Του Hal Brands

Ο Ουκρανός πρόεδρος Βολόντιμιρ Ζελένσκι επισκέφθηκε τα Ηνωμένα Έθνη και τον Λευκό Οίκο την περασμένη εβδομάδα, αναζητώντας περισσότερη υποστήριξη για τη χώρα του σε έναν πόλεμο ο οποίος δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα. Ο κύριος υποστηρικτής του Ζελένσκι, οι ΗΠΑ, θα χρειαστούν μια αλλαγή στρατηγικής προκειμένου να βοηθήσουν την Ουκρανία να επιβιώσει και να επικρατήσει σε έναν παρατεταμένο πόλεμο, ακόμη και τη στιγμή που η πολιτική αντιμετώπιση της σύγκρουσης γίνεται δυσκολότερη στην Ουάσιγκτον.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο να προβλέπει κανείς έναν ζοφερό, παρατεταμένο αγώνα, τη στιγμή που τα ουκρανικά στρατεύματα ανοίγουν επιτέλους “τρύπες” στις ισχυρές αμυντικές γραμμές της Ρωσίας. Όμως, πλην της πιθανότητας μιας καταστροφικής κατάρρευσης της ρωσικής αντίστασης, η Ουκρανία δεν πρόκειται να απελευθερώσει το σύνολο της επικράτειάς της φέτος.

Ο πόλεμος μπορεί να μην τελειώσει ούτε τον επόμενο χρόνο, δεδομένου ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πιθανώς εναποθέτει τις ελπίδες του για νίκη στην επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ – και σε μια επακόλουθη κατάρρευση της ενότητας της Δύσης – μετά τον Νοέμβριο του 2024. Οι μάχες μπορεί να διαρκέσουν μέχρι το 2025 ή ακόμη περισσότερο, παρουσιάζοντας νέες προκλήσεις σε μια νέα φάση του πολέμου.

Αλλαγή φάσης

Η πρώτη φάση της στρατηγικής των ΗΠΑ, το 2022, περιελάμβανε την παροχή αρκετής βοήθειας στην Ουκρανία ώστε να αποφύγει τις απώλειες, επιβάλλοντας ταυτόχρονα τρομακτικό κόστος στους εισβολείς. Η επιτυχία αυτής της προσπάθειας οδήγησε στη δεύτερη φάση: προετοιμασία της Ουκρανίας για μια αντεπίθεση με σκοπό την ανάκτηση εδάφους και ίσως μια ειρήνη με ευνοϊκούς όρους. Αυτή η φάση ήταν πιο απογοητευτική, λόγω της αργής προόδου στο πεδίο της μάχης – και του γεγονότος ότι ο Πούτιν είναι τόσο αφοσιωμένος στη νίκη που ήταν πάντα απίθανο να συμβιβαστεί.

Ακόμη και τώρα, η ειρήνη με την οποία θα μπορούσε να συμβιβαστεί ο Πούτιν θα άφηνε την Ουκρανία ανυπεράσπιστη και διαμελισμένη. Έτσι, εκτός εάν οι ΗΠΑ επιλέξουν την απεμπλοκή, η οποία ισοδυναμεί με ήττα της Ουκρανίας, θα πρέπει να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τα οποία συνεπάγεται ένας μακροχρόνιος πόλεμος.

Το πρώτο περιλαμβάνει την αξιολόγηση και ίσως την προσαρμογή της στρατιωτικής στρατηγικής. Η τρέχουσα επίθεση της Ουκρανίας αρχικά δυσκολεύτηκε επειδή η χώρα προσπάθησε να μιμηθεί τις δυτικές τακτικές χωρίς τα πλεονεκτήματά τους, όπως η αεροπορική υπεροχή, τα οποία πάντα διαθέτουν οι δυτικοί στρατοί.

Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πρέπει να αρχίσουν να εξοπλίζουν την Ουκρανία από τώρα για επιχειρήσεις του 2024 και μετά. Το ερώτημα είναι αν θα έπρεπε να προετοιμάσουν την Ουκρανία για μια παρόμοια επίθεση το επόμενο έτος ή ίσως να τη βοηθήσουν να εφαρμόσει μια πιο γνωστή, αν και λιγότερο φιλόδοξη, στρατηγική φθοράς. Αυτό θα περιλάμβανε τοπικές επιθέσεις σε συνδυασμό με την αύξηση των επιδρομών μεγάλης εμβέλειας που θα είχαν σκοπό να κόψουν τις γραμμές ανεφοδιασμού της Ρωσίας και να καταστήσουν σταδιακά τη στρατιωτική της θέση μη βιώσιμη.

Δεύτερον, ένας πιο μακρύς σε χρόνο πόλεμος μπορεί να απαιτήσει την αποδοχή υψηλότερων κινδύνων κλιμάκωσης. Στην αρχή, η Ουάσιγκτον περνούσε με ζήλο τις κόκκινες γραμμές του Πούτιν. Πιο πρόσφατα, οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν να παράσχουν εξελιγμένες δυνατότητες, όπως άρματα μάχης Abrams και μαχητικά αεροσκάφη F-16.

Αυτές οι δεσμεύσεις έχουν σκοπό να δείξουν ότι ο Πούτιν δεν μπορεί απλώς να κερδίσει τη Δύση κάνοντας υπομονή και περιμένοντας αυτή να εξαντληθεί. Εάν ωστόσο μια νέα θεωρία νίκης περιλαμβάνει τον σταδιακό εξαναγκασμό, αντί της απευθείας έξωσης, των ρωσικών δυνάμεων, η Ουκρανία θα χρειαστεί πυραύλους μεγαλύτερου βεληνεκούς τύπου ATACMS και άλλα συστήματα για να αυξήσει κατά πολύ τον πόνο που προκαλεί, στοχεύοντας τις δυνάμεις του Πούτιν όπου αυτές κατέχουν ουκρανικό έδαφος.

Τρίτον, η Ουάσιγκτον πρέπει να ενισχύσει την οικονομική πίεση. Οι κυρώσεις έχουν πλήξει, αλλά δεν έχουν ακρωτηριάσει την οικονομία του Πούτιν, ο οποίος συνεχίζει να παράγει όπλα για τον πόλεμο. Το Υπουργείο Οικονομικών και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ καταπολεμούν ήδη την παραβίαση των κυρώσεων, με την ανακοίνωση την προπερασμένη εβδομάδα περαιτέρω κυρώσεων σε 150 πρόσωπα και οντότητες. Το επόμενο βήμα ίσως να είναι η μείωση του ανώτατου ορίου τιμής που επέβαλε η G7 στις πωλήσεις πετρελαίου της Ρωσίας ανά βαρέλι, προκειμένου να μειωθούν τα έσοδα του Πούτιν, χωρίς ταυτόχρονα να δημιουργηθεί χάος στις παγκόσμιες αγορές ενέργειας.

Τέταρτον, η Ουάσιγκτον πρέπει να αποτρέψει έναν μακρύ πόλεμο από το να γίνει πηγή αδυναμίας και απόσπασης της προσοχής. Το ιστορικό έως σήμερα είναι ενθαρρυντικό: από τον Φεβρουάριο του 2022, οι ΗΠΑ έχουν προχωρήσει στην παραγωγή βλημάτων πυροβολικού και άλλων όπλων, ενώ επεκτείνουν και ενισχύουν το παγκόσμιο δίκτυο συμμαχιών τους.

Το εσωτερικό αμερικανικό μέτωπο

Ένας παρατεταμένος πόλεμος σημαίνει μια συνεχή εξάντληση των αμερικανικών πόρων. Δημιουργεί λοιπόν μια επιτακτική ανάγκη, αλλά και μια ευκαιρία, για μεγαλύτερες δαπάνες στην αμυντική βιομηχανική βάση των ΗΠΑ – σε οτιδήποτε, από την εξασφάλιση αλυσίδων εφοδιασμού σπάνιων γαιών μέχρι την αποθήκευση πυραύλων και πυρομαχικών που θα χρειαζόταν η Ουάσιγκτον σε μια δική της σύγκρουση, ενδεχομένως πάνω για την Ταϊβάν.

Όλα αυτά είναι εύκολο να τα λέει κανείς, αλλά είναι δύσκολο να τα κάνει, γιατί η πολιτική γύρω από τον πόλεμο γίνεται πιο άσχημη στις ΗΠΑ. Η υποστήριξη του Κογκρέσου για την Ουκρανία παραμένει ισχυρή. Ωστόσο, επειδή ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Κέβιν ΜακΚάρθι είναι όμηρος των πιο ακραίων μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματός του, αγωνίζεται να κρατήσει ανοιχτό το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ, πόσο μάλλον να εξασφαλίσει ακόμη μια μεγάλη δόση χρηματοδότησης για την Ουκρανία.

Εν τω μεταξύ, οι τρεις υποψήφιοι οι οποίοι αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 75% ψηφοφόρων των Ρεπουμπλικανών που αναμένεται να ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές για το χρίσμα της προεδρικής υποψηφιότητας του κόμματος – ο Τραμπ, ο κυβερνήτης της Φλόριντα Ρον ΝτεΣάντις και ο επιχειρηματίας βιοτεχνολογίας Βίβεκ Ραμασουάμι – είναι όλοι τους δύσπιστοι, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, για τη βοήθεια προς την Ουκρανία.

Επειδή τα αισθήματα της ελίτ συνήθως καθοδηγούν το λαϊκό αίσθημα για την εξωτερική πολιτική, η αντίθεσή τους θα μπορούσε να αλλάξει τις απόψεις μεταξύ των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων με την πάροδο του χρόνου.

Ας μην ξεχνάμε τι έχει επιτύχει η Ουκρανία με τη δυτική υποστήριξη: όταν τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν, λίγοι πίστευαν ότι η χώρα θα άντεχε τόσο πολύ ή θα πολεμούσε τόσο καλά. Σε μια σύγκρουση, ωστόσο, η οποία δείχνει ελάχιστα σημάδια ότι βαίνει προς τη λήξη, οι προκλήσεις για την Ουκρανία – και την Αμερική – μόλις αρχίζουν.

BloombergOpinion