόνος τῆς Μητέρας τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, τελέσαμε τή θεία Λειτουργία στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς πού ἑορτάσαμε πρίν ἀπό μερικές ἡμέρες, τῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἐνώπιον τῶν μαθητῶν του.

Ἐδῶ, στό νοητό αὐτό Θαβώρ, ζήσαμε γιά μία ἀκόμη φορά τή θεία Μεταμόρφωση. Μέ ἕνα διαφορετικό τρόπο, ἀλλά μέ πολλή μεγάλη σημασία γιά μᾶς. Γιατί, ἐάν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού ἀνῆλθαν μαζί του στό ὄρος Θαβώρ ἔζησαν τό ὄντως μοναδικό θαῦμα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀποκαλύψεως τῆς θείας του φύσεως καί τῆς αἴγλης τοῦ θείου προσώπου του, ὅσοι ζοῦμε μέ εὐλάβεια καί συναίσθηση τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἀξιωνόμεθα νά ζήσουμε μία ἄλλη μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου μας καί μάλιστα ἔχουμε τή δυνατότητα νά κοινωνήσουμε καί ἐμεῖς αὐτῆς τῆς μεταμορφώσεως, κοινωνώντας τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του.

Καί εἶναι ὄντως μία διαρκής καί ἐπαναλαμβανόμενη μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, πού μεταβάλλει τόν ἄρτο καί τόν οἶνο πού προσφέρουμε σέ Σῶμα καί Αἷμα του, καί μᾶς καλεῖ νά μετάσχουμε στή θεία αὐτή Κοινωνία, γιά νά μεταμορφωθοῦμε καί ἐμεῖς καί νά γίνουμε σύσσωμοι καί σύναιμοι Χριστοῦ. Καί ἀκόμη γιά νά δοῦμε ὄχι μέ τά αἰσθητά μας μάτια ἀλλά μέ τά πνευματικά τήν λάμψη τοῦ θείου φωτός μέσα στήν ψυχή μας, καθώς θά κατοικεῖ ὁ Χριστός σέ αὐτήν, γιά νά μᾶς ἐνισχύσει στόν ἀγώνα μας νά μεταμορφωθοῦμε πνευματικά. Νά θελήσουμε, δηλαδή, νά ἀπαλλαγοῦμε σταδιακά ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, ἀπό τίς κακές μας συνήθειες καί ἐπιθυμίες μας, ἀπό τίς πονηρές σκέψεις καί τούς ἐφάμαρτους λογισμούς, καί νά προσπαθήσουμε νά βαδίζουμε στή ζωή μας ὄχι σύμφωνα μέ τό δικό μας θέλημα, ὄχι σύμφωνα μέ τή δική μας γνώμη, ἀλλά σύμφωνα μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός μᾶς βεβαιώνει ὄχι μόνο ὅτι ὅλοι μποροῦμε νά δοῦμε τό φῶς τοῦ θείου προσώπου, ἀλλά μᾶς βεβαιώνει ὅτι καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θά λάμψουμε στή βασιλεία τοῦ Πατρός του.

Πῶς ὅμως θά συμβεῖ αὐτό; Θά συμβεῖ, ἐφόσον ἐμεῖς κάνουμε τήν προσπάθεια πού ἀπαιτεῖται γιά νά ἐπιτύχουμε τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐφόσον, δηλαδή, ἀγωνιζόμαστε, νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τόν ὁδικό χάρτη γιά νά φθάσουμε καί νά ἐπιτύχουμε τόν σκοπό μας. Διότι, ἐάν ἐμεῖς ζοῦμε τή ζωή μας ὅπως μᾶς ἀρέσει ἤ ἀντίθετα μέ ὅ,τι εἶναι εὐάρεστο στόν Θεό, τότε θά πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι βαδίζουμε στήν ἀντίθετη κατεύθυνση καί δέν θά τό ἐπιτύχουμε.

Ἐφόσον ὅμως προσπαθοῦμε καί ζητοῦμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἐπιδιώκουμε τήν κοινωνία μαζί του καί μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τότε θά μπορέσουμε νά μεταμορφωθοῦμε καί ἐμεῖς καί νά γίνουμε τέκνα φωτός.

Αὐτό ἔκανε καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, τήν ὁποία θά τιμήσουμε τίς ἑπόμενες ἡμέρες. Ἀγωνίσθηκε νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά τηρεῖ τίς ἐντολές του μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια καί ἀξιώθηκε νά γίνει ἀπό μία ἁπλῆ καί ταπεινή κόρη, αὐτή πού ὑπερεῖχε ἀπό ὅλες τίς γυναῖκες ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὥστε νά εὐαρεστήσει ὁ Θεός στό πρόσωπό της καί νά τήν ἐπιλέξει, ὡς ἐκείνη διά τῆς ὁποίας θά ἐρχόταν στόν κόσμο. Ἀξιώθηκε ἀπό ταπεινή κόρη νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνο στή γῆ ἀλλά καί στόν οὐρανό αἰωνίως. Διότι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δέν ὑπῆρξε μόνο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας γιά τά χρόνια τῆς ἐπί γῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας, δέν διακόνησε ἁπλῶς καί μόνο σέ ἕνα τμῆμα τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας, ἀλλά παραμένει Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί στόν οὐρανό, περιβεβλημένη πάντοτε μέ αἴγλη ἀνάλογη μέ αὐτήν τοῦ Υἱοῦ της, πρόγευση τῆς ὁποίας ἔλαβαν οἱ μαθητές του στό ὄρος Θαβώρ.

Αὐτήν τήν αἴγλη τοῦ θείου φωτός εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα νά ἀξιώσει ὁ Θεός καί τόν ἀδελφό μας Βασίλειο, τοῦ ὁποίου τελοῦμε σήμερα τό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο. Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Σουμελιώτισσα, τόν ἀξίωσε νά τήν διακονεῖ ἐπί πολλά ἔτη στό ἱερό αὐτό κατοικητήριό της, στό νοητό Θαβώρ, ψάλλοντας ἐνώπιον τῆς ἱερῆς καί θαυματουργοῦ εἰκόνος της καί ὑμνώντας καί αἰνώντας τά μεγαλεῖα της. Στή φετινή πανήγυρη τοῦ Δεκαπενταυγούστου τό στασίδι του στό ἱερό ἀναλόγιο θά εἶναι κενό, ἡ μνήμη του ὅμως θά εἶναι ζωντανή στίς ψυχές μας. Καί εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα, ἡ χάρη τῆς Παναγίας μας πού διακόνησε μέ ἀφοσίωση, νά τόν ἀξιώσει νά ἀπολαύσει τό φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Υἱοῦ της καί νά τήν ὑμνεῖ καί στόν οὐρανό διηνεκῶς.