Τον Ιούνιο του 2012 ο Θοδωρής Δρίτσας παρουσιάζοντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την εξωτερική και αμυντική πολιτική αναφέρθηκε στο αξίωμα «Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ βασίζεται στην αρχή της διαρκούς προσπάθειας για ειρηνική επίλυση των διαφορών και αποκλεισμό της χρήσης βίας ή της απειλής χρήσης βίας». Προσθέτοντας «σταθερή και αμετάκλητη παραμένει η στρατηγική μας θέση για την ανάγκη να αποδεσμευτούμε από το ΝΑΤΟ». Και ρίχνοντας ταυτόχρονα την ιδέα «Για την Ευρώπη επιδιώκουμε την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ και των κοινών στρατιωτικών δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης από ένα Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασφάλειας».

Δεν έχω τίποτα να πω ενάντια στις ευχές – γιατί περί ευχολόγιου πρόκειται – του Θοδωρή Δρίτσα. Όπως δεν έχω να πω τίποτα ενάντια σε κάθε μοντέλο που ευχήθηκε από την 3η σελίδα της Espresso να σταματήσει η βία στον κόσμο. Μόνο που όπως κανένας δεν σκέφτηκε να κάνει την Ολγα Φαρμάκη υπουργό, κανένας δεν θα έπρεπε να ψηφίσει τον Δρίτσα και τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβουν τις τύχες της Ελλάδας. Τον Ιούνιο του 2012 σε μερικές δεκάδες λέξεις ο Δρίτσας προέλεγε το πρόβλημα. Κανένας δεν ήθελε να ακούσει. Ετσι μια παρέα που υπό κανονικές συνθήκες θα τραγουδούσε Βασίλη σε κάμπινγκ στην Ικαριά βρέθηκε να αντιμετωπίζει μια ελληνοτουρκική κρίση.

Για τη συνέχεια Liberal