Είναι θλιβερό να το λες, αλλά δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο Ντ. Τραμπ για τα πάντα. Παρακολουθώντας τον αμερικανό πρόεδρο να επαινεί τους «μονάρχες», να εκσφενδονίζει εμπορικούς φραγμούς και να περιφρονεί τους παγκόσμιους κανόνες και θεσμούς, μοιάζει λογικό συμπέρασμα ότι θέλει να ανατρέψει την φιλελεύθερη διεθνή τάξη. Πολύ από αυτή τη δουλεία, όμως, έγινε πριν φτάσει στο Λευκό Οίκο. Ο Τραμπ είναι τόσο το σύμβολο, όσο και η αιτία της κατηφόρας προς την αταξία.

Η Δύση διάβασε λάθος την κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού. Δεν ήταν, εν τέλει, το τέλος της ιστορίας. Χαρούμενες υποθέσεις για τη μόνιμη ηγεμονία του laissez faire καπιταλισμού και την αναπόφευκτη ιστορική ηγεμονία της φιλελεύθερης δημοκρατίας ριζώθηκαν σε μια Υβρι που προσκάλεσε τη Νέμεσι.

Γι’ όλα αυτά το τέλος του ψυχρού πολέμου παρήγαγε μια μεγάλη ιδέα. Τώρα, όπως καθημερινά θυμίζουν τα tweets του Ντ. Τραμπ, ανταλλάσσεται με μια πολύ κακή ιδέα.

Ο θάνατος του κουμμουνισμού «υποσχέθηκε», σύμφωνα με μια αγαπημένη φράση των κινέζων φίλων μου, ένα κόσμο «win win». Η επαναστατική σκέψη ήταν ότι τα εγωιστικά συμφέροντα των πλούσιων και των ανερχόμενων κρατών θα μπορούσαν να συμβιβαστούν αν όλοι έπαιζαν με βάση τους κανόνες. Η βαθιά αλληλεξάρτηση που υφάνθηκε από την παγκοσμιοποίηση θα τετραγώνιζε τον κύκλο μεταξύ των ανταγωνιστικών εθνικών συμφερόντων και των πολυμερών υποχρεώσεων.

Για τη συνέχεια Euro2Day