Σ’ αυτήν τη χώρα αναλώνουμε χρόνια και χιλιάδες τόνους χαρτιού για να συζητάμε πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Ειδικά σε ό,τι αναφέρεται στην ανώτατη παιδεία, δεν προκάνουμε να διαβάζουμε άρθρα και βιβλία πανεπιστημιακών για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα πανεπιστήμια. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι τα μέλη του διδακτικού προσωπικού έχουν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους, μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν πιο εύκολη πρόσβαση σε εκδοτικούς οίκους και εφημερίδες.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι όσο περισσότερο συζητούν τα μέλη ΔΕΠ για το πώς θα βελτιωθεί η ανώτατη παιδεία, τόσο αυτή χειροτερεύει. Η πραγματικότητα, επίσης δείχνει ότι όλος αυτός ο σχοινοτενής διάλογος δεν κατόρθωσε να λύσει ούτε τα πιο απλά προβλήματα. Για παράδειγμα: υπάρχει μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη παθογένεια στα πανεπιστήμια. Κάποιοι τύποι, κάθε λίγο και λιγάκι, καταλαμβάνουν το πανεπιστήμιο. Κάποιες φορές προξενούν μεγάλες φθορές και κάποιες φορές λίγες. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, διαταράσσουν τη λειτουργία των πανεπιστημίων.

Για τη συνέχεια kathimerini