Ήταν 22 Νοεμβρίου του 1990 όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ έδινε την τελευταία της ομιλία στο Βρετανικό κοινοβούλιο πριν την παραίτησή της. Η ομιλία αυτή έχει μείνει στην ιστορία ως η τελευταία μάχη της Θάτσερ εναντίον του σοσιαλισμού. Σε μία χαρακτηριστική στιγμή ρητορικής δεινότητας, η βαρόνη εξέθεσε το παράδοξο του σοσιαλισμού, εξηγώντας στον κακόμοιρο Σάιμον Χιουζ ότι εκείνος «θα προτιμούσε τους φτωχούς φτωχότερους αν αυτό θα σήμαινε πως και οι πλουσιότεροι θα γίνονταν λιγότερο πλούσιοι».

Οι δεκαετίες πέρασαν, ο σοσιαλισμός – τουλάχιστον με το αρχικό του περιεχόμενο – εγκαταλείφθηκε, όμως στη χώρα μας οι ιδέες του μας βασανίζουν ακόμα. Τελευταία θύματα της σοσιαλιστικής ιδεοληψίας είναι τα παιδιά της Μαγνησίας. Να τι συνέβη:  Το Ίδρυμα Μποδοσάκη, ένα από τα σημαντικότερα κοινωφελή ιδρύματα της χώρας, με δωρεές που φτάνουν περίπου τα 400 εκ. από την αρχή της λειτουργίας του και το 50% του ετήσιου προϋπολογισμού του να πηγαίνει στην ενίσχυση της παιδείας, εξετάζει το ενδεχόμενο να κάνει μία ακόμη δωρεά σε σχολεία της Μαγνησίας. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Δύσης, η κίνηση αυτή θα αντιμετωπιζόταν με την προσήκουσα χαρά και – ας μιλήσουμε ανοιχτά – με ευγνωμοσύνη. Σε μια χώρα που το Πολυτεχνείο της Αθήνας ονομάζεται Μετσόβιο, με σχολεία όπως τα Αρσάκεια-Τοσίτσεια, θα περίμενε κανείς ότι η ιδέα πως τα κοινωφελή ιδρύματα είναι πυλώνες της κοινωνίας των πολιτών θα θεωρούνταν αυτονόητη. Εδώ όμως έχουμε εικόνες του Τσε σε υπουργεία, πρωθυπουργούς που θαυμάζουν τον Τσάβεζ και τον Μαδούρο, και ανώτατους πολιτειακούς άρχοντες που θεωρούν πως το πρόβλημά μας είναι ο νεοφιλελευθερισμός.

Για τη συνέχεια liberal