Καλώς σας βρήκα στα  ιερά χώματα της Μακεδονίας μας . Της μόνης Μακεδονίας ! Αγαπώ τόσο πολύ αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του που αν χρειαζόταν και με τα πόδια θα ερχόμουν !

Ευχαριστώ για την τιμητική πρόσκληση να μοιραστούμε σήμερα μαζί σκέψεις για την πατρίδα μας και το μέλλον μας μέσα από το παρελθόν.

Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πει κάποτε ότι θα έρθει μια μέρα που το παρελθόν θα μας συγκλονίσει με την δύναμη της επικαιρότητας του.

Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε. Στο σημείο που επέρχεται ο κλονισμός. Ο συγκλονισμός. Στις ημέρες που η Αγία Σοφία μας και τη Μονή της Χώρας μεταβάλλονται σε τζαμί και η εθνική μας πολιτική και θρησκευτική  ελίτ ευρισκόσμενη σε πολιτική παραλυσία παρακολουθεί απαθής τις βεβηλώσεις.

Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε. Εσείς που είστε εδώ αυτή την ημέρα    το ξέρετε καλά !

Μεγάλη μέρα η αυριανή . Ημέρα μνήμης. Ημέρα αναστοχασμού. Ημέρα εθνικής ταυτότητας. Παρότι, όμως, έχει επικρατήσει δεκαετίες τώρα να ονομάζεται «αποφράς»,  θα μου επιτρέψετε μου να κάνω σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση.

Αντί των κλασικών «σώπασε, κυρα-Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις», επιλέγω να αξιοποιήσω το τιμητικό βήμα που μου παραχωρεί σήμερα η Ιερά Μονή Νικοδήμου Κιλκίς  για να κάνουμε μαζί μία διπλή άσκηση. Ασκηση εθνικής αυτοπεποίθησης και άσκηση εθνικού προβληματισμού.

Εχουμε, άραγε, αναρωτηθεί γιατί κάθε χρόνο τέτοια μέρα διεξάγονται φιέστες στην Κωνσταντινούπολη; Γιατί γίνονται αναπαραστάσεις της Αλώσεως στην τουρκική τηλεόραση;  Γιατί ακόμη και προχθές οι φίλαθλοι της  Φενέρ Μπαξέ προκάλεσαν στο εξωτερικό τους φιλάθλους του Παναθηναικού με πανώ για την άλωση και τον Μωάμεθ ; Εχουμε συνειδητοποιήσει γιατί τόσο πολύ πανηγυρίζουν οι γείτονες που μετέτρεψαν την Αγία Σοφία σε τζαμί;

Να σας πω!Η αναπαράσταση της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης συνιστά ομολογία. Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που δεν ήταν δικό τους.

Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που ανήκε σε άλλους και τους ήταν ξένο. Τόσο ξένο, που όταν το απέκτησαν για να δημιουργήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αντέγραψαν πλήρως την δομή τη Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τόσοι αιώνες πέρασαν από τότε και, εκτός από πολυκατοικίες  στον Βόσπορο, οι γείτονες δεν άφησαν το παραμικρό αποτύπωμα στην Κωνσταντινούπολη.Δεν παρήγαγαν πολιτισμό.

Η αναπαράσταση της Αλώσεως αποδεικνύει ότι το φάντασμα του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πλανάται ακόμη πάνω από τη βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη και με τις φιέστες προσπαθούν να το ξορκίσουν.

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας  και της Μονής Χώρας σε τεμένη  είναι επίσης βασικός λόγος για να δείχνουμε κατανόηση στους γείτονες. Γιατί αποδεικνύει κάτι άλλο: την ανασφαλή τους ταυτότητα. Δεν έχουν ξεκάθαρη εθνική ταυτότητα οι Τούρκοι, αγαπητοί! Δεν έχουν δικά τους έργα! Δεν δύνανται να αυτοπροσδιοριστούν. Προσπαθούν μονίμως να ετεροπροσδιοριστούν μέσα από τα έργα των άλλων πολιτισμών. Τα δικά μας ελληνικά έργα. Με την Αγία Σοφία, την Μονή της Χώρας, με τον σφετερισμό της λέξης Αιγαίο, με τα αρχαία της Εφέσου,  με ό,τι τους αφήσαμε. Γιατί στην πραγματικότητα δεν φύγαμε ποτέ. Είμαστε ακόμη εκεί.

Στη Σμύρνη με την τραγουδιστή ελληνική προφορά που τους αφήσαμε για κληρονομιά στα χείλη τους. Στην Παναγία  Σουμελά με την κρυφή γοητεία του χριστιανισμού σε εξισλαμισθέντες που εσχάτως βαπτίζονται μυστικά  χριστιανοί.

Ακόμη  και στα βήματα του πυρρίχιου που χόρεψε ο Ιμάμογλου στην Τραπεζούντα. Εκεί είμαστε!

Σκεφτείτε! Υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ ισλαμικό κάτι που ονομάζεται «Αγία Σοφία»; Καταλαβαίνουν, άλλωστε, και οι ίδιοι ότι οι πύραυλοι, τα drones, τα αυτοκίνητα που παράγουν, τα πυρηνικά εργοστάσια κ.λπ. δεν είναι πολιτισμός. Ενώ η σκέψη!

Ακόμη και τα σύμβολα στη σημαία τους κλεμμένα είναι! Βυζαντινά. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι καθαρό: Πρέπει να εγκαταλείψουμε την εθνική   ηττοπάθεια που κάποιοι μας καλλιεργούν για να αποδεχθούμε την μεγάλη εθνική οπισθοχώρηση στο Αιγαίο.

Πρέπει να σταματήσουμε να κλαίμε για το χθες. Πρέπει να σηκώσουμε κεφάλι . Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τις αλησμόνητες πατρίδες που είναι τα πνευματικά σύνορα της δικής μας καρδιάς.

Γιατί ο Ελληνισμός κυριάρχησε με τις ιδέες του και με το πνεύμα του, έτσι εισέβαλε σε  άλλες επικράτειες, όχι με τα όπλα .

Πρέπει όμως, αγαπητοί φίλοι και φίλες, να είμαστε σήμερα χαρούμενοι και για ακόμη έναν λόγο. Ο ισχυρισμός ότι ακόμη και σήμερα τα πνευματικά μας σύνορα εκτείνονται πολύ περισσότερο από τα φυσικά αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή. Δεν είναι λόγος κενός. Το ζούμε. Δεν ονειρευόμαστε.

Το Βυζάντιο και η Κωνσταντινούπολη δίνουν το «παρών» κάθε μέρα στις ζωές μας. Στην καθημερινότητά μας. Στη διεθνή σκηνή.

Απλώς δεν το γνωρίζουμε. Μας διαφεύγει. Επρεπε να δούμε  πέρυσι την τελετή στέψης του βασιλέως της Αγγλίας -πλήρης αντιγραφή του βυζαντινού τυπικού στέψης αυτοκράτορος- μαζί με βυζαντινούς ύμνους με εικόνες της Παναγίας και του Χριστού για να κατανοήσουμε την ακτινοβολία της Ορθοδοξίας μας.

Χρειάστηκε να αρνηθεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ασπαστεί το Ιερό Ευαγγέλιο την ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας και να γίνει φασαρία για να μάθουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος την υποδέχεται στην είσοδο του Μητροπολιτικού Ναού όπως ακριβώς υποδεχόταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον αυτοκράτορα στην Αγία Σοφία.

Επρεπε να διαβάσουμε τις σκέψεις μίας ξένης πρωθυπουργού, της Ιταλίδας Τζόρτζια Μελόνι, στο τελευταίο βιβλίο της για να συναισθανθούμε γιατί η Αλωση θεωρήθηκε κομβικό γεγονός για την παγκόσμια Ιστορία. Ναι, η Μελόνι, που δηλώνει χωρίς ενοχές χριστιανή, στην αυτοβιογραφία της κάνει κάτι που έχει να πράξει χρόνια τώρα Ελλην πρωθυπουργός: Αναφέρεται στον ήρωα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο!

Δεν πειράζει όμως που αγνοούμε. Θα μάθουμε σιγά σιγά.

Κάθε φορά που εορτάζουμε έναν Κωνσταντίνο και μία Δέσποινα, το Βυζάντιο τιμούμε. Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τη Μονή Τιμίου Προδρόμου στις Σέρρες, που ήταν θέρετρο αυτοκρατόρων, το Βυζάντιο τιμούμε. Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε μονές του Αγίου Ορους και διαβάζουμε χρυσόβουλα ή βλέπουμε σωζόμενες στολές αυτοκρατόρων, στο Βυζάντιο υποκλινόμαστε.

Κάθε φορά που πάμε στον Μυστρά, στον χώρο όπου εστέφθη αυτοκράτωρ ο Παλαιολόγος βρισκόμαστε.

Και κάθε φορά που βλέπουμε το βίντεο της συγγνώμης του Πάπα Ιωάννη Παύλου στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τις ληστείες των Λατίνων στην πρώτη άλωση, του 1204, το Βυζάντιο ακτινοβολεί.

Ανάμεσα στο ατομικό και το παγκόσμιο μεσολαβεί πάντα το εθνικό. Το εθνικό είναι η ρίζα του κόσμου.

Το Βυζάντιο είναι, λοιπόν, εδώ. «Εμείς πού είμαστε;» είναι το ερώτημα . Η Ελένη Αρβελέρ έχει καταγγείλει ότι «Βάλαμε το Βυζάντιο σε παρένθεση. Χίλια χρόνια σε παρένθεση. Ξέρετε καμιά άλλη αυτοκρατορία να έχει ζήσει 1.000 χρόνια;».

Ο Ελύτης γράφει: «Οταν μπαίνω σε ένα ερημοκλήσι και βλέπω σβησμένες τις τοιχογραφίες, νιώθω βυζαντινός. Σα να ήταν το σόι μου».

Σε αυτό το σημείο από τη φάση της αυτοπεποίθησης επιτρέψτε μου να ανοίξω την εικόνα: Καλό το παρελθόν, αλλά ας εισέλθουμε στη φάση του αναστοχασμού. Διότι διαβάζοντας και πάλι την Ιστορία για να θυμηθούμε πως

«Εάλω η Πόλις» διαπιστώνουμε έντρομοι ότι τα λάθη του 1204, του 1453, του 1922 στη Σμύρνη, του 1974 στην Κύπρο, του 1996 στα Ιμια , του 2019 στις Πρέσπες έχουν κοινό παρονομαστή: Τα κάστρα πέφτουν από μέσα.

Ετσι είναι όμως η Ιστορία μας. Μια υπόθεση λαθών. Το μόνο που μένει έπειτα από κάθε τραγωδία είναι ένας ηγέτης που έχει πει «Οχι». Χρήσιμο ιστορικό «Οχι». Γιατί πάνω στο «Οχι» του Κωνσταντίνου στο αίτημα του Μωάμεθ να παραδώσει την πόλη, πάνω στο «Οχι» του Παύλου Μελά στη Μακεδονία, πάνω στο «Οχι» των καλογέρων στο Κούγκι, πάνω στο «Οχι» του Μεταξά στον Μουσολίνι, πάνω στο «Οχι» του Παλληκαρίδη στην Κύπρο, πάνω στα «¨Οχι» του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Ανάν και του Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι  στηρίχθηκαν , εμπνεύστηκαν και θα εμπνευστούν  όλες οι επόμενες γενιές για να πάνε την πατρίδα μας παρακάτω.

Χάρη σε αυτά τα «Οχι» συνέχισε να ανάβει το κερί. Το «Οχι» του Παλαιολόγου στον Μωάμεθ καταξίωσε την αυτοκρατορία στους αιώνες.

Σκέφτεστε τι άποψη θα είχαμε για το Βυζάντιο, αν ο Παλαιολόγος είχε πει «Ναι»;Και έρχομαι τώρα στα δύσκολα. Το κερί τρεμοπαίζει τα τελευταία 20 χρόνια, αγαπητοί φίλοι. Και αν δεν έχει σβήσει μέχρι στιγμής, αυτό οφείλεται στον Θεό της Ελλάδος. Για πόσο όμως θα συνεχίσει να ανάβει και να φωτίζει το δωμάτιο;

Συνηθίζω να λέω ότι ο αντίπαλός μας δεν είναι απέναντι. Λάθος αν νομίζουμε ότι είναι απέναντι! Είναι μέσα στις γραμμές μας και μιλά ελληνικά.

Συνηθίζω να λέω ότι ο μικροελλαδισμός είναι ο εχθρός μας. Το δόγμα «τόσοι είμαστε, αυτά μπορούμε να πάρουμε, δεν κάνουμε για παραπάνω». Η κερκόπορτα έχει ανοίξει καιρό τώρα μέσα στο έδαφός μας, ύπουλα.

Στις κυβερνήσεις, στα κόμματα, στο βαθύ κράτος, στις τηλεοράσεις, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, σε κλειστές λέσχες, στο διαδίκτυο, ακόμη και στην Εκκλησία. Εμείς την έχουμε ανοίξει αυτή την φορά!

Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός. Που μετρά τις αξίες μόνο σε ευρώ. Λαός που διαγράφει την ιστορική του ταυτότητα και δεν σαλεύει όταν οι γείτονες βαπτίζουν το Αιγαίο TurkAegean, οι Σκοπιανοί διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στη Μακεδονία μας, υπουργοί παραιτούνται από τις γερμανικές αποζημιώσεις, υπουργεία λένε ότι είναι προαιρετικός ο εορτασμός των Τριών Ιεραρχών και της Ποντιακής Γενοκτονίας, ντερμπεντέρηδες γάφουν ότι για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο φταίμε εμείς και όχι ο Αττίλας Ετσεβίτ. Υπάρχει ένα νέο αίτημα: να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε!

Επιχειρείται μεθοδικά η άλωση της μνήμης μας. Προχθές έβλεπα στο σήριαλ της ΕΡΤ «Τα καλύτερα μας χρόνια» να ειρωνεύονται τον ήρωα των εθνικών μας αγώνων Εμμανουήλ Παππά ως στυγνό τραπεζίτη. Ποιον ; Τον Παππά που θυσίασε όλη του την οικογένεια στον αγώνα  ! Και αν τυχόν μπορούσε να ακούει τι λένε οι νεότεροι για την θυσία του θα σηκωνόταν από τον τάφο για να τους πάρει στο κυνήγι. Επιχειρείται  επίσης η άλωση της ταυτότητας μας. Ντεμοντέ το σύνθημα «Πατρίδα, θρησκεία. Οικογένεια.

Αλλά στα Καγιέν και στις βίλες αυτό μας έφτασε . Αυτή η συνταγή.  Το πατρίδα , θρησκεία, οικογένεια. Αυτοί οι τρεις πυλώνες μας έφεραν μέχρι εδώ.

Δεν αρέσει αυτό σε ορισμένα κοπρόσκυλα των Αθηνών και το ειρωνεύονται αλλά αυτή είναι η αλήθεια.   Επιτέλους ! Δεν  γεννηθήκαμε από αμοιβάδα.  Και μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει καμία καλύτερη  συνταγή !

Η αθεΐα, οι μειονότητες, οι γάμοι και μια λευκή η μια παρδαλή σημαία δεν είναι πρόταση, δεν είναι συνταγή. Τυχόν επικράτηση τους θα κάνουν την Ελλάδα μας αγνώριστη μετά από είκοσι χρόνια !

Επιχειρείται τέλος  η άλωση του φρονήματος μας ! Με την έπαρση της τουρκικής σημαίας και του πορτραίτου του Κεμάλ μέσα στα γήπεδα της μαρτυρικής Χίου ! Με την συμμετοχή μουσουλμάνων που δηλώνουν «Τούρκοι» σε διεθνείς αποστολές που εκπροσωπούν την Ελλάδα στην  εξωτερικό. Ναι, Τούρκοι εκπροσωπούν την Ελλάδα , καλά ακούσατε. Με την εξαγορά ποδοσφαιρικών μας ομάδων και τηλεοπτικών μας σταθμών από εταιρείες τουρκικών συμφερόντων. Με την απόφαση να μην αναχαιτίζουν τα αεροσκάφη μας την τουρκική όταν κάνει παραβιάσεις  του εναερίου χώρου μας μεταξύ 6 και 1ο μιλίων. Με το βάψιμο της σημαίας μας από γαλάζιας σε ροζ

και με την βεβήλωση του συμβόλου του Σταυρού και της Παναγίας μας σε αφίσες  ντοκυμανταίρ.

Και τι περίεργο πράγμα , ε ! Όποιος ατάλαντος θέλει να κάνει τέχνη και να αποσπάσει την προσοχή στην πατρίδα μας κάνει κουρέλι

τον Σταυρό και την σημαία . Τυχαία ! Δεν βρίσκει τίποτε άλλο να κάνει τέχνη ! Όλες αυτές τις αποφάσεις τις παίρνουν Έλληνες αγαπητοί ! Έλληνες ! Ακριβέστερα Ελληνόφωνοι.

Ελληνόφωνοι που πρωταγωνιστούν στην Νέα Μεγάλη ιδέα των ιστορικών εχθρών του Ελληνισμού .  Ιδού ποια !   Ποινικοποιείται η   έννοια «¨Ελλην». Η εθνικότης μας. Αυτό είναι το σχέδιο. Μας ζητείται να κάνουμε αποποίηση εθνικής κληρονομιάς. Να μην παραλάβουμε την ταυτότητα μας από τους προπάτορες μας. Να μην παραλάβουμε την σκυτάλη. Μας ζητούν να λέμε πως είμαστε άλλοι.

Μας ζητούν να παραδοθούμε δίχως μάχη.

Κατασκευάζεται μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα ένας νέος λαός που ενδίδει στην ύλη. «Πούλα την πατρίδα , αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων. Στους Αμπελόκηπους των Αθηνών  φιγουράρει καιρό τώρα πάνω σε μια πολυκατοικία το σύνθημα «δεν πολεμάμε για καμία πατρίδα» και δεν το έχει σβήσει κανείς.

Κάθε πρωί παρακολουθούμε στην τηλεόραση επί ημίωρο τα «Νέα του σουλτάνου» για να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι είμαστε επαρχία του. Σε σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών η καθηγήτρια δίδαξε στα παιδιά  ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι απαράδεκτη γιατί μετατρέπει το Αιγαίο σε κλειστή λίμνη. Δίδαξε το τουρκικό επιχείρημα, δηλαδή.

Σε κλειστή σύσκεψη παρουσίασης βιβλίου σε λέσχη των Αθηνών οι διαμορφωτές κοινής γνώμης εξέφρασαν την άποψη

ότι θα τα χάσουμε όλα στη Χάγη και ότι πρέπει από τώρα να ετοιμάζουμε τον κατάλογο της ήττας για να προετοιμαστεί ο λαός. Ημουν αυτήκοος μάρτυς. Στα σχολικά βιβλία τα νέα παιδιά διαβάζουν απίθανα πράγματα για τον Μέγα Αλέξανδρο  που έχουν στόχο τη διακωμώδηση του στρατηλάτη μας.

Στον δημόσιο διάλογο χλευάζεται το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και οι ιερείς σύρονται κατηγορούμενοι στα δικαστήρια. Η Εκκλησία μας καταδιώκει τα μοναστήρια

χάρη στα οποία επέζησε το βυζαντινό κράτος και προσπαθεί να βάλει χέρι στα οικονομικά τους. Ενώ για τη Συνθήκη των Πρεσπών σε κεντρικό επίπεδο δεν έβγαλε λέξη.  Με συνέπεια να γινόμαστε σήμερα η χλεύη των Σκοπιανών που προσπάθησαν να φτιάξουν  φροντιστήριο μακεδονικής γλώσσας και εδώ στο Κιλκίς.

Στην πραγματικότητα, επιδιώκεται να συντριβούν και οι τελευταίοι φάροι πνευματικής αντίστασης για να ολοκληρωθεί η εθνική συνθηκολόγηση που ετοιμάζεται στο Αιγαίο . Η υποταγή γίνεται ύπουλα, αθόρυβα, από μέσα. Με στόχο να εκχωρήσουμε επικράτεια, εναέριο χώρο και θάλασσα σε πρώτη φάση χωρίς να πέσει κανονιά.

Ήδη πίσω από τις κλειστές πόρτες συζήτησαν προχθές στην Άγκυρα ποια νησιά μας ανήκουν στις γκρίζες ζώνες, μέχρι που θα πετάνε τα αεροπλάνα μας, μέχρι που επιτρέπεται να φτιάξουμε θαλάσσια πάρκα στο Αιγαίο

και  πως η μειονότητα της Θράκης  θα ανακηρυχθεί «τουρκική».

Στην πραγματικότητα στο επίπεδο των ηγεσιών μας , έχουμε ήδη παραδοθεί, αγαπητοί.

Κάπως έτσι σήμερα θεωρείται απολύτως φυσιολογικό να εγκαταλείπουμε τους αδελφούς μας Κυπρίους από το Κοσσυφοπέδιο και τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό όπου η Ελλάς  ψήφισε την  τουρκική υποψηφιότητα μέχρι το ίδιο το Κυπριακό . Κάπως έτσι εγκαταλείψαμε  στεγνά τους αδελφούς μας Βορειοηπειρώτες. Την ώρα που οι γείτονες ετοιμάζονται να τους αρπάξουν τις περιουσίες και φυλακίζουν τις ηγεσίες τους, εμείς, η Ελλάς, επιτρέψαμε στον Ράμα να θέσει ζήτημα Τσάμηδων μέσα στην Αθήνα !

Κάπως έτσι γυρνάμε την πλάτη στους αδελφούς μας Σέρβους για να κάνουμε τους ιπποκόμους τρίτων στα Βαλκάνια. Κάπως έτσι ετοιμαζόμαστε να εγκαταλεψουμε θαλάσσια επικράτεια στο Αιγαίο. Εγκαταλείποντας οριστικά τα 12 μίλια.

Στην ουσία, αν δεν το έχουμε καταλάβει, η Ελλάς, όπως και το Βυζάντιο, καταρρέει αργά αλλά σταθερά ως ενιαία εθνική οντότητα.

Μειώνεται ο γηγενής πληθυσμός, αυξάνονται οι μειονότητες, περιθωριοποιείται η θρησκεία, καταστρέφεται με τα greeklish η γλώσσα. Το μέγα ερώτημα λοιπόν μετά ταύτα είναι το εξής:

Εμείς οι κληρονόμοι του Μείζονος Ελληνισμού μιας αυτοκρατορίας πολιτισμού αιώνων τι κάνουμε για να μείνει το κερί αναμμένο; Τι κάνουμε για να μη σβήσει;  Τι θα κάνουμε για να συντηρήσουμε όσα πετύχαμε ;

Αν αγωνιζόμαστε με πάθος  αυτό οφείλεται στο εξής :  Γιατί   έχουμε πλήρη επίγνωση  πόσο εύκολο  είναι να καταστρέψει κανείς τα  όμορφα  πράγματα αλλά δεν είναι εύκολο να τα δημιουργήσει.

Γιατί ξέρουμε άριστα ότι ο Σταυρός δεν υποδηλώνει την επιβολή μιας θρησκείας  ή την επιβολή μίας  πίστης. Έχει να κάνει με την γνώση του ποιοι είμαστε .Είναι το σύμβολο όλων  εκείνων που μας χαρακτηρίζουν ως πολιτισμό : Αλληλεγγύη, αγάπη, ισότητα ,και βεβαίως κοινοκτημοσύνη. Εις  ό,τι μας αφορά, πάντα θα θυμάμαι τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου παραμονή της Αλώσεως: Αν κάνουμε όσα πρέπει, τότε «ίσως αποφύγουμε τη δίκαια τιμωρία του Θεού που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια μας.

Και εις ό,τι με αφορά θα με ορίζει πάντοτε ο Καζαντζάκης και όσα έγραψε στην «Ασκητική» και στον «Ζορμπά» :

« Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα. Το περασμένο , το τωρινό και το μελλούμενο.

Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο.

Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις ένας προπάπος αφρίζει στο στόμα σου.

‘Οταν αγαπάς ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται.

Όταν κοιμάσαι ανοίγουν οι τάφοι μέσα στην μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφάλή σου.

«Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε!» .

Και σε ένα άλλο σημείο λέει : « Όλοι έχουμε τον ίδιο αρχηγό.

Εσύ τον λές Οδυσσέα, άλλοι Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Εγώ με την άδεια σου τον αρχηγό αυτής της ράτσας τον λέω Ακρίτα. Η λέξη αυτή μου αρέσει γιατί ευτύχως, όταν την ακούσεις τινάζεται μέσα σου ο αιώνιος πάνοπλος Έλληνας και μάχεται ακαταπαύστως στις άκρες, στα σύνορα». Αυτή την μάχη σαν την μάχη που έδωσαν οι πρόγονοι μας στο Κιλκίς σας καλώ να δώσουμε αγαπητοί φίλοι. Με αναμμένο το κερί.

Το νού μας στο κερί. Το νού μας στην φλόγα. Είναι και το Φώς του Ελληνισμού ,Άγιο !