• Οι κλεμμένες ελιές των Κούρδων αποστέλλονται για μεταπώληση.
• Οι ακροδεξιοί έποικοι λεηλατούν και επιτίθενται σε αυτόχθονες κοινότητες.
• Θρησκευτικές διώξεις.
• Ντόπιοι απήχθησαν σε εξωδικαστικές επιδρομές, φυλακίστηκαν σε μυστικά κέντρα κράτησης.
• Εθνοκαθάρσεις των Κούρδων.

Το άρθρο ισχυρίζεται ότι υπάρχουν «τρομοκρατικές» επιθέσεις στο Αφρίν, χωρίς να παρέχονται αποδεικτικά στοιχεία εκτός από Τούρκους αξιωματούχους. Συνήθως όταν οι Times όταν γράφουν για άλλες συγκρούσεις, περιλαμβάνουν φωνές και από τις δύο πλευρές, αλλά όχι εδώ. Μιλάει στον «αρχηγό της αστυνομίας στο Αφρίν» που «είπε ότι το 99% των επιθέσεων ήταν έργο του PKK, του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος». Αυτή είναι μια ανακριβής δήλωση δεδομένου ότι το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK) δεν είναι αυτονομιστικό κίνημα και δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι Κούρδοι στο Αφρίν ήθελαν να «χωριστούν» από τη Συρία.

Το αντίθετο μάλιστα. Είναι η Τουρκία που ανάγκασε το Αφρίν να χωριστεί μέσω κατοχής. Οι ντόπιοι στο Αφρίν λένε ότι υπάρχουν συχνά μάχες μεταξύ τουρκικών υποστηριζόμενων ομάδων και απαγωγές ντόπιων που κρατούνται σε μυστικές παράνομες φυλακές.

Το άρθρο συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι στο ”Αφρίν οι Τούρκοι έχουν χειριστεί την ασφάλεια όπως οποιαδήποτε δύναμη του ΝΑΤΟ, που περιβάλλει το κτίριο της διοίκησής τους με ψηλά τσιμεντένια τοιχώματα και σφραγίζει μια «πράσινη ζώνη» που περικλείει τον κύριο εμπορικό δρόμο στο κέντρο της πόλης.” Δεν είναι σαφές ποια στοιχεία είχε ο συγγραφέας σχετικά με το πώς συμπεριφέρεται το «ΝΑΤΟ».

Κάτω από την τουρκική στρατιωτική κατοχή δεν υπάρχει ελεύθερος τύπος, καμία ελευθερία του συνέρχεσθαι και οι μειονότητες αλλά και οι γυναίκες διώκονται. Στις περισσότερες χώρες του ΝΑΤΟ ισχύει το αντίθετο.

Μόνο μία γυναίκα φαίνεται να δίνει συνέντευξη στο άρθρο, η Rasmia Hunan al-Abdullah λέγοντας ότι «όλα είναι πολύ δύσκολα». Την εποχή πριν από την εισβολή της Άγκυρας και την απελευθέρωση ακροδεξιών πολιτοφυλακών στο Αφρίν, η περιοχή είχε γυναίκες σε ηγετικές θέσεις. Τώρα φαίνεται ότι καμία γυναίκα δεν επιτρέπεται σε κανένα πολιτικό αξίωμα ως ηγέτες. Μια αναζήτηση στο άρθρο έδειξε ότι οι άλλοι ερωτηθέντες ήταν άνδρες, συμπεριλαμβανομένων των Sulaiman, Amar, Muhammad, Orhan, Mouaz, Ibrahim, Jariri και Said.

Ο Azad Nebi γράφει ότι «η ανείπωτη ιστορία είναι η συντριπτική πλειοψηφία των αυτόχθονων Κούρδων που ξεριζώθηκαν από το σπίτι τους στο Afrin». Έγραψε στο Twitter ότι το άρθρο ήταν επαίσχυντο. Ο Alison Meuse κατηγόρησε το άρθρο ότι ήταν ”ασπρισμένο” σύμφωνα με τα άρθρα των Times που επαινούν τον πρόσφατο πόλεμο του Αζερμπαϊτζάν. Ο Ariz Kader επέκρινε επίσης το άρθρο. «Λόγω του μέσου που έχει δημοσιευτεί, καθώς και της παράλειψης βασικών λεπτομερειών της κατάστασης επί τόπου, προκαλείται μεγαλύτερη ζημιά στους Αφρίνιους από απόαυτήν που προκάλεσε το τουρκικό κράτος στο κομμάτι της προπαγάνδας”. Ο Meghan Bodette, ο οποίος παρακολουθεί στενά το Afrin, ρώτησε εάν οι κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ λαμβάνουν «δωρεάν μαθήματα εθνοκάθαρσης από τους New York Times».

Μερικές από τις κριτικές ξεχώρισαν την Carlotta Gall, επικεφαλής του γραφείου της Κωνσταντινούπολης για τους New York Times. Η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερος φύλακας δημοσιογράφων στον κόσμο και οι κριτικοί συχνά φυλακίζονται για tweets και οποιαδήποτε κριτική για το κυβερνών κόμμα. Στις 16 Φεβρουαρίου, η ομάδα τεκμηρίωσης των αγνοουμένων γυναικών Afrin είπε ότι μια γυναίκα απήχθη στο Afrin. Παρείχε το όνομά της. 

Δεν υπάρχει έλλειψη ειδικών για την περίπτωση του Afrin. Ο Μάικλ Ρούμπιν του Αμερικανικού Ινστιτούτου Επιχειρήσεων έγραψε γι ‘αυτό και εμπειρογνώμονες όπως η Έμι Όστιν Χολμς, επισκέπτης μελετητής στο Χάρβαρντ, μίλησαν για την υποστήριξη της Άγκυρας σε εξτρεμιστές. Ο Alberto Fernandez, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ, μίλησε επίσης για το Afrin, και όταν ήταν πρόεδρος της μετάδοσης της Μέσης Ανατολής, έκανε μια συνέντευξη για τη σύγκρουση εκεί.

Δεν είναι σαφές εάν οι Times έχουν κατευθυντήριες γραμμές για την αναφορά συγκρούσεων όπου πρέπει να δοθεί φωνή και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης, ειδικά σε περιπτώσεις διαμάχης και εθνοκάθαρσης. Συνήθως, όταν αναφέρεται στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση ή στη Δυτική Όχθη, η εφημερίδα παρέχει στους Παλαιστίνιους μια φωνή και όχι μόνο Ισραηλινούς αξιωματούχους. Όσον αφορά την Τουρκία και το Αφρίν, φαίνεται ότι δεν επιτρέπεται στους Κούρδους να έχουν φωνή. Αναφέρθηκαν μόνο θρησκευτικά ως «αυτονομιστές», κάτι που δεν είναι. Είναι οι ντόπιοι του Αφρίν.