“Συντηρείτε Οργανισμό Ανέγερσης Μουσείου Ακρόπολης, τη στιγμή που το μουσείο έχει ανοίξει εδώ και 7 χρόνια. Και ο Οργανισμός αυτός περνάει στις δαπάνες αγορά μοτοσικλέτας 8.500 ευρώ και λογαριασμό κινητής τηλεφωνίας 1.300 ευρώ! Και όλα αυτά τον περασμένο μήνα!”

Όταν ο υπουργός κ. Χρ. Σπίρτζης το έλεγε αυτό στη Βουλή, νόμιζε προφανώς πως ευφυολογούσε. Ή υπερέβαλε, για να δείξει την τραγική κατάσταση των ΔΕΚΟ, καθώς εμφάνιση του Θεανθρώπου στη Γη προβλέπεται μόνον κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Όμως, πίσω από την ιλαροτραγική διαπίστωση του υπουργού, κρύβεται η πραγματική κατάσταση πως αυτές τις ΔΕΚΟ, που μόνον ο Πανάγαθος θα αγόραζε, τις συντηρεί ο Έλληνας φορολογούμενος. Συντηρεί δηλαδή κρατικούς οργανισμούς με τεράστια χρέη, υπεράριθμο προσωπικό και ανύπαρκτους τζίρους. Υπό αυτήν την έννοια θεωρώ τεράστια επιτυχία την πώληση της ΤΡΕΝΟΣΕ για 45 εκατομμύρια, παραβλέποντας τη βλακώδη δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην ανέμελη εποχή της αντιπολίτευσης, πως ούτε για 300 εκατομμύρια δεν θα την πωλούσε. Η συγκεκριμένη επιχείρηση καθώς και μια πλειάδα άλλων θα έπρεπε να πωληθούν έστω και για ένα ευρώ –για να μην πω να δώσουμε εμείς και κάτι τις στον αγοραστή– προκειμένου να σταματήσουν να επιβαρύνουν το Δημόσιο Ταμείο. Άλλωστε, κάτι ανάλογο έγινε και με την πώληση της Ολυμπιακής Αεροπορίας και γλιτώσαμε κάποια δισεκατομμύρια.

Είναι προφανές πως αυτές οι επιχειρήσεις, με αυτούς τους οικονομικούς δείκτες, αν ευρίσκοντο υπό ιδιωτική ιδιοκτησία, θα χρεοκοπούσαν. Με τους εργαζόμενους –στην καλύτερη περίπτωση να ελάμβαναν την αποζημίωση τους εν όλω ή εν μέρει– και εν συνεχεία Ταμείο Ανεργίας. Και ο επιχειρηματίας θα βρισκόταν αντιμέτωπος με τις αστικές, ποινικές και οικονομικές συνέπειες των λανθασμένων επιλογών του. Μια αναμφίβολα δυσάρεστη, αλλά αναγκαία, κατάσταση. Μια κατάσταση που υπακούει όχι μόνον στους νόμους της ελεύθερης οικονομίας, αλλά και στην κοινή λογική.

Για τη συνέχεια Liberal