του Μάκη Ανδρονόπουλου
Η ιστορική επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα έδωσε την ευκαιρία στην ελληνική πλευρά να θέσει ένα οριστικό τέλος στους ψιθύρους γύρω από τις διαφορές των δύο χωρών, ζωντανά μπροστά στις κάμερες. Και μάλιστα με τρόπο που εξέθεσε διεθνώς την τουρκική προκλητικότητα. Η αντίδραση της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών ήταν άμεση και σαφής.

Ταυτόχρονα, όμως, η επίσκεψη Ερντογάν έδωσε την ευκαιρία στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να απαντήσει σκληρά και αποκαλυπτικά στον Τούρκο πρόεδρο μπροστά στον ελληνικό λαό, κάτι που προκάλεσε πανικό στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η αντιπολίτευση αντέδρασε με ένα βερμπαλιστικό παραλήρημα, αποκαλύπτοντας πλήρως ότι έχει διολισθήσει οριστικά σε ένα μηδενιστικό λαϊκισμό.

Η δυνατότητα που τους δόθηκε να απαξιώσουν την εξωτερική πολιτική με την ατυχή συνέντευξη, και η οποία δημιούργησε την κατάλληλη πλατφόρμα για να ξεκινήσει η αντιπολιτευτική επίθεση, γύρισε μπούμερανγκ. Το σημαντικό είναι ότι οι άκαμπτες δηλώσεις Ερντογάν κατέδειξαν πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν μια ηττοπαθή και επιεικώς σχολική αντίληψη περί σύγχρονης διπλωματίας.

Διπλωματία για αρχάριους

Το μάθημα Διεθνούς Δικαίου που επιχείρησε να δώσει ο αρχηγός της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης στον Ερντογάν ήταν της Α΄ Δημοτικού, σαν να απολογείται στον δάσκαλο ο ένοχος μαθητής. Οι δηλώσεις Γεννηματά δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον βερμπαλισμό που χαρακτηρίζει τον πολιτικό της λόγο. Το δε ΚΚΕ εξακολουθεί, ως συνήθως, να εντάσσει τα πάντα στο δόγμα της συνωμοσίας του διεθνούς κεφαλαίου ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Δυστυχώς δεν πρόκειται απλώς για επιπολαιότητα των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τα απομεινάρια μιας φοβικής εξωτερικής πολιτικής.