Υποτίθεται ότι ο κύριος ρόλος του κράτους είναι να κάνει αυτά που δεν θέλουμε να εμπιστευτούμε στον ιδιωτικό τομέα. Να έχει το μονοπώλιο της βίας, να μας προστατεύει, να επιβάλλει δικαιοσύνη, να βάζει κάποιους κανόνες στην αγορά και να παρέχει κάποιες βασικές κοινές υποδομές.

Στην Ελλάδα, αντί να κάνει αυτά, το κράτος έχει γίνει επιχείρηση. Είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης. Αναλαμβάνει να κάνει ό,τι δουλειά μπορεί να φανταστεί κανείς, από διαχείριση νοσοκομείων και τηλεοπτικών καναλιών μέχρι παραγωγή ενέργειας. Αυτές τις δουλειές τις κάνει κάκιστα – απόδειξη πως όποιος έχει τα χρήματα προτιμά τις ιδιωτικές εναλλακτικές.

Τις κάνει όμως και ανήθικα. Στήνει αυθαίρετα μονοπώλια, στελεχώνει αναξιοκρατικά, μολύνει απερίσκεπτα το περιβάλλον, ανταγωνίζεται αθέμιτα, δεν λογοδοτεί και φυσικά τα πολιτικά του στελέχη είναι υπεράνω του νόμου. Ετσι και πάει καμιά ιδιωτική επιχείρηση να κάνει την παραμικρή επένδυση, ξεσηκώνεται το πανελλήνιο με τη μέγιστη καχυποψία ότι θα μας ξεπουλήσει, θα μας καταστρέψει, θα μας εκμεταλλευτεί.

 Τρέμουμε μήπως οι ιδιώτες πειράξουν κανένα κορμοράνο, ενώ παρακάτω καίμε λιγνίτες και οι δήμοι μας έχουν ανοιχτές χωματερές.

 Επιβάλλουμε αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο στις τιμές για να μην κλέψουν οι ιδιώτες τον κοσμάκη, ενώ ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών βάζει κάποιο «έκτακτο» φόρο κάθε φορά που τα κάνει θάλασσα και ξεμένει από ρευστό. Ανησυχούμε μήπως διαφθείρουν τη νεολαία μας με δευτεροκλασάτη παιδεία, ενώ τα δημόσια πανεπιστήμια ή καίγονται, απεργούν ή τελούν υπό κατάληψη από «ρωμαλέα» κινήματα. 

Θέλουμε να προστατεύσουμε τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα από πρακτικές εκμετάλλευσης, αλλά αδιαφορούμε που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό με ακατάρτιστους και συστηματικά εκβιάζουν «αδιόριστους» και συμβασιούχους με αντάλλαγμα την ψήφο τους.

για τη συνέχεια Kathimerini