του Κώστα Ράπτη
“Λέμε πάντα το εξής: το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η τρομοκρατία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η υποκριτική, διπρόσωπη στάση ορισμένων απέναντι στις τρομοκρατικές οργανώσεις. Κράτη τα οποία ελέγχουν την παγκόσμια αγορά όπλων εξοπλίζουν τους τρομοκράτες. Τα προκαλώ να το αρνηθούν”. Αυτό διακήρυξε ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdogan την προηγούμενη εβδομάδα, ενώ ακόμη βρισκόταν σε εξέλιξη στη Βιέννη η Διεθνής Ομάδα Υποστήριξης της Συρίας, με πρωταγωνιστές τους υπουργούς Εξωτερικών των ΗΠΑ John Kerry και της Ρωσίας Sergei Lavrov, σε αναζήτηση για άλλη μία φορά ενός συμβιβασμού ως προς τους όρους τήρησης της συριακής εκεχειρίας.
Όταν βεβαίως ο Erdogan καταγγέλλει “διπροσωπία” έναντι της τρομοκρατίας, αυτό που έχει κατά νού δεν είναι οι (πολλαπλά ενισχυμένοι από την Άγκυρα) τζιχαντιστές διαφόρων αποχρώσεων που δρουν στη βόρεια Συρία – όσο και αν οι ρουκέτες που εκτοξεύει το Ισλαμικό Κράτος εναντίον της μεθοριακής τουρκικής πόλης Kilis αποτελούν το νέο επιχείρημα που επικαλείται η Τουρκία για να απειλήσει με ανάληψη “μονομερούς δράσης” νοτίως των συνόρων της.