Τελικά, όπως δείχνουν τα πράγματα, η μυστική διπλωματία την οποία ακολουθούμε και διεφάνη εξ αρχής ότι θα αποβεί μοιραία για τα εθνικά μας συμφέροντα (βλ. μυστική τριμερή Βερολίνου το ’20 και αντίστοιχη στις Βρυξέλλες το ’22) έδωσε τη θέση της τεχνηέντως στη διπλωματία των ελιγμών.

   Στην πολιτική της διπλωματικής ευλυγισίας που κρατά σε… κατευναστική επαγρύπνηση από τη μεριά μας τα αντανακλαστικά του ελληνικού ΥΠΕΞ στα ελληνοτουρκικά, προκειμένου να πέσουν οι τόνοι της όξυνσης στο επιχειρησιακό πεδίο διεκδικήσεων της Τουρκίας.

   Όξυνσης που προκαλεί η Τουρκία κάθε που πάμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά προς εκπλήρωση στρατηγικών μας σχεδιασμών σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο (βλ. ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης-Κύπρου)  ή προς εφαρμογή διακρατικών συμφωνιών της Ελλάδας με σύμμαχες χώρες (βλ. ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του ’20, η οποία έμεινε ημιτελής γιατί κλείστηκε βεβιασμένα, για να πετύχουμε την ακύρωση του τουρκολιβυκού μνημονίου του ’19).

   Έτσι η καραμέλα της… ανάγκης για ”αποσυμφόρηση” από την τουρκική πίεση που δεχόμαστε σε κάθε απόπειρα εφαρμογής της πολιτικής μας ”μεταφράζεται” ουσιαστικά σε ”διπλωματικό ελιγμό” για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι κρούουμε πρύμναν σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων προς διασφάλιση των ”ήρεμων νερών” στο Αιγαίο.

 Των ”ήρεμων νερών” της υποκρισίας και της άνευ όρων παράδοσής μας στην εκβιαστική ειρήνη που έχουν επιβάλει οι Τούρκοι παραβιάζοντας ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα με προβολή δικών τους εδαφικών απαιτήσεων προς διαμόρφωση νέων τετελεσμένων.

   Τετελεσμένων που αποδεχόμαστε στην ουσία υπό τον φόβο του casus belli των Τούρκων είτε με κυβιστήσεις είτε με μεγαλειώδεις διπλωματικούς ελιγμούς του υπουργείου Εξωτερικών (Να, γιατί επελέγη ως επικεφαλής του ο επιρρεπής στις… γονυκλισίες Γεραπετρίτης), αφού έγινε δόγμα πλέον της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής η θέση την οποία εσωκλείει η ρητορική ερώτηση στα χείλη κυβερνητικών:

”Ε, και τι να κάνεις (αν δεν υποχωρήσεις), να τσακωθείς;”

  Λόγος που εξηγεί γιατί βλέπουμε να επαναλαμβάνονται τραγελαφικά γεγονότα του ’20 στον τρέχοντα χρόνο, όπως αυτό που είχε αφορμή την παρουσία του ιταλικού ερευνητικού πλοίου ”Ievoli Relume”, το οποίο πραγματοποιούσε έρευνες εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων για μελλοντική εγκατάσταση υποβρύχιων καλωδίων με στόχο την ηλεκτρική διασύνδεση Κρήτης – Κύπρου (Great Sea Interconnector-GSI), μέχρι που διακόπηκαν αυτές.

   Έρευνες με βάση ελληνικές Navtex που εξέδωσε ο σταθμός Ηρακλείου της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού και αφορούσαν την περιοχή των ΕΧΥ, εκτός από ένα σημείο μισό μίλι υπέρβαση έξω από τα 6 μίλια της ελληνικής ΑΟΖ της Καρπάθου (σ.σ: η Τουρκία ισχυρίζεται λανθασμένα και εσκεμμένα ότι τα νησιά μας δεν έχουν υφαλοκρηπίδα).

   Έρευνες που διακόπηκαν με επιχειρησιακή παρέμβαση πλοίων του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού (φρεγάτες ”Gökova” και ”Göksu”, κορβέτα ”Beykoz” και άλλα δύο τουρκικών πολεμικά πλοία (πυραυλάκατοι), υπό την μακρινή επιτήρηση πέντε μονάδων του τουρκικού πολεμικού Ναυτικού.

   Σημειωτέον ότι είχαν προηγηθεί των ερευνών του ιταλικού πλοίου ελληνικές Navtex τις οποίες εξέδωσε ο σταθμός Ηρακλείου της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού και αφορούσαν την περιοχή των ΕΧΥ της ελληνικής ΑΟΖ Κάσου-Καρπάθου (σ.σ: η Τουρκία ισχυρίζεται λανθασμένα και εσκεμμένα ότι ”τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, μόνο χωρικά ύδατα που φτάνουν τα 6 ν μ [δήλωση Τσαβούσογλου τον Ιούνιο του ’20]).

   Σε απάντηση των ελληνικών Navtex, αυτή εξέδωσε δική της υποστηρίζοντας ότι το σημείο νότια της Καρπάθου αποτελεί ”τουρκική υφαλοκρηπίδα”. Έστειλε μάλιστα εσπευσμένα τα προαναφερθέντα τουρκικά πλοία με σκοπό να παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς το ιταλικό ερευνητικό εκβιάζοντας την απομάκρυνσή του.

   Ουσιαστικά η Τουρκία έκανε  πράξη την επαναλαμβανόμενη περιοδικά δήλωση Ερντογάν ότι η χώρα του δε θα επιτρέψει να συμβεί κανένα έργο στην περιοχή από ελληνικής πλευράς, χωρίς τη συγκατάθεσή της. Αυτός ήταν ο λόγος που παρενέβη το βράδυ της Τρίτης (23/7/2024) και διέκοψε τις εργασίες του ”Ievoli Relume” αναγκάζοντάς το να επιστρέψει στην Κρήτη συνοδεία της ελληνικής κανονιοφόρου ”Αήττητος” η οποία περίστατο προστατευτικά μέχρι τότε στη διαδικασία πόντισης υπό το άγρυπνο βλέμμα της φρεγάτας ”Νικηφόρος Φωκάς” λίγο πιο πέρα.

   Αυτή η πιεστική τουρκική επιτήρηση (αναβαθμισμένη συγκριτικά με εκείνην της τρίμηνης παραμονής του Ορούτς Ρέις έξω απ’ το Καστελόριζο το ’20) οδήγησε – για πολλοστή φορά – στην ματαίωση των ελληνικών σχεδίων.

   Κι αυτό αποδεικνύει ένα πράγμα: Ότι ο γείτονας εξ Ανατολών είναι αποφασισμένoς να επιβάλει τετελεσμένα επί του πεδίου των ΕΧΥ στο Αιγαίο αμφισβητώντας επιχειρησιακά την ελληνική εθνική κυριαρχία (προπάντων στην εκτεταμένη, ”ακάλυπτη” από εμάς ζώνη ανατολικότερα του 25ου μεσημβρινού), πράγμα που λειτουργεί αποτρεπτικά και για το ενδεχόμενο νόμιμης επέκτασής μας στα 12 ν μ υπό τον φόβο επέμβασης της Τουρκίας ενόπλως (casus belli)…

 Τα υπόλοιπα ”διευκρινιστικά” της κυβέρνησης είναι τα γνωστά υποκριτικά στα οποία μας έχει συνηθίσει. Ενδεικτική ήταν, άλλωστε, η προσπάθεια του υπουργείου Εξωτερικών να δείξει ότι… ”επαγρυπνά” για το θέμα ζητώντας  παράταση της νέας NAVTEX (718/24) ως την Τετάρτη (24/07), ώστε να ολοκληρωθεί η διαδικασία πόντισης υποβρυχίων καλωδίων στη θαλάσσια ζώνη μεταξύ Κάσου και Καρπάθου, όπου η Τουρκία επέβαλε την παρουσία των πλοίων του ΠΝ της για να ακυρώσει την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του ’20  εντός των δυνητικών 12 ν.μ της Ελλάδας.

   Κάτι που φαίνεται να το πέτυχε, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα από κυβερνητικής πλευράς για δήθεν ολοκλήρωση της ερευνητικής διαδικασίας στο ενδιάμεσο Κάσου-Καρπάθου απ’ το ιταλικό πλοίο, το οποίο επέστρεψε τελικά στο Ρέθυμνο.

   Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι η Κάρπαθος, το σύμπλεγμα Μεγίστης (Καστελόριζο, Ρω, Στρογγύλη), η Ν. Ρόδος και η Κρήτη δεν έχουν καθόλου ή έχουν ”ψαλιδισμένη” ελληνική επήρεια λόγω της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, πράγμα που εκμεταλλεύεται από το 2020 η Τουρκία εγείροντας διεκδικήσεις επί της ελληνικής κυριαρχίας στη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού, όπου ”κάθονται” τα εν λόγω νησιά μας.

   Νησιά που δεν φροντίσαμε να ”καλύψουμε” κυριαρχικά λόγω της ανεμελιάς ή αμέλειας (;;;) υπογράφοντας ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία το ’20, την οποία δεν καταστήσαμε πλήρη παρά την υπόσχεση του τότε ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια ότι θα την ολοκληρώσει…

  Όλα αυτά βέβαια και άλλα πολλά (όπως η ανοχή που δείχνουμε στο θέμα λεηλασίας των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα τουρκικά αλιευτικά με κίνδυνο τη ζωή Ελλήνων ψαράδων από τον Έβρο ως τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα), δείχνουν ότι οι Τούρκοι δε συγκρατούνται ούτε με… Τουρκο-αιγαίο (η μη αντίστασή μας σ’ αυτό με βάζει σε υποψίες ότι το επιτρέψαμε σαν ”ανάχωμα” στη διεκδικητικότητά τους) ούτε  με τουριστικά μέσα (βλ. ”βίζα εξπρές” για 10 νησιά).

   Αντίθετα, κάθε υποχώρησή μας (με στόχο τα ”ήρεμα νερά” και την ελληνοτουρκική προσέγγιση διαρκείας) την εκλαμβάνουν ως αδυναμία της Ελλάδας να τους αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό και γίνονται πιο θρασείς συν τω χρόνω φτάνοντας σε ακραίες συμπεριφορές (σ.σ: έγινε χρήση όπλων στο παρελθόν κατά Ελλήνων ψαράδων που αλίευαν στα ελληνικά χωρικά ύδατα).

   Έτσι φτάσαμε, παρά τη συμφωνία ”Περί Σχέσεων Φιλίας και Καλής Γειτονίας” που υπογράψαμε (Διακήρυξη των Αθηνών, 7/12/’23), τους μηχανισμούς ενεργοποίησης απεμπλοκής σε διπλωματικό επίπεδο οι οποίοι επιστρατεύονται σε στιγμές κρίσης και τα πάρε δώσε Άγκυρας-Αθήνας στο ανώτατο διπλωματικό επίπεδο, να βλέπουμε την Τουρκία να κλιμακώνει την ένταση σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο προετοιμάζοντας για θερμό Φθινόπωρο τον Ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο…

Κρινιώ Καλογερίδου