Υποθέτω ότι λίγοι γνωρίζουν  με τι ασχολείται το «Ταμείο Κοινωνικής Οικονομίας» (αρθρ. 10 ν. 4430/2016) το οποίο «εποπτεύεται» από το Υπουργείο Εργασίας. Ακόμη λιγότεροι πρέπει να γνωρίζουν το «Διεθνές Κέντρο Ολυμπιακής Εκεχειρίας» ή το «Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας». Το κοινό τους σημείο είναι η νομική μορφή υπό την οποία εμφανίζονται, ενώ επιτελούν τελείως διαφορετικούς σκοπούς. Είναι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ). 
Ακόμη κι εκείνοι που ξέρουν την διαφορά μεταξύ των νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, ελάχιστα μπορούν να συνεισφέρουν στην ουσιαστική αποτίμηση του έργου τους. Σίγουρα δε, δεν θα γνωρίζουν ούτε τον ακριβή αριθμό τους ούτε το ποσόν της (τακτικής/έκτακτης) επιχορήγησής τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Τα ΝΠΙΔ παραμένουν, εμπρόθετα και εις πείσμα των εξελίξεων στην οργανωτική και διοικητική επιστήμη, μια ασαφής νομική ομπρέλα. Υπ’ αυτήν στεγάζονται διαφορετικά οργανωτικά σχήματα, τα οποία συμπεριφέρονται, άλλοτε ως δημόσιος  κι άλλοτε ως ιδιωτικός τομέας.