Σχόλιο του Μελέτη Μελετόπουλου στον προσωπικό του λογαριασμό στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για τις μέρες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

Θυμάμαι σαν χθες τα γεγονότα του Ιουλίου 1974. Τα γράφω για τους νεώτερους. Την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τον Γκιζίκη, πρόεδρο του χουντικού καθεστώτος, να εκπέμπει από μαυρόασπρη τηλεόραση διάγγελμα γενικής επιστράτευσης. Εκλήθη στα όπλα ο πατέρας μου και ο αδελφός του, έφεδροι ανθυπολοχαγοί του Μηχανικού, σαραντάρηδες τότε. Πήγαμε με το αυτοκίνητο στην Εθνική Τράπεζα στον Φάρο Ψυχικού να πάρουμε χρήματα, μπαίνουμε μέσα, αλλά ο υπάλληλος εκείνη την ώρα κατέβαζε το κιγκλίδωμα φωνάζοντας “στάση πληρωμών κύριοι”.

Πήραμε κάτι γάλατα κλπ. και γυρίσαμε. Μπαίνοντας στην Καλλιγά βλέπουμε να φεύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση η πειραιώτισσα κυρία Άννα Λαγουδάκη, η οικονόμος του παππού μου. Ήταν σε έξαλλη κατάσταση γιατί είχε ανηψιό στον Έβρο. Σταματάει το αυτοκίνητο ο πατέρας μου, του πιάνει το πρόσωπο η κυρία Άννα κλαίγοντας “παιδί μου να προσέχεις” και έφυγε. Πάμε σπίτι, ο πατέρας μου και ο θείος μου πήρανε τον σάκκο τους και έφυγαν για την ΣΔΑΜ να παρουσιαστούν.

Ο παππούς μου, που είχε αδελφό φονευθέντα στον Σαγγάριο, τους ξεπροβόδησε με τερατώδη ψυχραιμία. Μετά με πήρε δίπλα του (ήμουν 12 ετών) και μου είπε: “Μελέτιε οι άντρες έφυγαν, τώρα μείναμε εσύ κι εγώ να ρυθμίζουμε την κατάσταση”. Ανήκω στην τελευταία γενιά που είδε τους πατεράδες της να φεύγουν για τον πόλεμο. Εύχομαι να μην ζήσουν οι επόμενες γενιές κάτι παρόμοιο.