Του Στέλιου Φενέκου*

Όταν οι Αμερικανοί δημιούργησαν βάσεις σε διάφορα μικρά νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρήκαν εκεί μικρές φυλές ιθαγενών απομονωμένων από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι ιθαγενείς έβλεπαν τις προετοιμασίες στο διάδρομο προσγείωσης πριν προσγειωθεί ένα αεροπλάνο. Οι Αμερικανοί άναβαν τα φώτα του διαδρόμου, έβαζαν το ανεμούριο και κρατούσαν τα σημαιάκια για να κατευθύνουν το αεροπλάνο που προσγειωνόταν και έφερνε τα εφόδια. Από τα εφόδια αυτά έδιναν και μερικά στους ιθαγενείς.

Όταν έφυγαν οι Αμερικανοί μετά το τέλος του πολέμου, οι ιθαγενείς άναβαν τα φώτα, έβαζαν το ανεμούριο και κρατούσαν τα σημαιάκια για να έλθει το αεροπλάνο με τα εφόδια, αλλά αυτό δεν ερχόταν και οι ιθαγενείς δεν καταλάβαιναν τι ήταν λάθος.

Από τη συμπεριφορά αυτή των ιθαγενών, όταν δηλαδή οι αποφάσεις που λαμβάνονται δεν προσμετρούν κάποιον κρίσιμο παράγοντα, καθοριστικό για τα αποτελέσματα των πράξεων σου, στην επιστήμη λήψεως αποφάσεων, δόθηκε στο φαινόμενο αυτό η ονομασία «Cargo Cult Science». Το ίδιο συμβαίνει σήμερα και με το προσφυγικό ζήτημα, που είχε ξεκινήσει από πριν με το συνεχώς διογκούμενο μεταναστευτικό.

Για τη συνέχεια Liberal