1) Ο τυχοδιώκτης Μακρόν

Είδαμε κι αυτό στη Γαλλία. Η λογική έδωσε τη θέση της στο παράδοξο, ένα σύγχρονο «γαλλικό δημοκρατικό παράδοξο» στα κυβερνητικά χρονικά.

Και έτσι ο Μακρόν, ο οποίος άκουσε το καμπανάκι των ευρωεκλογών και είδε με τα μάτια του τον βάραθρο που ξαφνικά (πόσο πολύ ξαφνικά;!), μέσα στη χαρισάμενη ζωή του, που άνοιξε κάτω από τα πόδια του, αποφάσισε να τα παίξει όλα: ή ταν ή επί τας.

Κακά τα ψέματα: όλη η πολιτική ως τώρα του Μακρόν υπήρξε η πολιτική ενός παίχτη πόκερ.

Και κήρυξε εθνικές βουλευτικές εκλογές. Μια κίνηση τζόγου, ωσάν ήθελε να (μας) διαμηνύσει: «διαλέξτε: ή εμένα ή τους αγριάνθρωπους της Άκρας Δεξιάς», ή εμένα που πολεμά για τις δυτικές αξίες ή τους αγριάνθρωπους που πιέζουν για να φέρουν το χάος στη Γαλλία.

Πονηρός ο άνθρωπος, επίορκος και οπορτουνιστής, όπως θα δούμε παρακάτω.

Το αποτέλεσμα το είδαμε: οι Γάλλοι ξυπνούν από τον λήθαργο και ψηφίζουν όπως πολλά χρόνια έχουμε να δούμε.

Η ετυμηγορία είναι σαφής. Και για να πούμε την αλήθεια, όχι και τόσο εκπληκτική. Η ψηφοφορία ήταν σαν ένα είδος δημοκρατικής άνοιξης. Οι υποψήφιοι αγριάνθρωποι καθόλου αγριάνθρωποι δεν φάνηκαν να είναι στους ψηφοφόρους και, μια περιφέρεια μετά την άλλη, η ψήφος τους καταλαμβάνει ολόκληρο το Εξάγωνο¹: πόλεις και ύπαιθρος, επαρχίες και δήμους και διαμερίσματα έχουν το χρώμα που διώχνει τον Μακρόν.

Είναι ένα φούντωμα που ωστόσο δεν αρκεί για να γίνει άμεση κυβέρνηση.

Και εδώ υπεισέρχεται, εμφανίζεται το παράδοξο που είπαμε πιο πάνω.

Ο Μακρόν, αλλάζει φάτσα και μάσκα. Από το ψεύτικο «εγώ ή οι αγριάνθρωποι» περνά στο οι δικές μου ψήφοι είναι οι καθαρές, οι δικές σας είναι οι βρώμικες».

Οι αγριάνθρωποι της Άκρας Δεξιάς μεταμορφώνονται σε μια στιγμή και στη θέση τους «βγαίνουν» οι «ψήφοι-σκουπίδια» τους, οι ψήφοι-ιδέες, οι ψήφοι-άνθρωποι που γίνονται η πιο επικίνδυνη ενέδρα/παγίδα/απάτη για την Δημοκρατία, δηλαδή την «ειδική δημοκρατία» του Μακρόν.

Ξαφνικά η δημοκρατία και η ελευθερία (σάμπως έως τώρα δεν είχε δημοκρατία και ελευθερία στη Γαλλία!) είναι σε κίνδυνο εξαιτίας των «ψήφων-σκουπιδιών» των «αγριάνθρωπων». Γι’ αυτό πρέπει να συγκροτήσουμε μια μεγάλη συμμαχία κόντρα στους αγριάνθρωπους.

‘Eνας καλός ποκερίστας ξέρει καλά να μεταμορφωθεί κατά την ανάγκη. Έτσι απευθύνεται σε εκείνους με τους οποίους πριν από λίγο έλεγε πως δεν υπήρχε καμία περίπτωση διαλόγου: την France Insoumise, την «Ανυπότακτη Γαλλία» του Mélanchon και εν μέρει με τα υπολείμματα της Σοσιαλιστικής «αριστεράς».

Πρέπει να υψώσουμε ένα τοίχος σε «εκείνους που δεν ξέρουν τί κάνουν» και τους οποίους δεν μπορείς να τους έχεις εμπιστοσύνη.

Τίθεται επομένως σε λειτουργία το καθόλου πολιτικά ορθό «σύστημα» της «αποχής» των μελανσονιών εκεί όπου, στον πρώτο γύρο, είχαν έρθει τρίτοι, ένα «κόλπο» στο όριο του αντιδημοκρατικού εκλογικού παράνομου, που δεν έχει καμία σχέση με το όποιο επιθυμητό πολιτικό fair play που πρέπει να υπάρχει.

Ο Μακρόν (μερικοί ήδη τον αποκαλούν «Μικρόν») υπογράφει ένα σύμφωνο με έναν Mélanchon που κινείται ακριβώς στους αντίποδες: συμπαθεί τον Πούτιν, αντιπαθεί βαθιά του Εβραίους, είναι ακραίος αντίπαλος της Δύσης, θεωρεί ξεπερασμένες και άτοπες τις δήθεν φιλελεύθερο-δημοκρατικές αξίες του Μακρόν, εμφανής καρπός του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Τελικά όλα για τον Μακρόν είναι εφικτά και νόμιμα, εφόσον γίνονται κατ΄ επίφαση «στο όνομα της δημοκρατίας», έστω και εκείνης του Mèlanchon!

Πάλι λοιπόν και πάντα το «χάπι» της δημοκρατίας, η δημοκρατία για όλες τις χρήσεις. Βέβαια, στη περίπτωση των «αποχών», πού βρίσκεται αυτή η «δημοκρατία»; θα διερωτηθούν πολλοί.

Πάντως, μη κάνετε τον κόπο να το ρωτήσετε στον Μακρόν: αυτός ήδη προ πολλού έχασε τη δυνατότητα όποιας λογικής απάντησης.

2) ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ουκρανία

Α) Τρέχει η είδηση ότι το ΝΑΤΟ σκοπεύει να ιδρύσει ένα «Κέντρο αντιπροσωπείας» στο Κίεβο αποτελούμενο από αμερικανικό διευθυντικό προσωπικό και άλλα κοινοτικά μέλη και ταυτόχρονα μια νέα διοίκηση στη Γερμανία για τον συντονισμό των διαφόρων εισφορών βοήθειας στην Ουκρανία.

Αυτές οι δύο «υπηρεσίες» φαίνεται πως είναι ιδέα του νέου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, με το σκεπτικό να προληφθεί η δημιουργία οποιαδήποτε δυσμενούς κατάστασης στη περίπτωση που ο Ντόναλντ Τραμπ επιτρέψει στον Λευκό Οίκο τον ερχόμενο Γενάρη 2025.

Ένα είδος «θωράκισης» της βοήθειας στους Ουκρανούς και ένα είδος αντιμετώπισης του πιθανού «switch» στις προτεραιότητες στην εξωτερική πολιτική της Ουάσινγκτον στο άμεσο αλλά και απώτερο μέλλον.

Το «Γραφείο» ΝΑΤΟ» στην Ουκρανία θα διοικείται από έναν υψηλό Αμερικανό αξιωματούχο μέσα στις αρμοδιότητες του οποίου θα είναι και εκείνη της προετοιμασίας για μια μελλοντική εισδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Όσο για την νέα διοίκηση στη Γερμανία, έργο της θα είναι ο συντονισμός των αποστολών στρατιωτικού εξοπλισμού και η εκπαίδευση των ουκρανικών δυνάμεων.

Η όλη επιχείρηση θα έχει την ονομασία «NATO Security Assistance and Training for Ukraine» και θα αποτελείται από περίπου 700 στρατιωτικούς Αμερικανούς και συμμάχους.

Ο σκοπός της νέας διοίκησης είναι ο καλύτερος δήθεν συντονισμός των προσπαθειών των Δυτικών κρατών υπέρ της Ουκρανίας ώστε να γίνουν λιγότερο εξαρτημένες από τις πολιτυικές των επιμέρους κρατών-μελών, με ειδική μνεία τις ΗΠΑ.

Ουσιαστικά αυτή η «διοίκηση» στοχεύει να γίνει μια «υπερ-κρατική» εξουσία, μια στρατιωτική εξουσία υπεράνω και εκτός εμβέλειας των κρατικών επεμβάσεων, ώστε να μπορεί να ενεργεί χωρίς να δίνει λόγο σε κανένα κράτος!

Οι διοικούντες στο σημερινό ΝΑΤΟ του Μπάιντεν εμφανώς αποσκοπούν στο να θέσουν προ τετελεσμένων όποιες μελλοντικές κινήσεις του Τραμπ ως νέου Προέδρου ΗΠΑ, έχοντας υπόψη τιε επανειλημμένες κριτικές του προς το ΝΑΤΟ και την βοήθεια του στο Κίεβο. Εντύπωση εξάλλου είχαν κάνει οι δηλώσεις του Τραμπ στο πρόσφατο debate με τον Μπάιντεν όταν είπε πως εάν ο ίδιος βρισκόταν στον Λευκό Οίκο η Ρωσία δεν θε είχε εισβάλλει στην Ουκρανία.

Ταυτόχρονα με τις κινήσεις του μπαιντενικού ΝΑΤΟ υπέρ της Ουκρανίας «ό, τι και να γίνει», η Ουκρανία ελπίζει σε μία «εγγυημένη» στρατιωτική χρηματοδότηση εκ μέρους των χωρών ΝΑΤΟ, κάτι σαν εκείνο που πρότεινε ο Στόλτενμπεργκ, δηλαδή τουλάχιστον ένα «μισθό» 40 δις ευρώ το χρόνο «για όσο χρειαστεί», μια «λύση» στην οποία ήδη προ πολλού αντίκειται, και το δήλωσε, ο Τραμπ στο ίδιο το debate: «Κάθε φορά που ο Ζελένσκι έρχεται στη χώρα μας, φεύγει με 60 δις δολάρια. Πραγματικά είναι ο μεγαλύτερος πωλητής που υπήρξε ποτέ».

Β) Στην ατζέντα του Τραμπ υπάρχει ένα «πλάνο ώστε να τεθεί τέλος στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο που διαρκεί κιόλας πάνω από δυόμιση χρόνια.

Τα βασικά σημεία είναι η μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς με Ουκρανία και Γεωργία και οι διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν για την ειρήνη.

Τον περασμένο Απρίλη η Washington Post είχε αναφέρει ότι ο Τραμπ ευνοεί την εκχώρηση της Κριμαίας και του Ντονμπάς στη Ρωσία. Αυτή η λύση ωστόσο δεν απέκλειε την χορήγηση στην Ουκρανία μεγάλων ποσοτήτων οπλικών συστημάτων για την άμυνά της.

Βέβαια, εκτός από το θέμα της Ουκρανίας, το οποίο με τον Τραμπ Πρόεδρο μπορεί να γίνει εξαιρετικά δυσβάσταχτο για τους ευρω-δυτικούς στα χνάρια ενός ξεμωραμένου πλέον σημερινού Αμερικανού Προέδρου, άνοους δε οπαδούς εξτρεμιστικών ανεφάρμοστων λύσεων, ο Τραμπ Πρόεδρος των ΗΠΑ σίγουρα θα είναι ένα μεγάλο αγκάθι στα πλευρά των Κοινοτικών επίσης και αναφορικά με την συμμετοχή τους στη λδγόμενη «κοινή νατοϊκή άμυνα», που ειλικρινά μόνο αμυντική δεν είναι!

Ως τώρα ξέρουμε πως επ’ αυτού ο Τραμπ έχει πολλές φορές ασκήσει αρνητική κριτική προς τους Κοινοτικούς, δίκαια ή άδικα είναι συζητήσιμο δοθέντων των αναλογικών μεγεθών ΕΕ/ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, βάση δικών τους επικαιροποιημένων δεδομένων, ξοδεύουν 860 δις δολάρια για την άμυνα, δηλαδή το 68% των εξόδων όλων των κρατών ΝΑΤΟ, κάτι που εάν για τους Αμερικανούς φαντάζει υπερβολικό, αναλογιζόμενοι εμείς όμως την τεράστια έκταση, επήρεια και απαιτήσεις των αμέτρητων αμερικανικών βάσεων και στρατιωτικών κέντρων, κατά τη γνώμη μας είναι ένα ποσοστό απολύτως δίκαιο και αναλογικό.

Κατά τις εκτιμήσεις του Διευθυντή του European Council on Foreign Relations Jeremy Shapiro το 3,5% του αμερικανικού ΑΕΠ προορίζεται για την άμυνα της Ευρώπης, ήτοι δέκα φορές ό, τι ξοδεύει η Γερμανία.

Οι επικρίσεις του Τραμπ για τους Ευρωπαίους που δεν ξοδεύουν ούτε το 2% το ΑΕΠ τους είναι γνωστές και διαχρονικές. Μια επανεκλογή του θα σήμαινε και μια επαναφορά του αιτήματος του για αύξηση των κοινοτικών συμμετοχών για την ασφάλεια, κάτι που λίγα κράτη, αν όχι κανένα, θα μπορούσαν να αντέξουν σήμερα, μετά την οικονομική κατάπτωσή τους εξαιτίας πρώτα της πανδημίας Covid και αμέσως μετά με την αφαίμαξη που τους προκαλεί ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Οι εξελίξεις είναι αρκετά προβλέψιμες. Μεταξύ άλλων, δεν αποκλείεται μια μαζική αμερικανική αποχώρηση από τα στρατιωτικά νατο δρώμενα στην Ευρώπη με άμεσο κέρδος μια σημαντική εξοικονόμηση πόρων.

Απ’ ό, τι γνωρίζουμε, η νατοϊκή συμφωνία ασφάλειας στην Ευρώπη προβλέπει απ’ τη μια μεριά την πυρηνική προστασία ως αποκλειστικό έργο των ΗΠΑ μέσω των βάσεων τους στη Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία και Τουρκία, μαζί με την σχετική εκτεταμένη ανάπτυξη της Αεροπορίας και του Ναυτικού τους, ενώ απ’ την άλλη οι ευρωπαϊκές (κοινοτικές) χώρες αναλαμβάνουν την ευθύνη της άμυνας στον τομέα του πεζικού, του πυροβολικού και των τεθωρακισμένων.

Με την σχεδόν σίγουρη επάνοδο του Τραμπ γίνεται ορατός, όπως είπαμε, ο κίνδυνος αποχώρησης πολλών αμερικανικών μονάδων – και πυρηνικού οπλοστασίου – από τις κοινοτικές χώρες έτσι ώστε αυτές να μένουν προστατευμένες μόνο από τα δικά τους συμβατικά οπλικά συστήματα, τα πυρηνικά της Γαλλίας και, επικουρικά, του Ηνωμένου Βασιλείου.

Με τα μυαλά και την σημερινή, καταλλήλως «διασκευασμένη» αντιρωσκή φοβία που κουβαλούν οι περισσότεροι κοινοτικοί ηγέτες, πιστοί φίλοι των Αμερικανών, μια άμυνα χωρίς τα αμερικανικά πυρηνικά γι’ αυτούς είναι αδιανόητη.

Βεβαίως το ξέρουν πολύ καλά (μπορεί να είναι ανόητοι, αλλά όχι ως αυτό το σημείο!), αλλά δεν θέλουν να το ομολογήσουν ότι και με τα αμερικανικά πυρηνικά στις χώρες τους, σε περίπτωση πραγματικής σύγκρουσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας η ρωσική πυρηνική υπεροπλία δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου και μεγάλου μέρους του αμερικανικού πυρηνικού αποθέματος, θα καταστρέψει τα πάντα με μεγάλη ικανοποίηση των Αμερικανών που θα έχουν «ξεφορτωθεί» για ένα ικανό χρονικό διάστημα έναν ανεπιθύμητο ανταγωνιστή και προπαντός αναξιόπιστο εταίρο!

Γ) Είναι γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, εiτε με τον Στόλτεμπεργκ είτε με τον Ρούτε φοβάται βαθιά την επαναφορά της διοίκησης Τραμπ στις ΗΠΑ με την απολύτως σίγουρη αφαίρεση πολλών οικονομικών δυνατοτήτων προς όφελος της Ουκρανίας, συμφεροντολογικά σήμερα για το περιβάλλον του Μπάιντεν, enfant gâté της αμερικανικής πολιτικής στην Ευρώπη.

Οι νατοϊκοί του Μπάιντεν εργάζονται πυρετωδώς για «να τη φέρουν» στον Τραμπ πριν ακόμη αυτός, όπως φαίνεται περισσότερο από πιθανόν, αναλάβει τα ηνία των ΗΠΑ.

Και δεν ξεχνούν όσα ο ίδιος έχει δηλώσει, δηλαδή ότι «θα τερματίσει, ως εκλεγμένος Πρόεδρος, τον πόλεμο μεταξύ Πούτιν και Ζελένσκι, πριν αναλάβει την εξουσία στις 20 Ιανουαρίου (2025)», θέτοντας εαυτόν ως διαμεσολαβητή μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων.

Αυτή η προοπτική ασφαλώς θα σημαίνει για τον Τραμπ και μια χιονοστιβάδα ψήφων στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όπως και, ταυτόχρονα, την διάσωση ανεκτίμητου αριθμού ζωών ουκρανικών και ρωσικών – μια ειρήνη που όλος ο κόσμος επιθυμεί επιτέλους!

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής

……………………………………………………………………………….