Του Marwan Muasher

Την Τετάρτη, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου μίλησε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ σε μια ομιλία που προκάλεσε τον διχασμό τόσο εντός όσο και εκτός του Καπιτωλίου, ακόμη και πριν ξεκινήσει. Σε μια άνευ προηγουμένου κίνηση, οι μισοί περίπου Δημοκρατικοί και των δύο βουλών δεν παρευρέθηκαν. Η επικρατέστερη προεδρική υποψήφια των Δημοκρατικών Καμάλα Χάρις, η οποία θα προήδρευε συνήθως στη συνεδρίαση ως αντιπρόεδρος, επίσης δεν παρευρέθηκε, επικαλούμενη φόρτο εργασίας στο πρόγραμμά της.

Ίσως η καλύτερη σύνοψη της ομιλίας του Νετανιάχου προήλθε από τον σχολιαστή της Haaretz, Νόα Λαντάου: “Ο Νετανιάχου δεν πήγε στην Ουάσιγκτον για να τερματίσει τον πόλεμο της Γάζας. Πήγε να βρει τα μέσα για να τομ παρατείνει”. Στην ομιλία του, ο Ισραηλινός ηγέτης σκόπευε να συσπειρώσει το Κογκρέσο πίσω από τις επισπεύδουσες αποστολές όπλων για να “τελειώσει τη δουλειά πιο γρήγορα”, αναφερόμενος στις καθυστερημένες αποστολές όπλων από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Ισραήλ από φόβο ότι μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναντίον Παλαιστινίων αμάχων. Υποστήριξε ότι ο πόλεμος του Ισραήλ εναντίον της Χαμάς είναι πραγματικά ο πόλεμος της Αμερικής, καθώς και ένας μεγαλύτερος πόλεμος εναντίον του Ιράν, υπονοώντας ότι τον διεξήγαγε για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αν και μιλώντας σε αμερικανούς νομοθέτες, ο Νετανιάχου στόχευε επίσης το εγχώριο κοινό του, ελπίζοντας ότι μια επίδειξη δύναμης ενώπιον του Κογκρέσου θα μπορούσε να πείσει το ισραηλινό κοινό ότι θα έπρεπε να παραμείνει πρωθυπουργός. Είναι αμφίβολο ότι άλλαξε πολλές απόψεις στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στο Ισραήλ, όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα δύο τρίτα των Ισραηλινών πιστεύουν ότι πρέπει να εγκαταλείψει την εξουσία. Το χειροκρότημα που έλαβε από ένα σε μεγάλο βαθμό Ρεπουμπλικανό κοινό δεν αντανακλούσε τη θέση του στη χώρα του ή σε όλο τον κόσμο.

Στην ομιλία του, ο  Νετανιάχου δεν προσπάθησε να αποδεχτεί έστω και μερική ευθύνη για την αποτυχία της κυβέρνησής του να αποτρέψει την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Χαρακτηριστικό της ρητοτικής του ότι φταίνε πάντα οι άλλοι. Κατηγόρησε όχι μόνο τη Χαμάς και το Ιράν, αλλά και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και τους προέδρους μεγάλων πανεπιστημίων των ΗΠΑ. Αποκάλεσε τους διαδηλωτές “ηλίθιους”. Επίσης δεν αναφέρθηκε καθόλου σε λάθη των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών ή στο γεγονός ότι η κυβέρνησή του απέρριψε οποιαδήποτε προσφορά ελπίδας στους Παλαιστίνιους. Δεν χρησιμοποίησε τη φράση “κατάπαυση του πυρός”. Εάν το ισραηλινό κοινό περίμενε να την ακούσει για να συμπεριφερθεί ως αξιοσέβαστος ηγέτης ή να παρουσιάσει οποιαδήποτε ελπίδα για την επιστροφή των ομήρων, πιθανότατα απογοητεύτηκε.

Ο Νετανιάχου ισχυρίστηκε ότι οι θάνατοι αμάχων στη Ράφα “ουσιαστικά δεν υπήρξαν”- μια δήλωση που δεν είναι μόνο ψέμα, αλλά αψηφά τις καθημερινές αναφορές για θανάτους γυναικών και παιδιών, την καταστροφή των περισσότερων κτιρίων στη Γάζα και το συστηματικό μπλοκάρισμα της άκρως αναγκαίας βοήθειας. Δεν έδειξε ενσυναίσθηση για τους σχεδόν 40.000 Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν στη Γάζα.

Αλλά το η πιο κραυγαλέα έλλειψη στην ομιλία του ήταν η απουσία ενός πολιτικού οράματος — όχι μόνο για τον τερματισμό του πολέμου αλλά και για τον τερματισμό της σύγκρουσης δεκαετιών. Προηγούμενοι ξένοι ηγέτες χρησιμοποίησαν τις προσκλήσεις τους για να μιλήσουν ενώπιον του Κογκρέσου ως ευκαιρίες για να παρουσιάσουν τα οράματά τους για το μέλλον των χωρών τους, να δουν πέρα ​​από τις τρέχουσες προκλήσεις τους και να προσφέρουν ελπίδα για ειρήνη και όχι περισσότερο πόλεμο. Όχι σε αυτή την περίπτωση. Ο Νετανιάχου δεν προσέφερε κανέναν πολιτικό ορίζοντα για τη σύγκρουση πέρα ​​από μια φανταστική ομάδα Παλαιστινίων που εγκρίνει να κυβερνήσει τη Γάζα. Δεν ανέφερε σχεδόν καθόλου “Παλαιστίνιους” στην ομιλία. Αντί να μιλήσει για συνύπαρξη, λύση δύο κρατών ή οποιαδήποτε ελπίδα για τον τερματισμό της σύγκρουσης, συζήτησε μόνο ένα όραμα που δεν ισοδυναμούσε παρά μια συμμαχία ασφάλειας με ορισμένες αραβικές χώρες που αγνοεί τα βασικά ζητήματα: Μια μακροχρόνια κατοχή πενηντα επτά ετών και το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση, που ζουν δίπλα-δίπλα με το Ισραήλ.

Η θερμή υποδοχή του Νετανιάχου από το πλήθος φαίνεται να απέχει από την κοινή γνώμη, τόσο εντός όσο και εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία έχει γίνει πιο επικριτική για μια ατέρμονη κατοχή και τη συνεχή παραβίαση των παλαιστινιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Νετανιάχου όχι μόνο θα πάει στη χώρα του σε ένα κοινό που τον θέλει εκτός, αλλά θα μείνει επίσης στην ιστορία ως κάποιος που αντιστάθηκε συνειδητά σε μια πολιτική διευθέτηση που θα έφερνε ειρήνη στον λαό του. Όσοι τον επευφημούσαν στο Κογκρέσο θα πρέπει να αναλογιστούν τις συνέπειες της έλλειψης πολιτικής λύσης – όχι μόνο για το μέλλον της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης αλλά και για το όνειρο του Ισραήλ για ένα δημοκρατικό, εβραϊκό κράτος.

Η Νάνσι Πελόζι, η πρώην πρόεδρος της Βουλής και μακροχρόνια υποστηρικτής του Ισραήλ, πιθανότατα μίλησε εκ μέρους πολλών όταν περιέγραψε την ομιλία του Νετανιάχου ως “μακράν τη χειρότερη παρουσίαση οποιουδήποτε ξένου αξιωματούχου που προσκλήθηκε και τιμήθηκε με το προνόμιο να μιλήσει στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών”. Αλλά το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από μια άτονη ομιλία. Ο Νετανιάχου, για άλλη μια φορά, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στην ιστορική αυτή στιγμή.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.

Απόδοση-Επιμέλεια: Νικόλας Σαπουντζόγλου