Ίσως το πιο καθοριστικό σύνθημα του κ. Χριστοδουλίδη κατά την προεκλογική περίοδο, όταν προσπαθούσε να ανέλθει στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ήταν η δέσμευσή του να αναδείξει το εθνικό μας θέμα και σε ευρωπαϊκό πρόβλημα. Υποσχέθηκε, δηλαδή, να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού.

Μέγιστη αφέλεια και πλάνη. Φοβάμαι και σκόπιμη, για να διατηρεί ο μέσος Ε/κ πολίτης, ψευδαισθήσεις.

Μετά από 100 και πλέον ημέρες στην Προεδρία, από καιρού εις καιρόν, τον ακούμε να δηλώνει ότι είναι αισιόδοξος για το στόχο αυτό. Μα, ποια είναι αυτή η Ευρώπη, την οποία ευελπιστεί να αναμίξει ενεργά στις διαδικασίες του Κυπριακού ο Πρόεδρος;

Δεχόμαστε ότι η Γερμανία είναι η ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης, η «ατμομηχανή», όπως τη χαρακτηρίζουν κάποιοι οικονομολόγοι. Γιατί, όμως, η συγκεκριμένη ευρωπαϊκή χώρα θα θελήσει να πάρει το μέρος μας; Τι κίνητρα έχει; Ποιες είναι οι προτεραιότητες της; Τι συμφέρον τα έχει από εμάς και τι συμφέροντα έχει από την Τουρκία;

Να αναφέρουμε ακροθιγώς ορισμένα στοιχεία που θα μας βοηθήσουν να καταλήξουμε στο συμπέρασμα. Στην Γερμανία, το 2018 ζούσαν 3 εκατομμύρια άτομα τουρκικής καταγωγής, εκ των οποίων τα δύο, έχουν και δικαίωμα ψήφου. Δεύτερον, στη γερμανική Βουλή εκπροσωπούνται και αρκετοί Τούρκοι βουλευτές. Τρίτον, η μεγαλύτερη χώρα από την οποία εισάγει προϊόντα η Γερμανία, είναι η Τουρκία. Οι ισχυρές εμπορικές σχέσεις, δεν πρέπει να υποβαθμίζονται. Στη Γερμανία υπάρχουν 2.300 τζαμιά. Να σημειωθεί εδώ, ότι το Βερολίνο καταβάλει εδώ και χρόνια τεράστιες προσπάθειες και ξοδεύει εκατομμύρια ευρώ, για να ενσωματώσει την τουρκική εθνοτική μειονότητα στους κόλπους της. Αδίκως, όμως το προσπαθεί αυτό. Σύμφωνα με αναλυτές που ασχολούνται με το θέμα, η πλειοψηφία των Τούρκων που ζουν εκεί, θεωρούν ότι υπέρτατο καθήκον τους είναι η υποταγή στο θρησκευτικό μουσουλμανικό δόγμα, παρά στους νόμους του κράτους που τους φιλοξενεί.

Και θεωρώ περιττό να αναφερθούμε και στην άλλη ευρωπαϊκή δύναμη, την Αγγλία. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία και δεν είναι του παρόντος, να αναλύσω τη σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με το νησί μας και τον διαχρονικό ρόλο της, ως κακός δαίμονας. Με τη διαίρεση του νησιού, με τη διχοτόμηση που βασιζόταν πάντοτε στο δόγμα διαίρει και βασίλευε, κ.λπ.

Είναι από αυτούς, λοιπόν, κύριε Χριστοδουλίδη που περιμένουμε στήριξη; Εμάς θα στηρίξουν; Τουλάχιστον, ας σταματήσουν τα δελτία ειδήσεων να αναφέρουν ως πρώτο θέμα, μικρές και ασήμαντες ενδείξεις –τυπικές ως επί το πλείστον– ή δηλώσεις Ευρωπαίων που γίνονται για να ευχαριστήσουν τη μικρή Κύπρο. Καθαρά για διπλωματικούς λόγους. Και δεν έχουν κανένα απολύτως αντίκρισμα.

Φιλελεύθερος