Είδαμε θετικά εξ αρχής τον αγωγό EastMed όπως και τις συνεργασίες της Ελλάδας με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο και, εν εξελίξει, Ιορδανία.

Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε επι Γ. Παπανδρέου και συνεχίστηκε απο όλες τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν. Ακόμη και του κ. Τσίπρα. Για τη στάση του αυτή θα πρέπει να τον συγχαρούμε.

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Ο EastMed δεν είναι τόσο μια οικονομική επιλογή. Αν περιοριζόταν σ αυτήν θα ενδιαφερόμασταν, βεβαίως, αλλά περιορισμένα.

Για χώρες όπως η Ελλάδα που αντιμετωπίζει προβλήματα ασφάλειας, ο EastMed αποτελεί, κυρίως, γεωπολιτική και γεωστρατηγική επιλογή.

Και επειδή η κατασκευή του και η λειτουργία του ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες της Ελλάδας, υπάρχει κάποια αόρατη αλλά και ορατή χείρ που κινεί τα νήματα.

Όταν η Τουρκία υπέγραψε τη Συμφωνία με την Τρίπολη ήταν ο Νετανιάχου, προνομιακός συνομιλητής της Ουάσιγκτον, που τάραξε τα ήρεμα και θολά νερά και ζήτησε να υπογραφεί η Συμφωνία για τον EastMed. Όχι η Αθήνα.

Γύρω απο τον EastMed διαμορφώνεται η εναλλακτική αμερικανική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο μια περιοχή που συνεχίζει να παρουσιάζει τεράστιο γεωπολιτικό ενδιαφέρον.

Η εναλλακτική αυτή αμερικανική πολιτική (εναλλακτική της μέχρι σήμερα που βασιζόταν στην Τουρκία), περιλαμβάνει Ελλάδα και Κύπρο. Και εδώ είναι που τα ελληνικά συμφέροντα συμπίπτουν με τα αμερικανικά.

Βεβαίως, ο EastMed εξυπηρετεί, πρωτίστως, και την Ευρώπη. Ποτέ δεν βάζεις όλα τα αυγά σου σε ένα καλάθι.

Καλές οι σχέσεις και η ενεργειακή τροφοδοσία απο τη Ρωσία ή απο αγωγούς που περνούν απο την Τουρκία αλλά αν υπάρξει πρόβλημα; Δεν πρέπει να διαθέτεις εναλλακτική λύση έστω και αν σου κοστίσει λίγο ακριβότερα;

Βεβαίως, οι κινήσεις απο δω και πέρα δεν θα είναι γραμμικές. Το “παιχνίδι” περιέχει υψηλό βαθμό πολυπλοκότητας αλλά δεν είναι χαμένο. Μπορεί, με κατάλληλες κινήσεις να κερδηθεί. Βρισκόμαστε, όμως, στην αρχή.

Η Τουρκία έπεσε στην παγίδα του Θουκυδίδη. Δεν συμφέρει ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στη Ρωσία να γίνει ισχυρότερη.

Και αυτή η διάσταση παρουσιάζει, επίσης, ενδιαφέρον.

Η Τουρκία δεν πρέπει να αποκλειστεί απο το “παιχνίδι”. Αλλά ποιά Τουρκία; Μια Τουρκία που θέλει να συνεργαστεί και όχι να κυριαρχήσει επι των συνεργατών της. Μια Τουρκία που θα θελήσει να δώσει αξιοπρεπή λύση στο κυπριακό. Μια Τουρκία που θα ενσωματώσει στο πολιτικό αξιακό της σύστημα τις δυτικές αντιλήψεις. Η Τουρκία περιέρχεται σιγά σιγά σε αδιέξοδο, όσο και να προκαλέσει.

Τέλος, υπάρχει και η παράμετρος του Ιράν. Να ευχηθούμε ο Ιρανικός λαός να απαλλαγεί απο το θεοκρατικό καθεστώς που τον κυβερνά, να αποκτήσει δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και να ενταχθεί στις νέες ισορροπίες της περιοχής. Αυτή η ένταξη θα απομειώσει, ακόμη περισσότερο, τον τουρκικό ρόλο.