Όσο συμπληρώνεται η μεγάλη εικόνα γύρω από το προσφυγικό πρόβλημα που μας ταλανίζει και μας δοκιμάζει, τόσο γεννώνται περισσότερα ερωτήματα απ’ όσα φαινομενικώς απαντώνται από την τρέχουσα πραγματικότητα. Penser, c’ est voir, όπως έγραφε ο Honoré de Balzac στο έργο του Louis Lamber. 
Σιγά-σιγά, αρχίζει να γίνεται κατανοητό στα μέσα ενημέρωσης της Δύσης ότι ο πόλεμος στη Συρία δεν ξέσπασε εική και ως έτυχεν, αλλά ότι ξένες δυνάμεις, όχι μακριά από τη συριακή μεθόριο, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης “λιβανοποίησης” της χώρας. Τα δημοσιεύματα που φωτίζουν και αναλύουν τον σκοτεινό, πολλαπλών διαδρομών ρόλο χωρών όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα πολλαπλασιάζονται. Η Συρία έχει ήδη καταστεί χώρος άσκησης επιρροής όλων αυτών μέσω των ενεργουμένων τους, καθώς και χώρος εκδήλωσης ποικίλων συγκλίσεων και αποκλίσεων τοπικών και περιφερειακών συμφερόντων. Αλλά και πέραν αυτού, πέραν των περιφερειακών ανταγωνισμών και φιλοδοξιών, τούτη η περίεργη, έχουσα σχεδόν απολέσει κάθε κρατικό χαρακτηριστικό no man’s land, έχει καταστεί το επίκεντρο μιας ακόμη αναζωπύρωσης της πάντοτε σοβούσας και αναβαλλόμενης, αλλ’ ουδέποτε επιλυόμενης, αντιπαράθεσης Δύσης-Ρωσίας.

Για τη συνέχεια Capital