Η πρώτη ψυχρολουσία μού συνέβη πριν ένα – δυο χρόνια. Κάποιος φοιτητής είχε τόσο δυσνόητο γραφικό χαρακτήρα που τον κάλεσα στο γραφείο να μου διαβάσει το γραπτό του. Θέμα του μαθήματός μου ήταν τότε η λογοτεχνία κατά την Κατοχή, οπότε σε κάθε παράδοση θύμιζα πότε έγινε η Κατοχή στην Ελλάδα, πότε η απελευθέρωση κ.λπ. Ο νέος, που ήταν φοιτητής του Τμήματος Ιστορίας, φάνηκε αμέσως πως δεν ήξερε πότε ακριβώς ξεκίνησε η Κατοχή. Για να τον βοηθήσω, τον ρώτησα πότε ξεκίνησε για την Ελλάδα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πάλι δεν ήξερε. «Μα το γιορτάζουμε κάθε χρόνο!», λέω. Εκείνος με κοιτούσε αμήχανα. «Δυο βασικές ημερομηνίες γιορτάζουμε, 25η Μαρτίου – 28η Οκτωβρίου, αποκλείεται να μην τις ξέρεις», τον ενθάρρυνα. Επειδή συνέχισε να με κοιτάει με την ίδια αμηχανία, τον έστειλα να κάνει μια βόλτα, να ξελαμπικάρει και να επανέλθει σε κανένα πεντάλεπτο. Αλλά και όταν γύρισε διατηρούσε την εντυπωσιακή του άγνοια. Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, μου είπε ότι η 25η Μαρτίου μπορεί και να ’ναι η ημερομηνία της Μικρασιατικής Καταστροφής… «Ξέρετε, δεν συγκρατώ ημερομηνίες», είπε το παιδί.

Φέτος ήμουν πιο υποψιασμένη. Είχα συζητήσει το θέμα και με καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης και είχα μάθει ότι μετά την εκάστοτε «εθνική γιορτή», αν τυχόν ρωτήσουν την τάξη τους τι γιόρτασαν την προηγούμενη, οι μισοί τουλάχιστον μαθητές δεν το γνωρίζουν. Ετσι λοιπόν, όταν πριν από ένα μήνα, στις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου, έπεσε το μάτι μου σε μια λανθασμένη απάντηση και ρώτησα τη φοιτήτρια που μου παρέδιδε το γραπτό της πότε έγινε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήμουν προετοιμασμένη: «δεν ξέρω». «Δεν θυμάμαι» και «δεν ξέρω», ήταν η απάντηση 5-6 φοιτητών/φοιτητριών εν σειρά. Και πάλι το μάθημά μου ήταν στενά συνυφασμένο με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: αν δεν ήξερες γι’ αυτόν, για τον εμφύλιο που ακολούθησε, για την εξορία των ηττημένων, το αντικείμενο του μαθήματος («γραφές της εξορίας») έχανε το νόημά του.

Για τη συνέχεια kathimerini