« Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια…»
1863 (= 17 με το χρησιμοποιούμενο τότε ημερολόγιο) γεννήθηκε ο Κ. Π. Καβάφης
και, εβδομήντα χρόνια αργότερα, πάλι σαν σήμερα, στις 29 Απριλίου
1933,άφησε την τελευταία του πνοή στη γενέτειρά του, την Αλεξάνδρεια.
Στη μνήμη του μεγάλου και πάντα επίκαιρου
αυτού ποιητή ας θυμηθούμε δυο ποιήματα,
μικρό μόνο δείγμα, με κοινό τόπο την Αντιόχεια της Συρίας και τη ίδια …τη Συρία…
Πρωτοήρθε στην Αθήνα το 1901 χωρίς να γίνει αισθητή η παρουσία του. Δυο χρόνια
αργότερα θα τον κάνει γνωστό στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μέσα από τα ‘‘
Παναθήναια’’ ο Γρ. Ξενόπουλος. Είχαν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια
όταν ξανάρθε στο κλεινόν άστυ, το 1932, για να νοσηλευτεί, βαριά άρρωστος, στο
νοσοκομείο ‘‘ Ερυθρός Σταυρός’’. Είχε
καρκίνο στο λαρύγγι. Ήταν πια φημισμένος και στην Αθήνα κυκλοφορούσε ο ‘‘
θρύλος’’ Καβάφη. ‘‘Τρέξανε τότε’’,
γράφει ο Κ. Βάρναλης, ‘‘να τον γνωρίσουν
από κοντά οι συγγραφείς κ΄ οι λόγιοι της Αθήνας…’’ και συνεχίζει ο Βάρναλης ‘‘ …Όταν πήγα στο
νοσοκομείο να τον ιδώ, θαύμασα το υπέροχο κεφάλι του με την φωτεινότατη
πνευματική έκφραση. Κι όμως ο άνθρωπος βρισκότανε σε κακά χάλια. Του είχανε
περάσει ένα λαστιχένιο σωλήνα στο λαρύγγι για να ανασαίνει. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Είχε
μπροστά του ένα καρνέ κ΄ έγραφε με το στυλογράφο ό,τι ήθελε να πει. Σε μένα
έγραψε: ‘‘μήπως σας πειράζει το ρεύμα;’’ (πόρτα και παράθυρο ήταν ανοιχτά).
Αυτό το καρνέ πολλοί πεθυμήσανε να το ζητήσουν ή να το κλέψουν. Δεν ξέρω ποιος
στάθηκε τυχερός και το έχει σήμερα… ’’
Καβάφη δεν χαρακτηρίζεται για τα μορφικά ή τα τεχνικά της στοιχεία. Το περιεχόμενό της συνήθως ένα
ιστορικό επεισόδιο ή κάποιο προσωπικό βίωμα του ποιητή. ‘‘ … Κι αυτό το
επεισόδιο π ε ρ ι γ ρ ά φ ετ α ι ή σ
κ η ν ο θ ε τ ε ί τ α ι χωρίς λυρικήν
έξαρση, χωρίς πάθος, με χρονολογικήν ξηρότητα. Δε φαίνεται να βγαίνει από την
καρδιά παρά από το μυαλό. Πώς λοιπόν μας
συγκινεί; Γιατί η ποίηση αυτή φαίνεται μεν λυρική στο σχήμα, στο βάθος
της όμως είναι δραματική. ΄Εχει κίνηση, ηθοποιία, ζωντάνια, επιγραμματική
λιτότητα., έχει πολλή σκέψη και πικρήν ειρωνεία και ‘‘περαίνει την δι΄ ελέου
και φόβου την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν’’. Και το δράμα αυτών των
ποιημάτων έχει ένα μεγάλο προσόν, την καθολικότητα…’’ ( Βάρναλης, στο:
ΑΝΘΡΩΠΟΙ, 1980, σελ. 73 κ.κ.)
αυτού ποιητή ας θυμηθούμε δυο ποιήματα,
μικρό μόνο δείγμα, με κοινό τόπο την Αντιόχεια της Συρίας και τη ίδια …Συρία…
λαμπρά της κτίρια,
την περί αυτήν
πλήθος
που είν΄ η έδρα
καλλιτέχνας
τους βαθυπλούτους
πολύ ασυγκρίτως
που είναι πόλις
συγγενής :
Αργείων
Ινάχου.
πένης.
βίο.
αρίστην.
Αριστοτέλη,Πλάτωνα,
ό, τι κι αν πεις)
μισθοφόρων.
διοικητικά.
μήνες, πέρσι,
τα εκεί:
παληανθρωπιές και τα λοιπά.
αυτήν την χώρα,
πασχίσω
είν΄ η πρόθεσίς μου.
συςτήματά τους –
τα λέμε τώρα;
πρώτα,
εκτιμήσει,
Γρυπό
προσλάβει,
τρεις.
Συρία το ίδιο.
φταίω εγώ.
καλό.
var _wau = _wau || []; _wau.push([“small”, “wvg1ie6mi5ta”, “m3y”]);
(function() {var s=document.createElement(“script”); s.async=true;s.src=”http://widgets.amung.us/small.js”;
document.getElementsByTagName(“head”)[0].appendChild(s);})();