Οτέως Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, κ. Γιαννάκης Ομήρου, με άρθρο του στον «Φιλελεύθερο» στις 11.7.2021, «Ο Φάκελος της Κύπρου», επιβεβαίωσε ότι όσα είχε συμφωνήσει στην Αθήνα με αποτέλεσμα τη συνομολόγηση σχετικού πρωτοκόλλου το 2016 για να δίδονταν όλα τα πρακτικά της εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων για τον «Φάκελο της Κύπρου» στην Κυπριακή Βουλή, δεν φαίνεται να τηρούνται. Πρόκειται για εθνικό χρέος και χρέος προς την Ιστορία, έγραψε, μεταξύ άλλων, ο κ. Ομήρου.

Όταν στις 18 Ιουλίου 2017 ο οργανισμός ERPIC, που εδρεύει στη Λάρνακα, μου ζήτησε σε μια μικρή συνέντευξη να εκφράσω τη γνώμη μου για τις κούτες με τα έγγραφα που έφθαναν στην Κύπρο, είχα πει ότι αυτά δεν ήσαν ό,τι αναμέναμε. Ήσαν καταθέσεις διαφόρων, που κλήθηκαν να πουν τις απόψεις τους, και ήσαν γνωστά. Δεν αποτελούσαν επίσημα έγγραφα του κράτους. Αυτά που θα ανέμενα ως ερευνήτρια είναι τα αρχεία/έγγραφα των Υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας της Ελλάδας, γιατί τότε θα τα συγκρίνουμε με τα βρετανικά αντίστοιχα όπως και με τα αμερικανικά, για να μπορέσουμε να φθάσουμε σε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ήδη έχουμε αρκετά από τα βρετανικά, που είναι η κύρια πηγή για το Κυπριακό, και αμερικανικά, τη δευτερεύουσα πηγή, θα ήταν πολύ βοηθητικό αν είχαμε και τα ελληνικά. Προσωπικά αυτά θα ήθελα να δω και αυτό δεν γίνεται.

Και, όντως, ο «φάκελος» αυτός με τις καταθέσεις ήταν ανεβασμένος στο διαδίκτυο σε ελληνο-αμερικανική ιστοσελίδα από τη δεκαετία του 1980…

https://www.youtube.com/watch?v=_UXoeBEKqDI (Fanoulla Argyrou on handover of the Cyprus files)

Στις 16 Αυγούστου 2017 («Φιλελεύθερος»), ο αγαπητός ιστορικός Δρ Πέτρος Παπαπολυβίου, ερωτηθείς για τα ίδια έγγραφα, τόνισε:

«Για να μη δημιουργούνται λανθασμένες προσδοκίες στην κοινή γνώμη και να γεννηθεί μια νέα παραφιλολογία σχετικά με τον ‘‘Φάκελο’’, που του έχει προσδώσει εδώ και δεκαετίες εξωπραγματικές διαστάσεις, σχεδόν μυθικές, είναι προφανές ότι τα ‘‘κυπριακά’’ αρχεία στην Ελλάδα και στην Κύπρο έχουν υποστεί παρεμβάσεις και αφαιρέσεις, πέρα από τις συνήθεις ανά τον κόσμο ‘‘εθνικές προστασίες’’, ενώ ειδικά οι υποκειμενικές προσωπικές καταθέσεις είναι σε πολλά σημεία εμφανέστατα αναληθείς. Όμως, αυτό δεν μειώνει την ιστορική σημασία τόσο του συνόλου του υλικού, όσο και της παράδοσής του στη Βουλή των Αντιπροσώπων…».

Ο κ. Γ. Ομήρου, αναφερόμενος στους ξένους αίτιους της κυπριακής τραγωδίας, δυστυχώς (και όχι για πρώτη φορά), μεροληπτεί, καθώς μόνο… Αμερικανούς και ΝΑΤΟ βλέπει! Ούτε λέξη για τους πρωτομάστορες των δεινών της Κύπρου Βρετανούς, που το 1974, κατά τις τουρκικές εισβολές ήσαν Εργατικοί στην εξουσία. Ούτε λέξη για τους τότε Σοβιετικούς. Σημειώνω ότι διαχρονικά εκπρόσωποι της ΕΔΕΚ στο Λονδίνο τόνισαν εμφαντικά πως το πραγματικό ΑΔΕΛΦΟ κόμμα της Κύπρου με το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα είναι η ΕΔΕΚ και όχι το ΑΚΕΛ.

Η ίδια μεροληπτική γραμμή που ακολούθησε και η λεγόμενη «Επιτροπή για τον φάκελο της Κύπρου» της κυπριακής Βουλής, με πρόεδρο τότε τον κ. Μαρίνο Σιζόπουλο της ΕΔΕΚ. Άσε που έμεινε ατέλειωτη και αναξιόπιστη. Τερμάτισε τη «μαρτυρία» της στην πρώτη εισβολή, χρησιμοποιώντας δίχως δισταγμό και πλαστά έγγραφα τάχατες του ΝΑΤΟ, φτάνει να ικανοποιούσε κομματικά κριτήρια και όχι ιστορικές αλήθειες. Ενώ το έγκλημα της Τουρκίας ολοκληρώθηκε με τη δεύτερη και χειρότερη φάση από τις 14 Αυγούστου 1974.

Μια γραμμή που θυμίζει ψυχροπολεμικές εποχές και διατηρεί κομματικές ξεπερασμένες ιδεολογικές θεωρίες του περασμένου αιώνα εις βάρος της δημοκρατικής διαφάνειας όποιοι και να ευθύνονται.

Σχετική η τότε δήλωση του Προέδρου των Οικολόγων Περιβαλλοντιστών Γ. Περδίκη («Σημερινή», 18.3.2011): «Το πόρισμα δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες του κυπριακού λαού για αναζήτηση και ανάδειξη της πικρής αλήθειας… Αποτελεί μια καλή απογραφή των γεγονότων, με αρκετά, όμως, κενά και δεν καταφέρνει να προχωρήσει στο βάθος που εμείς θα θέλαμε… δεν διακρίνεται από την τόλμη και την πολιτική διείσδυση που απαιτεί η ανάγκη αναγνώρισης ευθυνών προς γνώση και αποφυγή… παραδόξως η ιστορική έρευνα σταματά μέχρι την πρώτη φάση της εισβολής, όμως το έγκλημα ολοκληρώθηκε με τη δεύτερη φάση…».

«Τρίτη χώρα»

Μετά την πτώση της Χούντας μέσα από τις στάχτες της κυπριακής τραγωδίας καταχωρήθηκαν ποινικές διώξεις κατά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 15.7.74 κατά του Προέδρου Μακαρίου, όμως η κυβέρνηση Καραμανλή της μεταπολιτευτικής περιόδου ανέστειλε τις διώξεις εναντίον Φαίδωνα Γκιζίκη, ο οποίος ομολόγησε το 1997 ότι ο ίδιος, μαζί με τους Ιωαννίδη, Μπονάνο και Γεωργίτση, διέταξε το πραξικόπημα εναντίον της δημοκρατικής εξουσίας στην Κύπρο, έγραψε ο κ. Ομήρου. Και ότι η κυβέρνηση Καραμανλή επικαλέστηκε το άρθρο 30, παρ. 2 του κώδικα ποινικής δικονομίας, που προέβλεπε ότι μπορεί να υπάρξει μια τέτοια αναστολή «όταν απειλούνται οι σχέσεις της Ελλάδος μετά τρίτης τινός χώρας». Και πρόσθεσε: «Η χώρα βέβαια δεν ανεφέρθη, αλλά ήταν προφανές ότι επρόκειτο για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ… δεν υπήρξε τιμωρία, για να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος και οι κραυγάζουσες ευθύνες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ».

Αυτή είναι μια «προφανής» άποψη του κ. Γ. Ομήρου. Η οποία, όμως, συγκρούεται με τα ιστορικά γεγονότα και τα επίσημα βρετανικά αρχεία. Τα οποία αποδίδουν άμεσα τις… κραυγάζουσες ευθύνες όχι στις ΗΠΑ αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και την Εργατική κυβέρνηση Χάρολντ Γουίλσον και Τζέιμς Κάλαχαν, πρωθυπουργού και ΥΠΕΞ αντιστοίχως. Οι ΗΠΑ διά του Συντηρητικού Χένρι Κίσινγκερ ακολούθησαν τους Βρετανούς ηθικούς αυτουργούς, λόγω και της ειδικής των σχέσεως και γιατί το Κυπριακό ήταν ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ στα χέρια του Φόρεϊν Όφις και όχι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ…

Perry Anderson: Η συνάντηση των Σοσιαλδημοκρατών που σφράγισε τη μοίρα της νήσου

Έγραψε επιγραμματικά και o καθηγητής Ιστορίας και Κοινωνιολογίας Perry Anderson (Νέα Αριστερά) στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στην ιστορική έρευνά του για την Κύπρο, που κυκλοφόρησε στις 23 Δεκεμβρίου 2016 για τη συνάντηση του Tούρκου Πρωθυπουργού και της πολυπληθούς συνοδείας του στο 10 Downing Street στις 17 Ιουλίου 1974 και για τη σοσιαλδημοκρατική αλληλεγγύη:

«…Το πραξικόπημα αναμφίβολα ήταν παραβίαση της Συνθήκης Εγγυήσεως, και εντός 48 ωρών ο Τούρκος πρωθυπουργός, Ecevit, βρέθηκε στην πόρτα της Downing Street, συνοδευόμενος από υπουργούς και στρατηγούς, απαιτώντας η Βρετανία μαζί με την Τουρκία να δράσουν αμέσως να αντιστρέψουν τα πράγματα.

»Η συνάντηση που ακολούθησε, καθόρισε τη μοίρα της νήσου. Ήταν μια συνομιλία μεταξύ σοσιαλδημοκρατών: Wilson, Callaghan και Ecevit, συνάδελφοι στη Σοσιαλιστική Διεθνή (Socialist International). Παρόλο που η Βρετανία όχι μόνο είχε έναν πυρήνα από καλώς εξοπλισμένο στράτευμα, αλλά και συντριπτική δύναμη αέρος στο νησί – μαχητικά βομβαρδιστικά ικανά να συντρίψουν δυνάμεις πολύ πιο δυνατές από εκείνες του Σαμψών και των οπαδών του – ο Wilson και ο Callaghan αρνήθηκαν να σηκώσουν ένα δάκτυλο. Την επομένη τα τουρκικά πλοία έφθασαν στη Κύπρο. Η Βρετανία είχε πολεμικά πλοία πλησίον των ακτών, και μπορούσε να σταματήσει μια μονομερή τουρκική εισβολή με εξίσου ευκολία. Και πάλιν, το Λονδίνο δεν έκανε τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή της Κύπρου μέχρι σήμερα… Μετά από λίγες εβδομάδες εκεχειρίας η Τουρκία το έκανε ξεκάθαρο ότι δεν την ενδιέφερε ποσώς η συνθήκη, την οποία σκοπίμως παραβίασε για να εισβάλει, αλλά ήθελε διχοτόμηση και οι στρατηγοί της εξαπέλυσαν μια γενική επίθεση με τεθωρακισμένα, αεροπλάνα, πυροβολικά και πλοία, στην ήδη νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου. Σε λιγότερο από 72 ώρες, η Τουρκία άρπαξε τα δύο πέμπτα της νήσου…» («Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019», Φ.Α).

Επομένως όταν ο μ. Κ. Καραμανλής αναφερόταν σε «τρίτη χώρα» δεν σημαίνει ότι εννοούσε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ (το ΝΑΤΟ εξάλλου δεν είναι μία χώρα!). Ίσως ακόμα να εννοούσε και την… Κύπρο. Έχοντας υπόψη τις συνεννοήσεις του Αρχ. Μακαρίου με τους Εργατικούς Βρετανούς στις 17 Ιουλίου 1974, όταν συνεννοήθηκε α) με τον Γουίλσον, να αποκαλέσει την Ελλάδα στην ομιλία του στον ΟΗΕ στις 19.7.1974 ως «εισβολέα» (7 φορές!), β) με τον Κάλαχαν να συνεργαστούν με την Τουρκία/Ετζεβίτ με την «έγκρισή» του (δηλαδή την τουρκική εισβολή) και γ) με τις ευχαριστίες και ευγνωμοσύνη του στους Τούρκους στον ΟΗΕ πριν από την ομιλία του!

(Βλέπε βιβλίο Κ. Ν. Χατζηκωστή «Έξι Προεδρικά Πορτραίτα» για το α) και «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019», Φ. Αργυρού, για α,β,γ).

Η πρώτη τουρκική εισβολή ήταν με τη συγκατάθεση της Μόσχας, αποκάλυψε με δηλώσεις του που βρίσκονται στο διαδίκτυο ο Arif Hasan Tahsin (Arif Hodja), πρώην διοικητής της ΤΜΤ, δάσκαλος, συγγραφέας και αρθρογράφος στην «Αφρίκα». «Όταν η Τουρκία αποφάσισε να επέμβει, επικοινώνησε με τους Σοβιετικούς και ο πρέσβης της Σ. Ένωσης ρώτησε τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας κατά πόσον μετά την εισβολή η Κύπρος θα παρέμενε μέλος του κινήματος των Αδεσμεύτων. Όταν πήρε θετική απάντηση, έδωσε τη συγκατάθεσή του για την επέμβαση… Αυτά για την πρώτη εισβολή. Η Αμερική μετά αναμείχθηκε…», είπε μεταξύ άλλων το πρώην στέλεχος της ΤΜΤ. Μεταδόθηκε στις 22.3.2011, από το δίγλωσσο πρόγραμμα του ΡΙΚ Biz.

Το 1974 η Ρωσία είχε σχεδόν 56 πλοία στη Μεσόγειο, αλλά δεν κούνησε το μικρό της δακτυλάκι να σταματήσει αμφότερες τις τουρκικές εισβολές…
Ο ρόλος της «συμμάχου» Ρωσίας συνέτεινε και στη συμμαχία της με την Τουρκία στην εκδίωξη της Ελληνικής Μεραρχίας τον Νοέμβριο του 1967. Όπως και στην υποστήριξή της στη λύση Ομοσπονδίας, από το 1964 παράλληλα με το κηδεμονικό Λονδίνο…

Η ατιμωρησία της προδοσίας

Συμφωνώ, όμως, με τον κ. Γ. Ομήρου για την αναφορά του στη συνεχιζόμενη ατιμωρησία, για όσους ευθύνονται για την τραγωδία της Κύπρου. Δικούς μας και ξένους. Οι κραυγάζουσες ευθύνες της εγγυήτριας Βρετανίας επιβεβαιώνονται από τα ίδια τα κρατικά της αποδεσμευμένα έγγραφα. Και συνεχίζονται μέχρι σήμερα… Όπως έγραψε ο αγαπητός βετεράνος δημοσιογράφος της «Σημερινής», Σάββας Ιακωβίδης, στις 19.7.2020, «ένας λαός που οδύρεται και καταριέται τους αίτιους δεινών του, χωρίς να τιμωρεί τους ενόχους και να διδάσκεται, είναι βέβαιον ότι θα υποστεί νέα δεινά…».

(δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή της Κυριακής», 18/07/2021)

Σχετικά άρθρα:

«45 χρόνια, λάθη, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις», «Σημερινή», Φ.Α., 7.2019

«Αρχείο ΝΑΤΟ: Το έγγραφο δεν είναι γνήσιο», «Σημερινή», Φ.Α., 26.8.2014

«Ο εξ Αθηνών Φάκελος της Κύπρου», «Σημερινή», Φ.Α., 13.9.2016

«Η υποκλοπή Σιζόπουλου και το περιβόητο ‘‘Πόρισμα’’ της Βουλής», «Σημερινή», Φ.Α., 5.11.2018

«1974 – Ευθύνες Μακαρίου, Χένρι Κίσινγκερ, πλαστά έγγραφα και οι μισές αλήθειες», «Σημερινή», Φ.Α., 25.7.2020

«Το 1974 σε replay!», «Σημερινή», Φ.Α., 24.2.2018