Του Νίκου Μηλαπίδη*

Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο έχει λειτουργήσει, από τη σύσταση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, ως η στέγη της πιο ελεύθερης, προοδευτικής και δημιουργικής σκέψης, έρευνας και διδασκαλίας.

Προσωπικά, είμαι ευγνώμων τόσο στο δημόσιο πανεπιστήμιο όσο και στο δημόσιο σχολείο, από το οποία αποφοίτησα.
Όμως, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει. Πάσχει από τη νόσο που συγχέει το «δημόσιο» με το «κρατικοδίαιτο» και το «δωρεάν» με την ισοπεδωτική έλλειψη αξιολόγησης και λογοδοσίας. Πάσχει από χαμηλή παραγωγικότητα, περιορισμένη εξωστρέφεια και ανταγωνιστικότητα. Πάσχει από την εμβαλωματική λογική και τη συσσώρευση αποσπασματικών λύσεων.

Η τεχνολογία αλλάζει τον κόσμο με ρυθμούς γρηγορότερους από τη δική μας ικανότητα να αντιληφθούμε τις αλλαγές και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ακόμα «καίει κάρβουνο». Στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, δεν υποστηρίζεται οικονομικά η εφαρμοσμένη έρευνα και η καινοτομία ενώ εξακολουθεί να θεωρείται κατάρα η διασύνδεση των επιχειρήσεων με τα πανεπιστήμια.

Για  τη συνέχεια Liberal