Αν δεν είναι τυχαίο, είναι ωραίο, με την έννοια που του απέδιδαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Η διττή πρόταση για ανταλλαγή των ομολόγων με νέα αξιόγραφα, τα οποία θα είναι συνδεδεμένα με τον ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, και ομόλογα στο διηνεκές, «perpetual bonds», που θα αντικαταστήσουν αυτά που διακρατεί η ΕΚΤ, έγινε στο Λονδίνο.

Μετά το 1720, τα βρετανικά κρατικά χρεόγραφα ήταν ρευστοποιήσiμα, εξαγοράσιμα στην ονομαστική τους αξία, αλλά ατέρμονα. «Τα χρέη, αν δεν λήγουν ποτέ και δεν έχουν καμιά κρίσιμη περιορισμένη διάρκεια χρόνου να φοβούνται τα κράτη, είναι σαν να μην υπάρχουν» έλεγε τον 18ο αιώνα ο Ισαάκ ντε Πίντο, βασικός μέτοχος της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών. Κάθε νέο δάνειο, υποστήριζε, «δημιουργεί ένα νέο, επίπλαστο κεφάλαιο, το οποίο γίνεται μόνιμο, πάγιο και σταθερό, σαν να ήταν αληθινός θησαυρός».

Θησαυρός ήταν ο άνθρακας για τους Βρετανούς και μπροστά στο φάσμα της εξάντλησης των αποθεμάτων ο πρωθυπουργός Gladstone καταστρώνει σχέδιο εξάλειψης του χρέους μέσα σε 250 χρόνια… Για το φιλόδοξο σχέδιο απαιτούνταν εννέα γενεές, τρεις γενεές για μία εξόφληση είναι λογικό διάστημα.

Το φθινόπωρο του 2014 ανακοινώνει το Λονδίνο ότι θα αποπληρώσει τα ομόλογα που είχε εκδώσει το 1927 ο Τσόρτσιλ προκειμένου να καλύψει δάνεια που είχαν συναφθεί τον 18ο αιώνα για τη χρεοκοπία της Εταιρείας Νοτίων Θαλασσών, κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων Πολέμων και κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Λονδίνο έχει καταβάλει για τόκους 1,26 δισ. λίρες και θεωρεί πιο επωφελές να αποπληρώσει το κεφάλαιο, περίπου 218 εκατ. λίρες. Λίρες με ουρά δεν εγγυάται κανένα εκκολαπτόμενο σενάριο για την Ελλάδα, αλλά οι αποπληρωμές που θα εξελίσσονται στο διηνεκές με τρόπο αυτοματοποιημένο είναι μία κάποια λύσις. Απόλυτα λογική, υποστηρίζει ο Κρούγκμαν. Σ’ έναν κόσμο που βρίθει ιστοριών οικονομικής τρέλας…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ – ktzor@naftemporiki.gr