Η ιδέα δεν είναι τωρινή. Είναι παλιά. Αν όχι 50 ετών – όσο το δράμα της πρώτης φάσης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (που ολοκληρώθηκε τέτοιες μέρες με την κατάληψη της πεδιάδας της Μεσαορίας, της Μόρφου και της Καρπασίας) – είναι σίγουρα τριάντα.

   Τριάντα χρόνια αρνητικού αντίκτυπου του πανηγυριού που στήνεται Ιούλιο μήνα κατ’ έτος στο Προεδρικό Μέγαρο του κλεινού άστεως, για να γιορτάσει ”ομονοούσα” η ελλαδική πολιτική ηγεσία την επάνοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα.

   Μιας δημοκρατίας θεμελιωμένης στην προδοσία και το αίμα της Κύπρου. Αίμα νωπό ακόμα στις μνήμες εκείνων που έκλεισαν ερμητικά μέσα τους το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της τραγωδίας της και δεν νοούνται γι’ αυτό να γιορτάσουν τη Μεταπολίτευση με τη μισή Κύπρο σκλαβωμένη.

   Τη Μεταπολίτευση που την οφείλουμε στην Κύπρο και, αν είχαμε ιστορική ενσυναίσθηση και εθνική ευαισθησία (σε πολιτικό και πολιτειακό  επίπεδο), θα έπρεπε να τη γιορτάζουμε σε χαμηλούς τόνους συμβολικά και διακομματικά, μέχρι να πάρουν πόδι από την Κύπρο ο τουρκικός στρατός κατοχής και οι έποικοι της ντροπής.

   Μέχρι να έρθει η ανάσταση στο υπό κατοχή 37% της Μεγαλονήσου και να γίνει η επανένωσή του με την ελεύθερη Κύπρο. Μέχρι  να βρουν δικαίωση οι θυσίες Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων στρατιωτικών, οι άμαχοι που σκοτώθηκαν, τα ορφανά του πολέμου, οι βιασμένες γυναίκες, οι εγκλωβισμένοι  και οι πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν βίαια από τις εστίες τους στο κακοποιημένο δις εθνικά, πολιτιστικά, ανθρωπιστικά και θρησκευτικά βόρειο τμήμα της Κύπρου.

 Της ελληνικής πατρίδας που χάσαμε πριν από μισό αιώνα, για να αναπνέουμε σήμερα εμείς (οι Ελλαδίτες) αέρα ελευθερίας και δημοκρατίας μετά την πτώση της Χούντας την οποία προκάλεσε η κυπριακή τραγωδία, ξεχνώντας πως η μεγάλη πληγή της ακρωτηριασμένης Κύπρου χάσκει ακόμα ορθάνοιχτη.

 Χάσκει ακόμα ορθάνοιχτη, γιατί συνεχίζει να αιμορραγεί ο λαός της. Να αιμορραγεί το μεγάλο τμήμα, τουλάχιστον, των ενσυνείδητων Ελληνοκυπρίων. Αυτών που κουβαλούν μέσα και έξω απ’ τα σύνορα της πατρίδας τους την αντάρα του ’74.

   Μια αντάρα που εξακολουθεί να σκεπάζει τον νοητικό και συναισθηματικό ορίζοντα πολλών Ελλήνων. Ιδιαίτερα εκείνων οι οποίοι έχουν στα μάτια τους ακόμα την εικόνα της αιμόφυρτης Κύπρου του ’74 μετά το πραξικόπημα 15ης Ιουλίου, που άνοιξε την κερκόπορτα στον Τούρκο κατακτητή με συνεργούς στο προμελετημένο έγκλημα Έλληνες και ξένους (βλ ΗΠΑ-Βρετανία)…

  Μέσα σ’ εκείνους που εξακολουθούν να δονούνται απ’ την χωρίς τέλος τραγωδία της Κύπρου, σίγουρα δεν είναι οι πολιτειακοί και πολιτικοί άρχοντες με τις αυλές τους και οι επώνυμοι του επιχειρηματικού, καλλιτεχνικού και δημοσιογραφικού χώρου τους οποίους βλέπουμε να απολαμβάνουν το πανηγύρι της επανόδου της δημοκρατίας στη χώρα μας.

   Να απολαμβάνουν τις παράτες επίδειξης, υποκρισίας και φτηνού εντυπωσιασμού, με σύσσωμη, ”ομονοούσα” και περιχαρή την ελλαδική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία να γιορτάζει την Μεταπολίτευση με ενσταντανέ στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου της Αθήνας.

   Το Κύπριον άγος, προφανώς – αντί να είναι παρόν στο μυαλό και τις καρδιές τους επιβάλλοντας την πρέπουσα συστολή – σκορπίστηκε στους πέντε ανέμους της εθνικής αδιαφορίας του Αθηνοκεντρικού κράτους, το οποίο δίνει από χρόνια το τέλειο άλλοθι στους Τούρκους να πανηγυρίζουν στα Κατεχόμενα για τη συμφορά που προκάλεσαν το ’74 στην Κύπρο και για τον εξανδραποδισμό 200.000 Ελληνοκυπρίων προσφύγων.

   Όσο πανηγυρίζουν αυτοί όμως, εμείς οι Ελλαδίτες πρέπει να διαβιούμε πολιτικά σε παρατεταμένο καθεστώς συστολής (για να μην πω ένοχης σιωπής) αναδύοντας δύσκολες μνήμες του παρελθόντος με βάση τις ατράνταχτες μαρτυρίες της αβάσταχτης βαρβαρότητας των Τούρκων εισβολέων και κατοχικών δυνάμεων στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974.

 ”Άμα λευτερωθεί η Κύπρος… θα λευτερωθεί και μένα η καρδιά μου, άμα λευτερωθεί η Κύπρος, θα γελάσω”, ακούω ακόμα και σήμερα κάποιους να παραφράζουν τους στίχους του Καζαντζάκη για την επαναστατημένη Κρήτη στα τέλη του 19ου αιώνα (”Ο καπετάν Μιχάλης”). Κι αυτό με παρηγορεί.

   Μόνο που γίνονται, χρόνο τον χρόνο λιγότεροι οι ευαίσθητοι στο εθνικό θέμα της Κύπρου Έλληνες και σπανίζουν οι εθνικά ευσυνείδητοι πολιτικοί οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να μετουσιώσουν το βάρος του Χρέους προς αυτήν σε ενίσχυση της αγωνιστικής ευψυχίας των Ελλήνων. Ευψυχίας που θα δώσει το σήμα στους Ελληνοκύπριους να μην υποκύψουν στις σειρήνες της παραπλάνησης και παραδοθούν.

   Θα δώσει το σήμα αφύπνισης και στο δικό μας πολιτικό προσωπικό, που δε φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ακόμα ότι οι καιροί ου μενετοί για τον Ελληνισμό. Ότι ”των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν” (”τα σπίτια μας καίγονται και εμείς τραγουδάμε”), για να παραφράσω τον ιστορικό Θουκυδίδη.

  Κι αυτό δε φαίνεται να το έχει συνειδητοποιήσει η κυβέρνηση, προπάντων, η οποία κόπτεται δυο χρόνια τώρα για το Ουκρανικό και αποφεύγει να μιλά για το Κυπριακό καταγγέλλοντας την τουρκική εισβολή στην Κύπρο  με την ίδια ευκολία που καταγγέλλει τη ρωσική σε ουκρανικό έδαφος…

  Θλιβερή διαπίστωση που προκαλεί θλίψη και δένει… περίεργα με  εικόνες απ’ το Προεδρικό οι οποίες (σε αντίθεση με αξιοπρεπείς άλλες) εξέπεμπαν ”χθες” την ελαφρότητα και ρηχότητα μερίδας της αθηναϊκής ελίτ έμπλεης από πνεύμα νεοπλουτισμού και ξενομανούς επιδειξιομανίας.

   Πνεύμα που δεν έχει καμιά επαφή με την ιστορική και τη σύγχρονη εθνική πραγματικότητα. Πραγματικότητα φορτωμένη από μνήμες της αιμάσσουσας Κυπριακής Δημοκρατίας του ’74 και της εκφυλισμένης  ελληνικής Πολιτείας του 2024.

   Της Πολιτείας που τροχοδρομεί στις ράγες της φαρισιακής πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών η οποία χαϊδεύει τα αυτιά των Ελλήνων επετειακά με πομπώδεις ρητορείες για απόδοση δικαιοσύνης στην Κύπρο, αλλά δεν τολμά να καταδείξει σε διεθνές επίπεδο τον ατιμώρητο ένοχο της 50ετίας (και μόνιμο παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου) με τον οποίο συναγελάζεται (εν ονόματι των ”ήρεμων νερών” στο Αιγαίο) στα σαλόνια της ΝΑΤΟϊκής Συμμαχίας.

 Συναγελάζεται ανόητα και επικίνδυνα κόντρα στα συμφέροντα του Ελληνισμού αρνούμενη πεισματικά να καταλάβει ότι, αν επιτρέψει την τουρκοποίηση της Κύπρου (δια της ανοχής του εποικισμού στο κατακτημένο έδαφός της ή της αποδοχής νέου τύπου Ανάν [ΔΔΟ] – ως λύση του Κυπριακού – που καταργεί την Κυπριακή Δημοκρατία), θα ανοίξει τον δρόμο στους Τούρκους για Αιγαίο και Θράκη.

  Τους Τούρκους οι οποίοι, ενώ παλιά έτρεμαν το ενδεχόμενο Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα (με ορατό κίνδυνο επέκτασης της πρώτης στην Ανατολική Μεσόγειο και δι’ αυτής προέκταση της κυριαρχίας της στον Νότο της Τουρκίας), τώρα διασκεδάζουν με τους παλιούς φόβους τους βλέποντας ότι – τη θυσία των εκπροσώπων του Ελληνισμού που αντιστάθηκαν κατά την τουρκική εισβολή το ’74 – την διαδέχθηκαν επί μισό αιώνα η ατέρμονη υποχωρητικότητα, η ανυπαρξία αγωνιστικότητας και η στρατηγική αδυναμία.

   Μια αδυναμία που επικάλυψε την κενότητα της σιωπής λόγω απουσίας σχεδίου δράσης των Ελλαδικών και Ελληνοκυπριακών ηγεσιών, με αποτέλεσμα να ενδώσουν αμφότερες στην έξωθεν ποδηγέτηση η οποία έδωσε ήδη πολύτιμο χρόνο στην Τουρκία (η οποία φιλοδοξεί, σημειωτέον, να γίνει Περιφερειακή και Παγκόσμια δύναμη).

   Χρόνο να απεκδυθεί τον μανδύα του εισβολέα, με τη βοήθεια της Αθήνας. Της Αθήνας που υποχωρεί με διάλογο και καλοπιάσματα προς τον αδιάλλακτο και αδίστακτο κατακτητή της Κύπρου βοηθώντας τον να αναδιαμορφώσει την εικόνα του στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης.

 Να την αναδιαμορφώσει παρουσιαζόμενος ως διαμεσολαβητής εμπολέμων, προστάτης των απανταχού μουσουλμάνων και υπερασπιστής των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων. Των Τουρκοκυπρίων της ”ΤΔΒΚ” (”Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου”), για την αναγνώριση της οποίας δεν έπαψε να αγωνίζεται…

Κρινιώ Καλογερίδου