Το κακό παράγινε. Στην Αθήνα δεν θέλουν να καταλάβουν –ή δεν τους ενδιαφέρει να καταλάβουν– πως με τον τρόπο που πολιτεύονται οδηγούν τη χώρα σε έναν διαρκή εξευτελισμό από εχθρικές δυνάμεις όπως η Τουρκία, σε μια απαξίωση της παρουσίας της και σε μια ανυποληψία από τους άλλους γείτονες.

Διότι ενώ είναι σαφές το τι πρέπει να γίνει για να αποκτήσει κύρος, υπόληψη και ισχύ η χώρα, όχι μόνο δεν διαμορφώνουν καμιά ανάλογη πολιτική αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατόν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αναξιοκρατία, διαφθορά, πελατειακό κράτος, χαμηλό επίπεδο παιδείας, κομματισμός, ίντριγκες, διχασμός, εξουσιομανία και μύρια όσα άλλα είναι υπεύθυνα για όσα βιώνουμε τις τελευταίες ημέρες από την τουρκική πρόκληση στα Ίμια.

Οι τουρκικές προκλήσεις είναι συνεχείς και θα έχουν και συνέχεια, αν η χώρα δεν διαγνώσει το πρόβλημα και τη λύση του. Λίγο να περπατήσει κανείς στους δρόμους θα αντιληφθεί την αγανάκτηση της κοινωνίας από το μέγεθος της τουρκικής προκλητικότητας και τον κατευναστικό-φοβικό τρόπο που την αντιμετώπισε η ελληνική κυβέρνηση. Μάλλον δεν έχει άλλη, άμεση, επιλογή, εδώ που οδήγησε τα πράγματα.

Η πολιτική κατευνασμού και απόκρυψης των πραγματικών γεγονότων συνεχίζεται από τη σημερινή κυβέρνηση. Ο προπαγανδιστικός της μηχανισμός αναπαρήγαγε, χθες, κατά κόρον, πως ο Τσίπρας μίλησε σε αυστηρό τόνο στον Τούρκο πρωθυπουργό για όσα συνέβησαν στα Ίμια. Η πραγματικότητα λέει πως κατά τη συνομιλία συζητήθηκε η αποκλιμάκωση, και με δεδομένο ότι η Τουρκία θεωρεί πλέον τα Ίμια δικά της, αποκλιμάκωση σημαίνει αποχώρηση της παρουσίας και των δύο χωρών. Είναι ευνόητο ποιος χάνει από την παγίωση μιας τέτοιας εξέλιξης. Τα Ίμια ήταν –και η Ελλάδα θεωρεί ότι είναι– ελληνικό νησί, αλλά η Τουρκία δεν επιτρέπει την πρόσβαση στα χωρικά ύδατά τους και πολύ περισσότερο στο έδαφός τους.

Βέβαια, η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα την οποία ξευτελίζει όποτε θέλει ο Ερντογάν. Το ίδιο έχει κάνει με την ΕΕ, τη Γερμανία, ακόμη και τις ΗΠΑ, οι οποίες σπεύδουν με διάφορα υψηλά ιστάμενα στελέχη τους στην Τουρκία για να αναζητήσουν τρόπους επανασύνδεσης των σχέσεων των δύο χωρών.

Με τη συμπεριφορά τους απέναντι σε τέτοιες προσβολές είναι αμφίβολο αν οι ΗΠΑ έχουν το κύρος να ηγηθούν της Δυτικής συμμαχίας.

Το μόνο σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας που αντιμετωπίζει η Ελλάδα προέρχεται από την Τουρκία, η οποία είναι θεωρητικά σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. Σύμμαχος προς τι; Ποιο το νόημα της Συμμαχίας;

Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη για την ασφάλειά της ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στην ΕΕ ούτε στις ΗΠΑ μετά τις χθεσινές δηλώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που κράτησε ίσες αποστάσεις από Αθήνα και Άγκυρα. Μια ελληνική εδαφική έκταση έχει «γκριζαριστεί» από το 1996 με παρέμβαση των ΗΠΑ και με έναν ρόλο της Ουάσινγκτον υπέρ της Τουρκίας.

Η διαπίστωση αυτή δεν σημαίνει πως η Ελλάδα θα πρέπει να ατονήσει τη δραστηριότητά της –και πολύ περισσότερο δεν σημαίνει να αποχωρήσει– από τους θεσμούς αυτούς. Αλλά πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η ασφάλεια της χώρας δεν μπορεί να αφεθεί επ’ ουδενί και κατ’ ελάχιστον στις δυνάμεις αυτές. Το πολύ-πολύ εκείνο που μπορούν να της παράσχουν είναι ήπια ισχύ. Καθόλου, όμως, σκληρή ισχύ. Άρα, οι προσδοκίες της χώρας από τους οργανισμούς αυτούς θα πρέπει να σχετικοποιηθούν.

Η Τουρκία έχει αποδείξει πως ό,τι λέει στην εξωτερική της πολιτική το κάνει. Δεν μοιάζει της Αθήνας στην οποία οι δηλώσεις γίνονται με σχετική ελαφρότητα και εσωτερικό προσανατολισμό. Και το ζήτημα είναι πώς θα αντιμετωπιστεί η κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα.

Αν και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος έχει ευδοκιμήσει η τάση που θεωρεί την ενίσχυση του στρατεύματος αντίληψη στρατοκρατική, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως μόνο μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη μπορεί να συνετίσει την Τουρκία. Η αποτροπή δεν είναι, απλώς, …

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news