Η υπόθεση με την ομηρία, πλέον, των δυο Ελλήνων στρατιωτικών από το καθεστώς του Ερντογάν αναδεικνύει μια παράμετρο την οποία συνεχίζουμε να αγνοούμε αναφορικά με τις σχέσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία ή, επί το ορθότερον και με αφορμή το παρόν κείμενο, τις σχέσεις ανάμεσα σε δυο κράτη, το ένα χριστιανικό και το άλλο μουσουλμανικό,  ή το ένα μουσουλμανικό και το άλλο μη. Η παράμετρος αυτή αφορά στο ζήτημα της «πολιτικής επικοινωνίας» του μουσουλμανικού κράτους με ένα μη μουσουλμάνικο δηλαδή άπιστο κράτος.
Στην περίπτωση ειδικά του ισλαμιστή ηγέτη της Τουρκίας, του Ταγίπ Ερντογάν, όλο και περισσότερο, είναι μέσα από το πρίσμα του Ισλάμ που πρέπει  να ερμηνεύουμε και να αξιολογούμε τις πράξεις και τις αποφάσεις του ως  ισλαμιστή ηγέτη. Ή να το θέσω διαφορετικά. Η μέχρι τώρα δική μας τάση να αγνοούμε τις κορανικές  επιταγές στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους του θεοφοβούμενου  Ερντογάν, αποδεικνύεται λανθασμένη και με αρνητικές συνέπειες για τον Ελληνισμό.

Για τη συνέχεια HuffingtonPost