Ένα παιδί φθάνει στον Πειραιά το ’39 και βιώνει την Κατοχή και τον Εμφύλιο.

Στην προβλήτα

Ξημερώνει.

Μόλις το φως του ήλιου ανέτειλε ένα πρωινό του Δεκέμβρη του 1939. Το αγιάζι όσο να’ ναι κάνει το κρύο πιο διαπεραστικό. Ένας βλοσυρός αχθοφόρος παρατηρεί το καράβι που έφτασε.

Μα είναι όλο γυναίκες. Και τι γυναίκες!!! Διαφορετικές.. Νέες, καλοντυμένες με λυπηρό βλέμμα, μα συνάμα και αποφασιστικό. Έχουν όμως μαζί τους και πολλά μωρά. Κατεβάζουν βαλίτσες, μπαούλα, μπόγους. Δεν μπορεί όλο και κάποια θα χρειαστεί τις υπηρεσίες του. Κοίταξε προς τα Βούρλα. Εκεί που ο καθημερινός πόθος των αντρών του λιμανιού έβρισκε ανακούφιση. Όχι αυτές δεν μοιάζουν με αυτές που ήξερε και είχε δοκιμάσει. Το βλέμμα του έπεσε σε ένα κοριτσάκι. Κρατούσε σφιχτά στο χέρι του ένα καλάθι, κάτι σαν κούνια που είχε μέσα του ένα μωρό. Από τα χρώματα του παπλώματος που σκέπαζε το μωρό κατάλαβε ότι ήταν κοριτσάκι. Το κοριτσάκι που το φύλαγε ήτανε δεν ήτανε επτά χρόνων, παρατηρούσε αποσβολωμένο το περιβάλλον στα Καρβουνιάρικα.

Έτσι λεγόταν το σημείο που έπιανε σκάλα το καράβι με την περίεργη γραφή στην πλώρη. Το είχε ξανασυναντήσει. Ήταν ρώσικο!!! Αλλά που στο διάολο ερχότανε.. Ο Πειραιάς υπόφερε από την φτώχεια και από την μιζέρια. Πού να ξέρει αυτός γιατί. Τι τον ένοιαζε.. Μόνο το μεροκάματο να έβγαινε καλό και τίποτα άλλο. Είχε όμως την περιέργεια και το ρώτησε.

       –      “Πώς σε λένε κοριτσάκι;“,

αν και ήξερε ότι δεν θα έπαιρνε απάντηση.

–     “Меня зовут Зина”. (Με λένε Ζήνα), αποκρίθηκε κοφτά αυτό.

–      “Και γιατί δεν μιλάς στη γλώσσα μου; Τι ήρθες να κάνεις εδώ;”,

 συνέχισε απογοητευμένος ο αχθοφόρος.

–      “Я грек, но я не говорю по-гречески. Мой родной язык русский, но моя сестра также может быть понята по-немецки“. (Είμαι Ελληνίδα αλλά δεν μιλάω Ελληνικά. Η μητρική μου γλώσσα είναι τα ρωσικά, αλλά η αδελφή μου μπορεί να συνεννοηθεί  και στα Γερμανικά), είπε η μικρή ατάραχα.

Α στο διάολο που ξέρει και Γερμανικά η μικρή. Με δουλεύει, σκέφτηκε λίγο μοχθηρά η αλήθεια ο μάγκας.

–       “Και το μωρό τίνος είναι;”

ρώτησε περίεργα.

–      “Это наша Лиалюка. Моя младшая сестра“. (Είναι η Λιαλιούκα μας. Η μικρή μου αδελφή),

απάντησε η μικρή και ταυτόχρονα έκανε μία κίνηση για να σκεπάσει το μωρό.

–          –      “Εντάξει αλλά πού είναι η μαμά σου, μήπως θέλει βοήθεια για τα πράγματα”,

είπε κοφτά ο αχθοφόρος. Αμέσως άκουσε μία φωνή σε ακαταλαβίστικη γλώσσα που απευθυνόταν στη μικρή.

–          –      “Зиницкая, мы здесь. Мы закончили. Что делает Лиалюка; (Ζίνιτσκα εδώ είμαστε. Τελειώσαμε. Η Λιαλιούκα τι κάνει; Ξύπνησε;).

Ο αχθοφόρος γύρισε και είδε μία πολύ όμορφη γυναίκα, κυρία, αρχόντισσα, καλοντυμένη. Όχι ότι άλλες που ξεμπαρκάρανε δεν ήτανε…. Στο χέρι της κρατούσε ένα κοριτσάκι όμορφο γύρω στα δέκα χρονών.

–          –       “Μήπως θέλετε βοήθεια; Δεν θα σας πάρω πολλά”,

απευθύνθηκε στην κυρία που προφανώς ταξίδεψε μαζί με τα τρία κοριτσάκια που πρέπει να ήταν παιδιά της. Τι τους ανάγκασε να έρθουν μέσα στο χειμώνα στον Πειραιά από τα μέρη τους!!! Φτώχεια παντού και αυτοί δεν ήταν συνηθισμένοι για τέτοια πράγματα…

Διαβάστε τη συνέχεια στο vkonsta.blogspot.com