Του Δημήτρη Καμπουράκη

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια των μνημονίων διάφορους εξαγριωμένους συμπατριώτες, που μόλις αντιμετώπισαν τα πρώτα οικονομικά ζόρια κατέφευγαν σε μια οργίλη όσο και πομπώδη διαπίστωση-προειδοποίηση: «Εεεεδώ θα γίνει εμφύλιος!» Η σταθερή απάντηση μου (για να κόψω μαχαίρι την συζήτηση που θεωρούσα a priori ανόητη) ήταν: «Συμφωνώ. Εσύ πόσους γιούς έχεις να προσφέρεις στον εμφύλιο αυτό που βρίσκεις ως μοναδική λύση;»

Συνήθως την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια απ’ την κουβέντα, καθότι η εμφυλιοπολεμική τους μανία δεν περιλάμβανε τους γιούς, τις θυγατέρες τους ή τους ίδιους. Αφορούσε κάποιους άλλους στα παραδίπλα σπίτια. Μπορεί να μνημόνευαν μια σφαγή οργής, αλλά δεν θα πρόσφεραν δα και το καλομαθημένο τους παιδάκι σ’ αυτήν. Είπαμε… Το θέμα ήταν να γίνει ο εμφύλιος (που έγινε σε μικρογραφία στις πλατείες) αλλά δίχως αυτοί να έχουν αυτοί θύματα, μόνο οφέλη. Αμ πως;

Δεν θέλω να σας πικράνω, αλλά θαρρώ πως ακριβώς στο ίδιο μοτίβο εξελίσσεται και η αυξανόμενη ένταση στα εθνικά θέματα, ελληνοτουρκικό και μακεδονικό. Στο Σκοπιανό, όπου ο εθνικός τσαμπουκάς είναι εύκολος και ανέξοδος, εκεί είμαστε όλοι μια αγωνιστική και ανυποχώρητη γροθιά. 
Κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, καταγγελίες και όλα τα συναφή εθνικοπατριωτικά. Μαζευόμαστε για να τους προειδοποιήσουμε τους μικρούς και άκαπνους Σκοπιανούς ότι δεν θέλουμε πολύ να τους κάνουμε μια χαψιά και να τελειώνει το καλαμπούρι.

Για τη συνέχεια liberal