Ο τρόμος της νεωτερικότητας
Βγάλε τον κόσμο από τη μιζέρια της διαμαρτυρίας και βάλε τον να δουλέψει
Σε όλα τα μεγάλα που επιχειρεί μια καινοτόμα κυβέρνηση πρέπει να έχει σαφή κατεύθυνση. Να ξέρει τουλάχιστον πού θέλει να οδηγήσει τα πράγματα στα 4 χρόνια που έχει μπροστά της. Έπονται το χρονοδιάγραμμα με τους βασικούς σταθμούς της μεγάλης πορείας, οι πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, το σχέδιο εξουδετέρωσης των συντηρητικών ομάδων που θα αντισταθούν σε κάθε αλλαγή, το βάθος του αποτυπώματος που θέλει να αφήσει στην κοινωνία. Όταν μάλιστα ξέρει ότι απέναντι από το δικό της 40% υπάρχει ένα σχεδόν 60% που φοβάται. Φοβάται ότι μπορεί η Ελλάδα να γίνει πραγματικά νεωτερική χώρα. Ο τρόμος της νεωτερικότητας μπορεί καθοδόν να αποδειχθεί ισχυρότερος και από τον τρόμο της πτώχευσης.
Το 2015 ο φόβος ενός Grexit αντιμετωπίστηκε από αυτό το 60% με χορούς και πανηγύρια στο Σύνταγμα. Μια ανάταση, μια ευφορία στην προοπτική η Ελλάδα να διολισθήσει εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς μνημόνια και κουτόφραγκους δραγάτες, με γενναίους κυβερνήτες που βαρούν ταμπούρλα και χορεύουν οι απανταχού καπιταλιστές. Σε έναν ελληνικού τύπου σοσιαλισμό με λεφτά. Με εξασφαλισμένες κρατικές δουλειές για όλους, αλλά και δυνατότητες μίκρο ή πάρα εμπορίου για το κάτι παραπάνω. Και όταν λέμε κρατικές δεν εννοούμε μόνο τη δημοσιοϋπαλληλία αλλά και ολόκληρη την κρατικοδίαιτη και κομπραδόρικη επιχειρηματικότητα. Αυτό ήταν το μοντελάκι που είχε στο μυαλό του το 60% που νόμιζε ότι εξουσιοδοτούσε με την ψήφο του τον Τσίπρα να προχωρήσει μέχρι και το Grexit. Μην ρωτήσετε πού θα βρίσκονταν τα λεφτά. Δεν ενδιέφερε κανέναν από αυτούς τότε. Ούτε την κυβέρνηση των απροετοίμαστων.
Για τη συνέχεια AthensVoice