Είναι νέα παιδιά που ταξίδεψαν μόνα τους, χωρίς γυναίκες, μωρά, μανάδες και παππούδες, που θα λειτουργούσαν σαν βαρίδια στον μακρύ και δύσκολο δρόμο προς τη «Γη της Επαγγελίας», εν προκειμένω τη Γερμανία ή κάποια σκανδιναβική χώρα. Εφτασαν με μύριους κόπους και κινδύνους στην Ελλάδα, από το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Σομαλία, την Υποσαχάρια Αφρική, τις χώρες του Μαγκρέμπ, ξοδεύοντας ό,τι είχαν και δεν είχαν, αλλά εγκλωβίστηκαν στην Ειδομένη.

Μοιάζουν με θηρία σε κλουβί. Δεν είναι πρόσφυγες για να ελπίζουν ότι μπορεί κάποια στιγμή να τους δοθούν χαρτιά για να αναχωρήσουν νόμιμα από την Ελλάδα. Ούτε κουβαλούν μαζί τους οικογένειες ώστε να αναγκαστούν να επιστρέψουν στα ενδότερα και να εγκατασταθούν σε κάποιο από τα κέντρα φιλοξενίας για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Είναι παράνομοι μετανάστες που βλέπουν μόνο μπροστά τους τον αγκαθωτό φράχτη, έτοιμοι με κάθε ευκαιρία να «χιμήξουν» για να τον γκρεμίσουν και να τρέξουν προς την ελευθερία. Ομάδες εξ αυτών ήταν, κυρίως, εκείνες που πρωτοστάτησαν στις έως τώρα εφόδους δυναμικής εισβολής στο έδαφος της FYROM. Κάποιος τους αποκάλεσε «μοναχικούς λύκους της Ειδομένης», καθώς η συμπεριφορά τους, εκρηκτική και απρόβλεπτη συνήθως, υπαγορεύεται από το ένστικτο της δικής τους προσωπικής επιβίωσης. Δεν έχουν να ρισκάρουν τη ζωή παιδιών ή γονιών, παρά μόνο τη δική τους, και δεν διστάζουν να το κάνουν.

Για τη συνέχεια Kathimerini