Δεν συμπάσχω με τον Υπουργό. Η παράταξή του τα εξέθρεψε. Κι αν ήταν άλλη κυβέρνηση, τα στελέχη του κόμματός του θα ήταν εκεί και στις τηλεοράσεις να συμπαρίστανται και να δικαιολογούν. Τώρα τα λούζονται, μάλλον από τους ΚΚΕδες, και δυσανασχετούν, απορούν ή χαμογελούν ειρωνικά όπως η κυρία δίπλα στον Υπουργό. Οι συνοδοιπόροι τους (οι συνοδοιπόροι του ΣΥΡΙΖΑ) θα τα είχαν κάνει ακόμη πιο μπάχαλο.
Αλλά και οι μαθητές μια άλλη θλίψη.
Όχι μόνο σχολείο της παπαγαλίας αλλά και συνδικαλισμός της παπαγαλίας και της δημοσιουπαλληλίας.
Τους έπιασε ο πόνος για τη σφαιρική γνώση (“ζητάμε σφαιρική γνώση, ολόπλευρη”!) και τη μόρφωση, καταγγέλουν την κατακερματισμένη γνώση, αλλά δεν θέλουν, λένε, να σπουδάζουν “απλώς για να παίρνουμε ένα πτυχίο που θα είναι πιστοποιητικό γνώσεων.”
Θέλουν να σπουδάζουν για να μπορούν μόνο με το πτυχίο να εργάζονται. Δεν θέλουν, είπαν, ούτε εξειδικεύσεις, ούτε πιστοποιήσεις ούτε προσοντολόγια και αφού έκαναν το “επαναστατικό” τους καθήκον (με τα αγόρια ασφαλώς να πρωτοστατούν), αποχώρησαν βαριεστημένα, σαν δημόσιοι υπάλληλοι.

Ο δε Υπουργός, που σκέφτεται σε βάθος όσα προτείνει, είπε στους φοιτητές: “Εάν πραγματικά υπάρχουν αποφάσεις συνελεύσεων [εννοεί των φοιτητών, διότι για αυτές γινόταν προηγουμένως συζήτηση] που δεν τις ξέρω, μπορεί να κάνω λάθος, σας υπόσχομαι ότι εάν π.χ., το ιστορικό, λέω τώρα ένα τμήμα, δεν θέλουν να υπάρχει παιδαγωγική επάρκεια, σας λέω ότι δεν θα γίνει, δεν έχω πρόβλημα.”

Vasso Kindi