Φαήλος Κρανιδιώτης
Αν προερχόταν από καμιά γκρούπα των Εξαρχείων η κριτική στην
επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, θα ήταν απλά γελοία.
Η
αντιπολίτευση όμως, αξιωματική και μη, έχει κι έναν θεσμικό ρόλο.
Ο
μηδενισμός, η απαξίωση, η συνωμοσιολογία επικράτησαν γι’ άλλη μια φορά.

Ο ροκαμπίλι καταληψίας του λυκείου του θεωρεί ότι τζάμπα πήγαμε, άλλοι με τη διαδικτυακή αλητεία τους διασπείρουν μπούρδες για ανύπαρκτες μυστικές συμφωνίες. Τι ‘χες, Γιάννη, τι ‘χα πάντα. Οι πολιτικοί ταγοί μας έχουν, δυστυχώς, την ηλίθια άποψη ότι αν επαινέσουν ποτέ τον πολιτικό αντίπαλο, αν αναγνωρίσουν κάτι θετικό, θα γκρεμιστεί κανένας φούρνος και θα χάσουν πολιτικούς «πελάτες». Βλακωδώς, δεν κατανοούν ότι το να δείξουν ευψυχία κι εντιμότητα, βάζοντας την αλήθεια και το εθνικό συμφέρον πάνω απ’ όλα, θα τους προσθέσει πολλά και δεν θα τους αφαιρέσει τίποτα. Σίγουρα καθήκον της αντιπολίτευσης δεν είναι να λιβανίζει την εκάστοτε κυβέρνηση. Θα έλεγα, αντιθέτως, ότι καθήκον της είναι η σκληρή κριτική, ο έλεγχος των πεπραγμένων της πλειοψηφίας, πάντα όμως επί αληθών γεγονότων και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Το πόσο πρακτικό αντίκρισμα θα έχουν στο άμεσο μέλλον για τον λαό μας οι θετικές για την Ελλάδα δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου και η σκληρή κριτική του στην Ανγκελα Μέρκελ και το αντιαναπτυξιακό κουστουμάκι με μανίκια που δένουν στην πλάτη, που έχει φορέσει στη χώρα μας, θα φανούν σύντομα.

 

Ομως οι διακηρυγμένες θέσεις της ηγεσίας του αμερικανικού κολοσσού εμπεριέχουν από μόνες τους μεγάλο πολιτικό βάρος. Δεν είναι η γνώμη του κυρ Μήτσου στο καφενείο. Είναι η γνώμη του τύπου που έχει δίπλα του το βαλιτσάκι με το κόκκινο κουμπί, πίσω του τις κραταιότερες πολυεθνικές του κόσμου, το κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας, στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι πλέον η μία και μόνη υπερδύναμη. Η Ρωσία, φίλη, ανεβαίνει, δεν είναι στα χάλια που την είχε φέρει ο διαφημιστής πίτσας Γκορμπατσόφ, ούτε κυλιέται στις λάσπες της ανομίας και της ολικής έκπτωσης θεσμών κι αξιοπρέπειας, όπου την έριξε ο μπεκρής Γέλτσιν. Μακάρι να υπήρχε δίπολο, πυ θα μας επέτρεπε να κάνουμε καμιά φορά χοντρό και σκληρό παιχνίδι, όπως κάποτε. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει. Οι ΗΠΑ παραμένουν μακράν μπροστά.

 

Στις σχέσεις μας μαζί τους επί δεκαετίες επικράτησε από την ελληνική πλευρά ο πολιτικός παραλογισμός. Η Ελλάδα είναι μια δυτική χώρα, στα σύνορα της Ανατολής αλλά δυτική, μέλος του ΝΑΤΟ, συμπολεμιστής των ΗΠΑ σε δύο παγκόσμιους πολέμους και στην Κορέα, με τεράστια ελληνική κοινότητα στην Αμερική, με τη μεγαλύτερη επιρροή, ως αξιακό σύστημα, φιλοσοφία, παιδεία, στη θεσμική συγκρότηση των Ηνωμένων Πολιτειών.

 

Παρ’ όλα αυτά η ελληνική Αριστερά, όπως πάντα ευθυγραμμισμένη με το «μητρικό σκάφος» της τότε Σοβιετικής Ενωσης και του λοιπού περίκλειστου «παραδείσου» υπονόμευε της ελληνοαμερικανικές σχέσεις, εξυπηρετώντας ενσυνείδητα ξένα συμφέροντα. Κι από κοντά επηρεάζονταν κεντρώοι ή και δεξιοί.

 

Η τελευταία φορά που οι Αμερικανοί μάς πήραν σοβαρά ήταν με το Σχέδιο Ατσεσον, το οποίο στην ουσία ήταν άμεση ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η ΤΟΥΡΔΥΚ θα μετακόμιζε ως υπομισθώτρια σε στρατιωτική βάση στην Καρπασία, που θα μίσθωνε από μας το ΝΑΤΟ. Ο Γέρος, που ήταν πατριώτης, πέταξε τη σκούφια του. Με έκπληξη κι οργή, τόσο οι Αμερικανοί όσο και ο Γεώργιος Παπανδρέου είδαν την πρότασή τους να απορρίπτεται και να υπονομεύεται με ύβρεις και «αντιιμπεριαλιστικές» συκοφαντίες περί «διχοτομικής λύσης» από τον μοιραίο Μακάριο και τον τυχοδιώκτη Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε σταλεί για να… πείσει τον Μακάριο, ο οποίος ουδόλως χάρηκε στην ιδέα από Πρόεδρος Δημοκρατίας να γίνει νομάρχης ή να πάει σπίτι του. Ετσι οι Αμερικανοί, που είναι πρακτικοί άνθρωποι, άλλαξαν άλογο και πόνταραν πλέον στην Τουρκία με τα γνωστά αποτελέσματα.

 

Είναι σημαντικότερο από ποτέ, με βάση δύο όπλα, ήτοι τα ενεργειακά κοιτάσματα και τη νέα σχέση Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, να πείσουμε τις ΗΠΑ να γίνουν ο τέταρτος ουσιώδης εταίρος σε μια νέα γεωπολιτική διευθέτηση στην ανατολική Μεσόγειο, αναβαθμίζοντας τη θέση μας. Αυτό προϋποθέτει ενότητα, σταθερότητα και πειστικά επιχειρήματα, έχοντας επίγνωση του πού βρισκόμαστε. Είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα, μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, μια σταθερή δημοκρατία, η απόληξη του άξονα επιβίωσης του Ισραήλ: Τελ Αβίβ – Λευκωσία – Αθήνα.

 

Δεν χάσαμε τον γάιδαρό μας στη Δυτική Οχθη, όπου η Χαμάς υποδεχόταν τον Ερντογάν με πανό «Καλως ήρθες, νέε Πορθητή».

 

Δεν μπορείς να είσαι σύμμαχος των ΗΠΑ και ταυτόχρονα να το παίζεις «αντιιμπεριαλιστής». Οι Ελοχίμ δεν θα έρθουν, το ΚΤΕΛ από τον Σείριο έχει απεργία κι οι Ρώσοι δεν μοιράζουν λεφτά. Ούτε πιροσκί δεν δίνουν.

Ας συμμετάσχουμε ενεργητικά στις συμμαχίες μας, υποδεικνύοντας τα κοινά συμφέροντα, πείθοντας γι’ αυτά με ρεαλισμό και αποκομίζοντας τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τον Ελληνισμό, από τον Γενούσο ποταμό και την Ορεστιάδα, ως την Καρπασία.

 

Φαήλος Κρανιδιώτης

δημοκρατία