Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε άρθρο γνώμης  που δημοσιεύτηκε πριν λίγο στο Tagesspiegel αναφέρει τα παρακάτω.
Στην εξέλιξη μιας διαπραγμάτευσης είναι θεμιτή η επίμονη αντιπαράθεση
επιχειρημάτων, αρκεί να υπάρχει ειλικρίνεια και καλή πίστη μεταξύ των
μερών.
Διαφορετικά, όταν ο  διάλογος δεν αποσκοπεί στην αλήθεια, πρέπει να
καταφύγει κανείς στις μεθόδους που περιγράφει ο σπουδαίος Γερμανός
φιλόσοφος Σοπενάουερ στο «Η Τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο»!


Γιατί είναι αθέμιτο να χρησιμοποιούνται επιλεκτικά στατιστικοί δείκτες, περιβεβλημένοι μάλιστα με το κύρος διακεκριμένων οικονομολόγων όπως ο Olivier Blanchard, για να παραχθούν αστήρικτες γενικεύσεις που συσκοτίζουν την πραγματικότητα.

Με δυό λόγια η σημερινή μου παρέμβαση στη φιλόξενη εφημερίδα σας αποσκοπεί στο να αποκαταστήσει έναν διαδεδομένο μύθο προς τον μέσο Γερμανό φορολογούμενο.

Όσοι του λένε ότι πληρώνει μισθούς και συντάξεις Ελλήνων δεν του λένε την αλήθεια.

Δεν παρεμβαίνω για να αρνηθώ ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα έχει πρόβλημα. Αλλά για να επισημάνω που ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα και πως μπορεί να επιλυθεί. Γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει κύματα περικοπών, χωρίς όμως να αποδώσουν κάτι, παρά μόνο μεγαλύτερη ύφεση που έκανε το πρόβλημα ακόμα μεγαλύτερο.

Πιο συγκεκριμένα, ίσως να ακούγεται εντυπωσιακά μεγάλο ως μέγεθος ότι ποσοστό 75% των πρωτογενών δαπανών πηγαίνει στην πληρωμή μισθών και συντάξεων. Στην πραγματικότητα, όμως, μόλις το 30% αφορά τις συντάξεις και εν πάση περιπτώσει οι μισθοί είναι διαφορετικό πράγμα από τις συντάξεις και η άθροισή τους είναι σοβαρό μεθοδολογικό σφάλμα.

Ειδικά η σύγκριση με την Γερμανία είναι μάλλον παραπειστική καθώς σύμφωνα με τα διαχρονικά στοιχεία των Αgeing Reports (2009, 2015) η συνταξιοδοτική δαπάνη στην Ελλάδα από 11,7% του ΑΕΠ το 2007 (ελάχιστα υψηλότερη από το 10,4% της Γερμανίας) έφτασε στο 16,2% το 2013 (ενώ στη Γερμανία παρέμεινε περίπου σταθερό). Που οφείλεται αυτή η αύξηση; Μήπως στην αύξηση των συνταξιούχων ή στην αύξηση των συντάξεων; Τίποτα από τα δύο, αφού ο αριθμός των συνταξιούχων δεν έχει μεταβληθεί ιδιαίτερα ενώ το ύψος των συντάξεων έχει συρρικνωθεί δραματικά από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν.

Αρκεί η απλή αριθμητική για να συμπεράνει κανείς ότι η αύξηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης σαν ποσοστό του ΑΕΠ οφείλεται αποκλειστικά στη μείωση του ΑΕΠ (του παρονομαστή) και όχι στην αύξηση της δαπάνης (του αριθμητή). Με άλλα λόγια, το ΑΕΠ μειώθηκε πιο γρήγορα από τις συντάξεις.

Σε ότι αφορά τις ηλικίες συνταξιοδότησης, μήπως στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται πολύ νωρίτερα; Η αλήθεια είναι το όριο συνταξιοδότησης στην Ελλάδα είναι στα 67 έτη για άντρες και γυναίκες, δηλαδή δύο χρόνια πάνω από τη Γερμανία.

Η μέση ηλικία αποχώρησης από την αγορά εργασίας των αντρών στην Ελλάδα είναι στα 64,4 χρόνια, δηλαδή 8 μήνες νωρίτερα από τα 65,1 χρόνια της Γερμανίας ενώ οι ελληνίδες γυναίκες αποχωρούν από την εργασία τους στα 64,5 χρόνια, 3,5 περίπου μήνες αργότερα από τις γερμανίδες που αποχωρούν στα 64,2 χρόνια.

Τα παραπάνω δεν τα αναφέρω για να αποφύγω το πρόβλημα ούτε για να αρνηθώ τις στρεβλώσεις και παθογένειες του ασφαλιστικού μας συστήματος αλλά για να αποδείξω ότι το πρόβλημα δεν είναι η υποτιθέμενη γενναιοδωρία του.

Η πιο σημαντική διαταραχή στο σύστημα οφείλεται στα μειωμένα έσοδα που κατέγραψε τα τελευταία χρόνια. Αυτά προέκυψαν τόσο από τις απώλειες περιουσιακών στοιχείων που προκάλεσε το PSI ( κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που κατείχαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία με συνολικό κόστος περίπου 25 δις) όσο όμως -και κυρίως- από την μεγάλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών που προκάλεσε η εκτίναξη της ανεργίας και η μείωση των μισθών.

Ειδικότερα δε, κατά τη περίοδο 2010- 2014 με σειρά μέτρων αφαιρέθηκαν από το ασφαλιστικό μας σύστημα περί τα 13 δις ευρώ, με αντίστοιχη μείωση συντάξεων και παροχών σε ποσοστό περίπου 50%, γεγονός που έχει εξαντλήσει τα περιθώρια περεταίρω μειώσεων χωρίς να θιγεί ο πυρήνας λειτουργίας του συστήματος.

Εξάλλου πρέπει να καταλάβουμε ότι το σύστημα πιέζεται κυρίως από την πλευρά των εσόδων κι όχι τόσο των δαπανών, όπως συχνά υπονοείται.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω και ένα επιπλέον στοιχείο που αποτελεί ιδιαιτερότητα της Ελλάδας της κρίσης. Το ασφαλιστικό σύστημα αποτελεί τον θεσμοθετημένο μηχανισμό αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών και η βιωσιμότητα του είναι κεντρικό ζήτημα για το σύνολο της κοινωνίας. Παραδοσιακά, αυτή η αλληλεγγύη σημαίνει ότι οι νέοι χρηματοδοτούν με τις εισφορές τους τις συντάξεις των γονιών τους. Όμως, στην Ελλάδα της κρίσης, συχνά βλέπουμε αυτή την αλληλεγγύη αντεστραμμένη αφού οι συντάξεις των γονιών χρηματοδοτούν την επιβίωση των παιδιών τους. Οι συντάξεις της τρίτης ηλικίας είναι το τελευταίο καταφύγιο για ολόκληρες οικογένειες που έχουν ένα ή κανένα πλέον μέλος να εργάζεται σε μια χώρα με ανεργία 25% στο γενικό πληθυσμό και 50% στους νέους.

Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση δεν μπορούμε να υιοθετούμε μια λογική τυφλών και οριζόντιων περικοπών, όπως μας ζητάνε κάποιοι, που θα προκαλέσουν δραματικές κοινωνικές συνέπειες. Από την άλλη δεν στεκόμαστε καθόλου αδιάφορα μπροστά στην αδύναμη προοπτική του ασφαλιστικού μας συστήματος και είμαστε αποφασισμένοι να εξασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του.

Η Ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε συγκεκριμένες προτάσεις για εξορθολογισμό του συστήματος. Συμφωνήσαμε στην άμεση κατάργηση του καθεστώς των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων που αυξάνουν τη μέση ηλικία συνταξιοδότησης και δεσμευτήκαμε να προχωρήσουμε άμεσα στην ενοποίηση των ταμείων, μειώνοντας τα λειτουργικά τους έσοδα και περιορίζοντας τα ειδικά καθεστώτα.

Όπως αναλύσαμε διεξοδικά στις συζητήσεις με τους θεσμούς, αυτές οι μεταρρυθμίσεις λειτουργούν αποφασιστικά υπέρ της βιωσιμότητας του συστήματος. Κι όπως όλες οι μεταρρυθμίσεις, τα αποτελέσματά τους δεν φαίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Όμως η βιωσιμότητα απαιτεί μακροπρόθεσμη οπτική και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με στενά βραχυπρόθεσμα δημοσιονομικά κριτήρια (πχ μείωση δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ το 2016).

Ο Ντισραέλι έλεγε ότι υπάρχουν τριών ειδών ψεύδη: τα συνήθη, τα καταστρεπτικά και η στατιστική. Ας μην επιτρέψουμε μια ιδεοληπτική χρήση των δεικτών να καταστρέψει την ώριμη συμφωνία που προετοιμάσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα των εντατικών διαβουλεύσεων. Είναι καθήκον όλων μας.

πηγή 

Gastbeitrag von Alexis Tsipras: Deutsche zahlen nicht für Griechen

17.06.2015 20:25 UhrVon Alexis Tsipras

Der griechische Regierungschef Alexis Tsipras. – Foto: AFP

Diskussionen und das Beharren auf den eigenen Argumenten sind Teil jedes Verhandlungsprozesses
und als solche zu begrüßen, sofern sie auf Ehrlichkeit der
Gesprächspartner beruhen. Dialoge hingegen, die nicht auf
Wahrheitsfindung abzielen, führen uns notgedrungen zur Methodik, die
Arthur Schopenhauer in „Die Kunst, Recht zu behalten“ erörtert. So
scheint die Verzerrung der Realität durch die selektive Verwendung
statistischer Parameter nichts anderes als ein Rückgriff auf unlautere
Methoden zu sein, so man sich nicht einmal scheut, renommierte

Wirtschaftswissenschaftler wie den IWF-Chefökonomen Olivier Blanchard
infrage zu stellen.

Meine
Wortmeldung im Tagesspiegel dient der Richtigstellung eines
verbreiteten Mythos. Wer behauptet, deutsche Steuerzahler kämen für die
Löhne, Renten und Pensionen der Griechen
auf, lügt. Ich melde mich nicht zu Wort, um Probleme zu leugnen,
sondern um aufzuzeigen, wo sie sich befinden und wie sie gelöst werden
können. Und um aufzuzeigen, warum die Kürzungsoffensive der letzten
Jahre zu nichts geführt hat, außer in eine problemverschärfende
Rezession.
Es mag unerhört erscheinen, dass 75 Prozent
der Primärausgaben des griechischen Haushaltes für die Zahlung von
Löhnen, Renten und Pensionen verwendet werden. Tatsache ist jedoch, dass
davon gerade 30 Prozent für Renten und Pensionen anfallen.
Lohnzahlungen stellen eine getrennte Kategorie dar, deren einfache
Summierung einen bedeutenden methodologischen Fehler darstellt.

Der Vergleich mit Deutschland ist irreführend

Dabei
ist vor allem der Vergleich zur Bundesrepublik irreführend: Die Daten
der „Ageing Reports“ 2009 und 2015 belegen, dass die Staatsausgaben für
Renten und Pensionen in Griechenland von 11,7 Prozent des BIP im Jahr
2007 im Jahr 2013 auf 16,2 Prozent des BIP gestiegen sind. In der
Bundesrepublik beliefen sich die Rentenausgaben auf 10,4 Prozent des BIP
im Jahr 2007 und sind seitdem konstant auf demselben Niveau geblieben.
Woher kommt dieser Anstieg der griechischen Rentenausgaben? Die Zahl der
Rentner ist nicht wesentlich angestiegen, die Höhe der Renten infolge
der in den vergangenen Jahren verfolgten Politik sogar dramatisch
beschnitten worden.

Renteneintrittsalter in Griechenland liegt bei 67 Jahren

Man
muss nur die Grundrechenarten beherrschen, um zu erkennen, dass der
Anstieg der im Verhältnis zum BIP eines Landes ausgedrückten
Staatsausgaben für Renten und Pensionen ausschließlich aus dem
Zusammenschrumpfen der Wirtschaftsleistung Griechenlands rührt und nicht
aus der Erhöhung der vom griechischen Staat für die Zahlung von Renten
und Pensionen aufgewandten Summen. Anders formuliert ergibt sich dieser
Wert aus der Tatsache, dass das BIP Griechenlands viel schneller
gesunken ist als die Renten.
Anders als behauptet wird,
liegt das Renteneintrittsalter in Griechenland von Männern und Frauen
bei 67 Jahren, in Deutschland bei 65 Jahren. Das durchschnittliche
Alter, in dem Männer sich aus dem Arbeitsmarkt zurückziehen, liegt bei
64,4, für Frauen bei 64,5 Jahren. Die Werte liegen für deutsche
Arbeitnehmer und Arbeitnehmerinnen bei 65,1 und 64,2 Jahren.
Es
geht mir nicht darum, die Fehler und Verkrustungen unseres
Rentensystems zu leugnen, sondern zu zeigen, dass die Probleme dieses
Systems nicht aus dessen vermeintlicher Großzügigkeit rühren. Tatsache
ist, dass die schwerwiegendsten Probleme der griechischen Rentenkassen
aus dem dramatischen Einnahmerückgang der letzten Jahre resultieren.
Diese
sind das Ergebnis des Haircuts, bei dem die Einlagen der Rentenkassen
um 25 Milliarden Euro beschnitten wurden, ebenso wie dem Rückgang der
Sozialversicherungseinnahmen infolge des scharfen Anstiegs der
Arbeitslosenzahlen und der Lohnkürzungen. Die Maßnahmen haben für die
Rentenkassen zwischen 2010 und 2014 Ausfälle in Höhe von 13 Milliarden
Euro bedeutet. Im gleichen Zeitraum sind die Renten und Sozialausgaben
um bis zu 50 Prozent gekürzt worden, was weitere Eingriffe in diesen
sensiblen Bereich unmöglich macht.

Das Problem liegt nicht auf der Ausgaben-, sondern auf der Einnahmeseite

Das
Problem liegt somit nicht auf der Ausgaben-, sondern auf der
Einnahmenseite. Darüber hinaus muss auf eine Besonderheit der
griechischen Krisensituation hingewiesen werden: Sofern das Rentensystem
eine institutionalisierte Form der Solidarität der Generationen ist,
stellt das Überleben der Rentenkassen ein zentrales, das
gesellschaftliche Ganze betreffende Problem dar. Bisher bedeutete das,
dass durch die Sozialabgaben junger Menschen die Renten ihrer
Elterngeneration bezahlt wurden. In den Jahren der Krise hat sich dieses
Verhältnis jedoch umgekehrt, denn im heutigen Griechenland kommen
Rentner für den Lebensunterhalt ihrer Kinder auf.
Für
unzählige Familien, in denen es kein oder nur noch ein arbeitendes
Familienmitglied gibt, stellt die Rente der älteren Familienmitglieder
eine wichtige, oftmals die einzige Einkommensquelle dar. In einem Land,
dessen Bevölkerung zu 25 Prozent arbeitslos ist, in einem Land, in dem
die Hälfte aller jungen Menschen ohne Arbeit ist, kann das blinde
Beharren auf Kürzungen nichts anderes bringen als die weitere
Verschärfung der ohnehin dramatischen sozialen Lage.

Meine
Regierung ist entschlossen, das Überleben des Rentensystems zu sichern.
Dazu haben wir konkrete Vorschläge vorgelegt. Unter anderem die
Abschaffung von Regelungen zur Frühverrentung, die den Anstieg des
durchschnittlichen Rentenalters zur Folge haben, ebenso wie die
Zusammenführung der Rentenkassen, welche zur Senkung der
Verwaltungskosten beiträgt und die Abschaffung von Sonderregelungen zur
Folge hat. Wie in den Gesprächen mit den Institutionen
genauestens dargelegt, garantieren diese Maßnahmen die nachhaltige
Überlebensfähigkeit des Rentensystems. Keine Reform jedoch führt über
Nacht zu Ergebnissen. Die Sicherstellung der Nachhaltigkeit und des
Überlebens des Rentensystems muss eine langfristige Perspektive haben
und kann unmöglich engen haushaltspolitischen Kriterien, etwa einer
Kürzung der Ausgaben um 1 Prozent des BIP für 2016, unterliegen.
Wie
Benjamin Disraeli sagte, gibt es drei Arten von Lügen: gewöhnliche,
katastrophale und statistische. Wir dürfen nicht zulassen, dass die
obsessive Verwendung statistischer Parameter einen in den letzten
Monaten herangereiften Kompromiss vernichtet. Es ist unsere Pflicht.
Unser aller Pflicht.

 tagesspiegel.de