Είτε παραφράζοντας τον τίτλο είτε εκλαμβάνοντάς τον κυριολεκτικά, ο αναγνώστης παραπέμπεται στην «άνοιξη», κατά Τσίπρα, των ελληνορωσικών σχέσεων. Υπάρχουν όμως λογιών και λογιών ανοίξεις, που μπορεί να οδηγήσουν σε βαθείς χειμώνες, όπως η αποκαλούμενη «αραβική άνοιξη» στην οποία εισήλθαν αραβικές χώρες με την ενθάρρυνση των Δυτικών δυνάμεων χωρίς να γνωρίζουν, σαφώς, τι επιδιώκουν. Βυθίστηκαν σε καταστρεπτικούς εμφυλίους χωρίς καμιά προοπτική εξόδου – αντιθέτως, το ορατό μέλλον είναι η διάλυση των κρατών τους.Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, κουρασμένη από τη μακρόχρονη υποκρισία των αστικών δυνάμεων που την διακυβέρνησαν και βυθισμένη σε βαθιά κρίση από την οποία δεν φαίνεται προοπτική εξόδου, η αναζήτηση ενός άλλου προστάτη δημιουργεί ελπίδες σωτηρίας. Το βαθιά χαραγμένο στον ελληνικό γενότυπο αίσθημα προστασίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια διαμόρφωσης αυτοδύναμων –κατά το δυνατόν– προϋποθέσεων επιβίωσης. Και όποιος επισημαίνει αυτήν την παράμετρο είναι εχθρός του λαού. Και επειδή αλήθεια είναι «ό,τι πιστεύουν οι πολλοί», υπάρχει ο γνωστός κίνδυνος λαϊκού αφορισμού. Ασχέτως και αν, από την εποχή ακόμη του ένδοξου αρχαιοελληνικού πολιτισμού ως και σήμερα, πολιτικοί άνδρες και πολιτικές παρατάξεις αναζητούν συμμάχους σε ξένες αυλές, άλλοτε Δυτικές και άλλοτε Ανατολικές.