Όσο κι αν ο Βρετανός πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ επιμένει πως θα καταλήξει πάση θυσία σε συμφωνία ως προς το ζήτημα του Συμφώνου της Βόρειας Ιρλανδίας, όσο κι αν το Λονδίνο διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι το Ενωτικό Κόμμα (DUP) της Β. Ιρλανδίας δεν διαθέτει βέτο απέναντι σε οποιαδήποτε συμφωνία ανάμεσα στην Βρετανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων στις εμπορικές συναλλαγές, τα πράγματα δεν είναι διόλου εύκολα.

Ένα περιστατικό που σημειώθηκε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, μετά και την απόπειρα δολοφονίας σε βάρος ενός ανώτερου αξιωματούχου της αστυνομίας από μέλη της εθνικιστικής ένοπλης ομάδας «Νέος IRA», ήλθε να καταδείξει πως η Β. Ιρλανδία οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια, σε ένα νέο κύκλο έντασης, βίας και αίματος.

Η συγκεκριμένη εγκληματική ενέργεια δείχνει να ανοίγει εκ νέου διάπλατα τον «ασκό του Αιόλου» στην Ιρλανδία, ιδίως σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις του Brexit στο διαιρεμένο – εδώ και δεκαετίες – νησί, αλλά και στον αντίκτυπο που φαίνεται πως έχει η αποχώρηση της «Γηραιάς Αλβιόνας» από την ΕΕ στην περιβόητη «Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής».

Η συμφωνία αυτή υπεγράφη τη Μεγάλη Παρασκευή της 10ης Απριλίου 1998 (σ.σ. απ’ όπου και το όνομά της) και ήρθε να βάλει ένα τέλος στην αιματηρή βία που σοβούσε επί τρεις και πλέον δεκαετίες ανάμεσα στους ρεπουμπλικάνους, που ήθελαν μια ενωμένη Ιρλανδία, και τους ενωτικούς που υποστήριζαν τη βρετανική κυριαρχία. Αυτός ο κύκλος βίας έμεινε γνωστός στην Ιστορία με την προσωνυμία «Ταραχές».

Πώς ξεκίνησαν οι «Ταραχές»

AP / Peter Morrison (File)

Μετά τη διχοτόμηση της Ιρλανδίας τη δεκαετία του 1920, στη βρετανική επαρχία παρέμειναν οι διαιρέσεις μεταξύ των Ρεπουμπλικάνων, που ήθελαν μια ενωμένη Ιρλανδία, και των Ενωτικών, που υποστήριζαν τη βρετανική κυριαρχία.

Οι Ρεπουμπλικάνοι και η ευρύτερη εθνικιστική κοινότητα είναι ως επί το πλείστον καθολικοί, ενώ οι συνδικαλιστές, οι οποίοι αποτελούσαν την πλειοψηφία και έτσι έλεγχαν την τοπική αυτοδιοίκηση, είναι σε μεγάλο βαθμό προτεστάντες.

Η σύγκρουση ξέσπασε εν μέσω θρησκευτικών ταραχών στο Μπέλφαστ και αλλού στα τέλη της δεκαετίας του 1960, που εν μέρει προκλήθηκαν από ένα αναδυόμενο κίνημα καθολικών πολιτικών δικαιωμάτων.

Περισσότεροι από 3.600 άνθρωποι σκοτώθηκαν τα επόμενα 30 χρόνια, κυρίως από παραστρατιωτικές ομάδες και των δύο πλευρών, όπως ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA) και οι φιλοβρετανικές προτεσταντικές ομάδες, συνήθως γνωστές ως «Νομιμόφρονες».

Ορισμένοι άνθρωποι σκοτώθηκαν επίσης από τον βρετανικό στρατό – ο οποίος είχε αναπτυχθεί το 1969 και σύντομα έγινε στόχος επιθέσεων του IRA και άλλων ρεπουμπλικανικών ομάδων – και από τις τοπικές δυνάμεις ασφαλείας.

Πώς προέκυψε η «Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής»

Σε αυτή τη φωτογραφία αρχείου με ημερομηνία Παρασκευή 10 Απριλίου 1998, ποζάρουν μαζί μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Μεγάλης Παρασκευής, από δεξιά προς αριστερά, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, ο γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζορτζ Μίτσελ και ο Ιρλανδός πρωθυπουργός Μπέρτι Άερν, μετά την υπογραφή της συμφωνίας για την ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία (AP / Dan Chung / File)

Οι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες και οι παρασκηνιακές συνομιλίες για τον τερματισμό της βίας άρχισαν τη δεκαετία του 1980, αν και η πρόοδος ήταν αργή.

Το 1994 οι σημαντικότερες παραστρατιωτικές ομάδες και των δύο πλευρών κήρυξαν κατάπαυση του πυρός. Ο IRA τερμάτισε την εκεχειρία του το 1996, κατηγορώντας τη Βρετανία για την έλλειψη προόδου, ενώ οι εκεχειρίες των Νομιμοφρόνων παραβιάζονταν συχνά.

Η δυναμική όμως ανέβηκε με την εκλογή στη Βρετανία της κυβέρνησης των Εργατικών του Τόνι Μπλερ το 1997. Ο IRA ζήτησε νέα κατάπαυση του πυρός τον Ιούλιο του ίδιου έτους και οι συνομιλίες άρχισαν τον Σεπτέμβριο.

Οι συνομιλίες έμοιαζαν συχνά να βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ο Τόνι Μπλερ και ο Ιρλανδός πρωθυπουργός Μπέρτι Άερν προσήλθαν στους συμμετέχοντες στο Στόρμοντ κατά τις τελευταίες ημέρες, με τις διαπραγματεύσεις να διαρκούν όλη τη νύχτα από την Πέμπτη 9 Απριλίου.

Ποιοι συμμετείχαν στις συνομιλίες

Σε αυτή τη φωτογραφία αρχείου με ημερομηνία Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 1998, οι νικητές του Νόμπελ Ειρήνης 1998 Τζον Χιουμ (δεξιά) και Ντέιβιντ Τριμπλ, στο ξενοδοχείο Grand Hotel στο Όσλο, λίγο μετά τη βράβευσή τους (AP / John Eeg / File)

Στις συνομιλίες συμμετείχαν η βρετανική και η ιρλανδική κυβέρνηση και οκτώ πολιτικά κόμματα της Βόρειας Ιρλανδίας, τα μεγαλύτερα από τα οποία ήταν το Ενωτικό Κόμμα του Ούλστερ (UUP), το οποίο κυβέρνησε τη Βόρεια Ιρλανδία από τη διχοτόμηση μέχρι την επιβολή της άμεσης διακυβέρνησης από το Λονδίνο το 1972, και το εθνικιστικό Σοσιαλδημοκρατικό και Εργατικό Κόμμα (SDLP).

Ο ηγέτης του UUP Ντέβιντ Τριμπλ και ο ηγέτης του SDLP Τζον Χιουμ θα μοιράζονταν αργότερα το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Οι παραστρατιωτικές ομάδες αποκλείστηκαν, αλλά συμμετείχαν δύο μικρά ενωτικά κόμματα που συνδέονται με ομάδες των νομιμοφρόνων και ο πολιτικός σύμμαχος του IRA, το Σιν Φέιν, με επικεφαλής τους Τζέρι Άνταμς και Μάρτιν ΜακΓκίνες.

Το Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα (DUP) ήταν το μόνο κυρίαρχο πολιτικό κόμμα που δεν συμμετείχε, αφού αποχώρησε λόγω της συμπερίληψης του Σιν Φέιν.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον ήταν υποστηρικτικός και έστειλε τον πρώην ηγέτη της πλειοψηφίας της Γερουσίας Τζορτζ Μίτσελ να προεδρεύσει των διαπραγματεύσεων.

Τι έλεγε η «Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής»

Η συμφωνία ήταν τυπικά δύο αλληλένδετες συμφωνίες: μια συνθήκη μεταξύ της βρετανικής και της ιρλανδικής κυβέρνησης και μια συμφωνία μεταξύ των βορειοϊρλανδικών κομμάτων.

Αναγνώριζε το συνταγματικό καθεστώς της Βόρειας Ιρλανδίας ως μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά και την αρχή της συναίνεσης – ότι μια ενωμένη Ιρλανδία θα μπορούσε να προκύψει εάν η πλειοψηφία των ανθρώπων και στις δύο δικαιοδοσίες του νησιού ψήφιζε υπέρ αυτής.

Η Βρετανία δεσμεύτηκε να διεξάγει δημοψήφισμα εάν φαινόταν πιθανό ότι η πλειοψηφία θα μπορούσε να ψηφίσει υπέρ της ιρλανδικής ενότητας, ενώ η Ιρλανδία συμφώνησε να τροποποιήσει το σύνταγμά της για να άρει τις εδαφικές της διεκδικήσεις στη Βόρεια Ιρλανδία.

Δημιουργήθηκαν μια συνέλευση και μια εκτελεστική εξουσία με καταμερισμό των εξουσιών, η οποία εγκαθίδρυσε μια τοπική κυβέρνηση στο Στόρμοντ, στα περίχωρα του Μπέλφαστ, που απαιτούσε τη συμμετοχή των κομμάτων και από τις δύο πλευρές.

Δημιουργήθηκαν όργανα «Βορρά-Νότου» για την ενθάρρυνση της συνεργασίας μεταξύ της Βόρειας Ιρλανδίας και της Ιρλανδίας, ενώ όργανα «Ανατολής-Δύσης»συνέδεαν τη Βρετανία και την Ιρλανδία.

Άλλα τμήματα της συμφωνίας αφορούσαν τη μεταρρύθμιση της αστυνομικής δύναμης στην οποία κυριαρχούσαν οι προτεστάντες, την πρόωρη απελευθέρωση των κρατουμένων παραστρατιωτικών ομάδων, τον αφοπλισμό των παραστρατιωτικών ομάδων και την “ομαλοποίηση” των ρυθμίσεων ασφαλείας.

Η συμφωνία εγκρίθηκε με δημοψηφίσματα και στις δύο πλευρές των ιρλανδικών συνόρων τον Μάιο του 1998.

Τι σχέση έχει η «Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής» με το Brexit

Η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση – και από την ενιαία αγορά αλλά και από την τελωνειακή ένωσή της – δημιούργησε πρόβλημα για τη Βόρεια Ιρλανδία αυξάνοντας την προοπτική «σκληρών συνόρων» με την Ιρλανδία, που συνιστά χώρα – μέλος της ΕΕ.

Για τους εθνικιστές, οποιαδήποτε επιβολή συνοριακών ελέγχων θα παραβίαζε μία από τις βασικές αρχές της συμφωνίας, την προώθηση της συνεργασίας Βορρά – Νότου.

Οι Ενωτικοί λένε ότι το πρωτόκολλο της Βόρειας Ιρλανδίας – μια παράκαμψη του Brexit που επέβαλε ελέγχους στα εμπορεύματα που διακινούνται μεταξύ της Βόρειας Ιρλανδίας και του υπόλοιπου Ηνωμένου Βασιλείου – έθεσε ένα σύνορο στη Θάλασσα της Ιρλανδίας, υπονομεύοντας τη θέση της Βόρειας Ιρλανδίας στην Ένωση.

liberal.gr