Το 1982, νεαρός φοιτητής ήμουν, βρέθηκα άθελα μου μπροστά σ’ ένα πολύ διδακτικό περιστατικό για τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου. Είχα επισκεφθεί έναν γνωστό μου που ήταν σύμβουλος υπουργού, όταν ξαφνικά εισέβαλε στο γραφείο ένας έξαλλος γενικός διευθυντής, ζητώντας τον λόγο για μια εξαγγελία που είχε κάνει ο υπουργός δίχως να έχει πάρει την γνώμη των υπηρεσιακών.

Εγώ τότε, άσχετος με τις κρατικές λειτουργίες και τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, έκατσα σε μια γωνιά και παρακολουθούσα την έντονη συζήτηση του συμβούλου με τον διευθυντή. Το αντικείμενο της κουβέντας ήταν απλό: Ο υπουργός σε μια συνέντευξη του είχε εξαγγείλει την κατάργηση τριών υπογραφών από κρατικές υπηρεσίες για δοθεί κάποια άδεια που αφορούσε –αν θυμάμαι καλά- το στήσιμο επιχειρήσεων εστίασης.

Η αντιπολίτευση πήρε την συνέντευξη, έκανε ερώτηση στην Βουλή και το έγγραφο πήγε υπηρεσιακώς στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου για να τροφοδοτήσουν με στοιχεία τον υπουργό ώστε να δώσει απάντηση. Ο γενικός διευθυντής λοιπόν, ως ο ανώτερος των υπηρεσιακών μπούκαρε στο γραφείο του συμβούλου και ακολούθησε ένας διάλογος που με άφησε κατάπληκτο:

Διευθυντής: Μα πως εξαγγέλλει ο κύριος υπουργός κατάργηση υπογραφών και μάλιστα τριών μαζί, δίχως να μας ρωτήσει; Τι νομίζει ότι είναι οι υπογραφές των υπηρεσιών; Απλό πράγμα;

Για τη συνέχεια Liberal