Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου είναι: θέλουμε δεν θέλουμε, θα συμβιώσουμε. Ούτε να τους διώξουμε μπορούμε, ούτε κι αυτοί εμάς. Το ζητούμενο είναι να βρούμε τρόπους συμβίωσης. Δυστυχώς η ηγεσία της γειτονικής χώρας, που καθοδηγεί εύκολα την κοινωνία, επιλέγει τους παραδοσιακούς δρόμους. Οι Τούρκοι ποτέ δεν εγκατέλειψαν τον παλιό τρόπο με τον οποίο εμφανίστηκαν στην περιοχή. Πόλεμος, πλιάτσικο, υποδούλωση. Απλώς, τον εκσυγχρόνισαν. Ο πολιτικός τους πολιτισμός απέχει από τη Δυτική αντίληψη.

Σε προηγούμενο σχόλιό μας αναφέραμε πως υπάρχουν τρία ήδη ισχύος: Η ήπια (θεσμοί, επιρροή), η οξεία (σύγχρονες τεχνολογίες) και η σκληρή ισχύς (στρατιωτική δύναμη).

Ας δούμε σήμερα την ήπια ισχύ. Δεν σημαίνει ότι με την άσκησή της θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα. Αλλά με καμιά εκ των τριών μορφών δεν πρόκειται να έχουμε απόλυτα και ολοκληρωτικά αποτελέσματα. Ένας συνδυασμός τους μπορεί να έχει θετικές επιπτώσεις.

Είναι εντυπωσιακή η απήχηση που συναντά στο κομματικό του ακροατήριο ο Ερντογάν όταν καταφέρεται κατά της Ελλάδας. Αν και το δείγμα της τουρκικής κοινωνίας με το οποίο θα μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή και συνεννόηση δεν είναι το ισλαμικό, δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Δεν είναι όμως ούτε και το κεμαλικό το τμήμα των Τούρκων με το οποίο θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, αν και αναφέρεται ως πιο δυτικόστροφο.

Η κεμαλική ιδεολογία μπορεί να συνιστά στους Τούρκους να στρέψουν τα βλέμματα προς τη Δύση, δεν έχει όμως ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά πολιτικής κουλτούρας και συμπεριφοράς. Είναι μια εθνικιστική ιδεολογία που περιλαμβάνει και φασιστικά χαρακτηριστικά. Η εθνοκάθαρση και η ομοιογενοποίηση διά της βίας είναι τα πιο συνηθισμένα. Έχει διαμορφωθεί ωστόσο και ένα τμήμα της τουρκικής κοινωνίας που δεν είναι ούτε ισλαμιστικό ούτε κεμαλικό. Έχει ήπια χαρακτηριστικά και ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Με το τμήμα αυτό θα μπορούσε η Ελλάδα σε επίπεδο κοινωνικών φορέων να έρθει σε επαφή και συνεννόηση. Και αυτή η προσπάθεια θα έπρεπε να είχε ενθαρρυνθεί.

Ένας ολιγάριθμος πόλος επαφής μπορεί να αποδειχθούν οι Τούρκοι που κατέφυγαν στην Ελλάδα διωκόμενοι από το καθεστώς Ερντογάν. Με όρους ανθρώπινης αξιοπρέπειας θα πρέπει να προσεγγιστούν από κοινωνικούς φορείς και να βοηθηθούν στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στη χώρα μας. Είναι μοναδική ευκαιρία και θα αποτελέσει υπολογίσιμο καταλύτη να αναπτυχθεί, έστω και μεσοπρόθεσμα, η επαφή και η γνωριμία μεταξύ των δύο λαών – στο βαθμό που…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news