Γράφει ο Σταύρος Καλεντερίδης

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως το πολιτικό σύστημα αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, και ως τέτοιο πρέπει να εξετάζεται εάν θέλουμε να εξάγουμε διαυγή συμπεράσματα για τις εξελίξεις στη χώρα.

Είτε το πούμε κοινοβουλευτισμό, ολιγαρχία, οικογενειοκρατία, φιλελευθερισμό και σοσιαλισμό, πρόκειται επί της ουσίας για μία ενιαία άρχουσα τάξη η οποία συγκροτεί τους μηχανισμούς εθνικής προδοσίας της πατρίδα μας.

Είτε μιλήσουμε για Μακεδονία, Β. Ήπειρο, Θράκη, Κύπρο, Αιγαίο, το πολιτικό σύστημα είναι ένα και το αυτό και δρομολογεί πάντοτε, είτε μέσω της μίας κομματικής του έκφανσης, είτε μέσω της άλλης, μια εθνική προδοσία.

Για παράδειγμα το χορό της προδοσίας της Μακεδονίας, έσυρε ο Μητσοτάκης Α’ με την εισδοχή των Σκοπίων στον ΟΗΕ, με μακεδονική αναφορά στην σύνθετη ονομασία τους, την επεξέτειναν οι Παπανδρέου Β’ με την Ενδιάμεση συμφωνία, και Καραμανλής Β’ με τον «σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό», την αποτελείωσε ο Τσίπρας και την επισφράγισε ο Μητσοτάκης Β’, με την αποδοχή και νομιμοποίησή της.

Στο Αιγαίο, οι πολιτικές προδοσίας είναι διαχρονικές και αλλεπάλληλες. Βέρνη (Καραμανλής Α’), Νταβός (Παπανδρέου Β’), Ίμια-Μαδρίτη (Σημίτης), αμαρτωλό τρίγωνο και αφαίρεση ΑΟΖ Καστελορίζου (Σημίτης – Παπανδρέου Γ’), και εμμέσως, η συμφωνία ΑΟΖ με την Ιταλία (Μητσοτάκης Β’).

Γνωρίζοντας λοιπόν το ιστορικό υπόβαθρο του εξωνημένου ελληνικού πολιτικού συστήματος, δεν εκπλήσσει κανέναν η μεθόδευση του Μητσοτάκη του Β’ για το ξεπούλημα του Αιγαίου.

Ποια μορφή όμως θα πάρει η λεγόμενη «από κοινού ανάπτυξη» με την Τουρκία, των ελληνικών πόρων και του ελληνικού πλούτου;

Αρχικά, η ΝΔ, μετά τον καταιγισμό εκατομμυρίων που διαμοίρασε σε οικείους, παραπαίδια και πολιτικά φερέφωνα στα ΜΜΕ εν μέσω υγειονομικής κρίσης, εξασφάλισε να επικρατήσει η άποψη, πως η εθνική προδοσία του Ιονίου πελάγους και των δυτικών υδάτων της πατρίδας μας, μέσω της επονείδιστης συμφωνίας με την Ιταλία, ήταν δήθεν μία διπλωματική νίκη για την Ελλάδα. Με ψέματα και «δεξιά» προπαγάνδα, βαφτίστηκε το άσπρο μαύρο, και έτσι το ξεπούλημα χαρακτηρίστηκε ως επιτυχία. Κρατήστε το αυτό.

Στη συνέχεια, ο Δένδιας, επιχείρησε να πράξει κάτι παράνομο και καταστροφικό για τα συμφέροντα της πατρίδας μας. Προσέφερε τμηματική οριοθέτηση με την Αίγυπτο, κάτι το οποίο απαγορεύεται από το διεθνές δίκαιο, με σκοπό να αποδώσει περιορισμένη επήρεια στο σύμπλεγμα της Μεγίστης. Επιχειρώντας να ξεπουλήσει την πατρίδα μας και τα νησιά της, ο έλληνας ΥΠΕΞ, δέχτηκε την ψυχρολουσία των Αιγυπτίων οι οποίοι συνειδητοποίησαν αυτό που αντιλαμβάνεται όλη η διεθνής κοινότητα για τον ελληνικό διπλωματικό περίγελο. Πως η Ελλάδα δεν είναι σοβαρό κράτος, καθώς το 2003, ενώ της είχε εξασφαλίσει η Κύπρος πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο, την απαρνήθηκαν οι ίδιοι οι πολιτικοί της (προδοσία Παπανδρέου Γ’), και τώρα ως συνέχεια αυτού, έρχονται ζητώντας και πάλι περιορισμένη επήρεια για τα νησιά τους. Για τον λόγο αυτό, οι Αιγύπτιοι τώρα, όχι μόνο δεν θα έδιναν πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο αν τη ζητούσε κάποιος Έλληνας πολιτικός, αλλά απάντησαν στον Δένδια πως αναγνωρίζουν περιορισμένη επήρεια και για τα λοιπά Ελληνικά νησιά – Κάρπαθο, Κάσο, Κρήτη και Ρόδο!

Και κάπως έτσι, οι Αιγύπτιοι ξεφτίλισαν τους ξεφτίλες.

Ευτυχώς όμως, οι προδοτικές μεθοδεύσεις της ΝΔ δεν έφτασαν μέχρι αυτό το σημείο. Ακόμα. Σε αυτή τη φάση, οι «γαλάζιοι», προωθούν ξεπούλημα αποκλειστικά της Μεγίστης και της ελληνικής αλιείας.

Έτσι λοιπόν, μην μπορώντας, προς το παρόν τουλάχιστον, να «πουλήσει» μια τέτοια συμφωνία στην Ελληνική κοινωνία, ο Δένδιας επέστρεψε σαν βρεγμένη γάτα. Οι εθνικοί ολετήρες όμως δεν πτοήθηκαν, ενώ μέχρι και σήμερα, ο Δένδιας αποφεύγει εντέχνως να μιλήσει για «πλήρη» επήρεια στο σύμπλεγμα της Μεγίστης.

Συνεπώς, καθίσταται σαφές, πως η «τμηματική» οριοθέτηση του Δένδια, αποτελεί φυσική συνέχεια του «αμαρτωλού τριγώνου» του Παπανδρέου Γ’, το 2003.

Η επόμενη σκηνή του δράματος εκτυλίχθηκε στο εξωτερικό, ενώ στο εσωτερικό της χώρας, το βαθύ κράτος περιορίστηκε σε άρθρα ουρανοκατέβατων συμβούλων και μεγαλοδημοσιογραφών να μας εξηγούν από το πουθενά, πόσο καλός, χρήσιμος και ηρωικός (!) είναι ο συμβιβασμός. Δίχως βέβαια να έχει τεθεί τέτοιο ζήτημα, και δίχως να έχει αναφερθεί η κυβέρνηση στη διεξαγωγή κάποιων διαπραγματεύσεων. Προφανώς όμως κάτι ήξεραν.

Στο εξωτερικό, ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ε.Ε., Μπορέλ, στάλθηκε από το Βερολίνο στην Τουρκία για να ξεκινήσει το παζάρι του ξεπουλήματος. Με τη σιωπηρή (;) αποδοχή της ελληνικής κυβέρνησης, ο Μπορέλ μίλησε για διαμοιρασμό και συνεκμετάλλευση του πλούτου της Κύπρου μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (δηλαδή Τουρκίας), και για ευρωπαϊκή (!) πρωτοβουλία έναρξης διαλόγου Ελλάδας – Τουρκίας. Ο συσχετισμός και η σειρά με την οποία αναφέρθηκε ο Μπορέλ σε συνεκμετάλλευση, Κύπρο, Τουρκία και Ελλάδα, δεν ήταν τυχαία.

Έτσι, και σε απόλυτη συνεννόηση Βερολίνου, Άγκυρας και Αθήνας, ο ταπεινωμένος και εξανδραποδισμένος Αναστασιάδης, προέβη στην ανεκδιήγητη και εξευτελιστική δήλωση περί αφανισμού του Ελληνισμού στην Κύπρου, αν υπάρξει επεισόδιο, ανοίγοντας τον δρόμο στην συνεκμετάλλευση. Πρόκειται για αδιανόητη υποχωρητική δήλωση η οποία ανοίγει τις ιμπεριαλιστικές ορέξεις όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και οποιουδήποτε άλλου επιβουλεύεται τον Ελληνισμό. Είναι δε δήλωση, που αν την κάνει αρχηγός κράτους, ουσιαστικά οφείλει να παραιτηθεί άμεσα, ενώ η κυβέρνησή του καταλύεται αυτοδικαίως. Με άλλα λόγια, δεν γίνεται τέτοια δήλωση από πολιτικό της εμπειρίας του Αναστασιάδη, εκτός εάν προετοιμάζεται το έδαφος για καραμπινάτο εθνικό ξεπούλημα.

Αυτό φάνηκε να εκτυλίσσεται και στην πρόσφατη επίσκεψη του Κύπριου προέδρου στην Αθήνα, με σκοπό το συντονισμό και τις συνεννοήσεις.

Το τελευταίο μέρος του δράματος, παίχτηκε με τις ευλογίες και τις ραδιουργίες του Βερολίνου, όπου τα γερμανικά γεράκια, έβαλαν την ελληνική και την τουρκική κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δίχως οι πολίτες της πατρίδας μας να γνωρίζουν το παραμικρό.

Το μυστικό, «πρόδωσε» ο Τούρκος ΥΠΕΞ, ο οποίος έτσι και αλλιώς, έχει αποδείξει πως δεν σέβεται τα ελληνικά ανδρείκελα με τα οποία διαπραγματεύεται τον ελληνικό πλούτο.

Τι είναι λοιπόν αυτή η περιβόητη «από κοινού ανάπτυξη», την οποία οι Γερμανοί γνωρίζουν εδώ και καιρό, και τι μορφή θα πάρει; Καταρχάς η Χάγη αποκλείεται λόγω Τουρκίας, ενώ μιλάμε πάντα για διμερή συνεννόηση, με τις «φιλικές υπηρεσίες» της Ε.Ε. Πρόκειται λοιπόν για έναν «έντιμο συμβιβασμό» ο οποίος βασίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αποτελεί την περιοχή των μικρών και απομακρυσμένων νησιών, όπως μας τα υπέδειξε ο κ. Ροζάκης, στα οποία η ελληνική πολιτεία εδώ και χρόνια αποδίδει μειωμένη, ή ορθότερα μικρή έως ανύπαρκτη επήρεια. Για αυτά, και συγκεκριμένα για το σύμπλεγμα της Μεγίστης, θα υπάρξει μια προσωρινή συμφωνία συνεκμετάλλευσης του (Ελληνικού) ορυκτού πλούτου, που θα επιτρέπει και την μεταφορά αγωγών, εξασφαλίζοντας παράλληλα την ειρήνη στην περιοχή. Το δεύτερο σκέλος αφορά τους Τούρκους ψαράδες στο Αιγαίου, στους οποίους μπορεί να δοθεί ένα καθεστώς εξαιρέσεων και προνομίων, αντίστοιχο με αυτό των Ιταλών. Η εν λόγω «λύση» θα αποκτήσει προσωρινό χαρακτήρα, από τον οποίο δεν θα προκύπτουν αξιώσεις, ενώ δεν θα προκαταλαμβάνει το αποτέλεσμα μιας μεταγενέστερης οριστικής διευθέτησης. Ωστόσο, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.

Κλειδί σε αυτή την προδοσία αποτελεί η συμφωνία της Ιταλίας. Εκεί η κυβέρνηση αναγνώρισε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας, μειωμένη επήρεια ΑΟΖ σε Ελληνικά νησιά, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, και προσέφερε ιδιαίτερα προνόμια σε ξένους ψαράδες στις Ελληνικές θάλασσες. Έχοντας καταφέρει να περάσει την προδοσία στο Ιόνιο ως κατόρθωμα, ένας συμβιβασμός με την Τουρκία, στα πλαίσια του Ιταλικού μοντέλου, ο οποίος διασφαλίζει το διαμοιρασμό των κερδών, ενισχύοντας τα άδεια ελληνικά ταμεία, και αποσοβώντας ένα στημένο θερμό επεισόδιο, θα παρουσιαστεί δυστυχώς ως θρίαμβος.

Η ιστορική συνέχεια του προδοτικού πολιτικού μας συστήματος είναι δυστυχώς δεδομένη και σε αυτό συνηγορούν τα ίδια πρόσωπα, οι οικογένειες και οι κοινές πολιτικές τους. Μέχρι και σήμερα, καμία κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κύπρο – κάτι το αυτονόητο – και ούτε πρόκειται να το πράξει. Αυτή η κρατική συνέχεια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της προδοσίας και του εθνομηδενισμού της αστικής «δημοκρατίας» και της ξενοκίνητης, δοτής άρχουσας τάξης.