Στις 8 Νοεμβρίου ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες θα επισκεφθεί τη Μόσχα,
όπου θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν. Την παραμονή
του ταξιδιού του, στην κατοικία του στην Ιερουσαλήμ μίλησε στον απεσταλμένο του
Kommersant FM, Κονσταντίν Έγγερτ.

Kommersant FM: Οι
πολιτικές θέσεις της Ρωσίας και του Ισραήλ πολύ συχνά διαφέρουν. Όταν θα
συναντηθείτε στη Μόσχα με τον πρόεδρο Πούτιν τι θα του πείτε, για παράδειγμα,
όσον αφορά την πολιτική της Ρωσίας στο ζήτημα του Ιράν, ή της Συρίας;

Σιμόν Πέρες: Ερχόμενος στη Μόσχα, δεν έχω σκοπό να διδάξω τίποτα και σε
κανένα. Ο κύριος Πούτιν δεν χρειάζεται μαθήματα από μένα. Υπάρχει επιθυμία να
επαναλάβουμε τον διάλογο.

ΕΡ: Πριν από δύο
χρόνια είχατε πει ότι το Ιράν δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως καθαρά πολιτικό
ή διαδικαστικό πρόβλημα, αλλά ότι το καθεστώς της Τεχεράνης πρέπει να
αντιμετωπίζεται από ηθική σκοπιά. Θα συμφωνήσει μαζί σας η ανώτατη ρωσική
ηγεσία;

ΑΠ: Σε γενικές γραμμές, πιστεύω πως ναι. Όσον αφορά την τακτική προσέγγιση,
δεν είμαι βέβαιος. Ο πρόεδρος Πούτιν δηλώνει αντίθετος με την ανακήρυξη του
Ιράν σε πυρηνική δύναμη. Ωστόσο η θέση αυτή δεν εφαρμόζεται στην πράξη. Αν
υποθέσουμε ότι το Ιράν είχε μια κυβέρνηση ανάλογη με εκείνη της Ελβετίας, τότε
πιστεύω ότι και η στάση απέναντί του θα ήταν διαφορετική. Το Ιράν απειλεί άλλες
χώρες ότι θα τις αφανίσει. Στον σημερινό κόσμο τέτοιου είδους απειλές είναι
αδιανόητες.

ΕΡ: Τι πρέπει να γίνει
κατά την άποψή σας;

ΑΠ: Το Ιράν πρέπει να βοηθηθεί ώστε να γίνει ελεύθερο.

ΕΡ: Με ποιό τρόπο;

ΑΠ: Κατά πρώτο λόγο δια της οικονομικής και πολιτικής πίεσης. Αν λοιπόν οι
χώρες παρουσιαστούν ενωμένες στο θέμα αυτό, τότε η πιθανότητα μη προσφυγής σε
στρατιωτικά μέτρα θα είναι αρκετά υψηλή.

Μόνον αραβική παρέμβαση στη Συρία

ΕΡ: Στη Συρία από τη μια
πλευρά θα είναι μάλλον θετικό για το Ισραήλ, αν το καθεστώς του Μπασάρ Άσαντ
που αποτελεί τον βασικό αγωγό επιρροής του Ιράν στη Μέση Ανατολή, εγκαταλείψει
την πολιτική σκηνή. Όμως, θα είναι όντως προτιμότερο να τον διαδεχθεί ένα
σουνιτικό φονταμενταλιστικό καθεστώς;

ΑΠ: Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις ευχές και την πραγματική πολιτική. Μπορώ
να σας καταθέσω μια ολόκληρη λίστα με όσα που θα προτιμούσα. Το ερώτημα είναι
αν πρέπει να υπάρχει παρέμβαση στη διαδικασία.

Θεωρώ ότι στη Συρία πρέπει να κάνουμε αυτό το οποίο δεν έχουμε κάνει ποτέ
στο παρελθόν. Η Συρία είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου. Ήρθε η ώρα να δοθεί
μια αραβική απάντηση σε ένα αραβικό ζήτημα. Ο ΟΗΕ πρέπει να παραχωρήσει στον
Σύνδεσμο των αραβικών κρατών τις εξουσίες, ώστε τα μέλη του να δημιουργήσουν
μια μεταβατική συριακή κυβέρνηση που θα έχει διάρκεια ζωής ενός χρόνου.

Επίσης, πρέπει να συσταθούν ένοπλες δυνάμεις οι οποίες θα αποτελούνται από
άραβες στρατιώτες, μια δύναμη «κυανόκρανων», επίσης με τη συνδρομή του ΟΗΕ.
Κάτι ανάλογο, θα έχει την υποστήριξη όλων των χωρών. Η παρέμβαση στη Συρία θα
πρέπει να είναι μόνο αραβική.

ΕΡ: Το Ισραήλ θα
προσφέρει την υποστήριξή του;

ΑΠ: Βεβαίως. Το Ισραήλ άλλωστε είναι μέλος του ΟΗΕ. Αισθανόμαστε και εμείς
ευθύνη, επιθυμούμε και εμείς να παύσει η αιματοχυσία.

ΕΡ: Πώς εκτιμάτε τη
ρωσική θέση στο θέμα της Συρίας;

ΑΠ: Πιστεύω ότι στο Συριακό πρόβλημα, η Ρωσία πρέπει να πάψει να καθορίζει
τη στάση της από τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.

Το Παλαιστινιακό ζήτημα

ΕΡ: Το 1994 είχατε
βραβευτεί με το Νόμπελ Ειρήνης για τη συμβολή σας στην ειρηνευτική διαδικασία
μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Σήμερα όμως, δεν μπορεί να γίνει ούτε
λόγος για ειρηνευτική διαδικασία. Αυτή, είναι πια νεκρή;

ΑΠ: Θα έλεγα ότι μόλις έχει γεννηθεί. Αν δεν είχαμε κάνει τα όσα κάναμε
τότε, δεν θα υπήρχε ούτε Παλαιστινιακή εθνική διοίκηση, ούτε ειρήνη με την
Ιορδανία, ούτε επανάσταση στην Αίγυπτο. Κάθε φορά που μας ρωτούν, γιατί δεν
έχουμε καταφέρει τίποτα, εγώ απαντώ: Απαιτείται χρόνος για αυτό.

ΕΡ: Η ρωσική ηγεσία
υποστηρίζει ότι το Ισραήλ πρέπει να διαπραγματευτεί με του Ισλαμιστές της
οργάνωσης «Χαμάς», διότι η τελευταία επικράτησε σε δημοκρατικές εκλογές. Ποιό
είναι το σχόλιό σας σχετικά;

ΑΠ: Συμφωνώ. Αν η ρωσική ηγεσία πείσει τη «Χαμάς» να σταματήσει τις
επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ, τότε, γιατί να μην αρχίσουμε τις
διαπραγματεύσεις;

Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης βρίσκεται στην ιστοσελίδα Kommersant.ru.