Ισχυροί άνδρες υπάρχουν φαινομενικά παντού. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι πανταχού παρών˙ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν εμμονή με τα πάντα, από τις τελευταίες πράξεις του στην Συρία και την Ουκρανία μέχρι τους ξαφνικούς και επαναλαμβανόμενους ανασχηματισμούς του εσωτερικού κύκλου του στο Κρεμλίνο. Εν τω μεταξύ, η πολιτική εκκαθάριση από τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μετά από ένα αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα [3] έχει κερδίσει συνεχή προσοχή. Και ακόμη και στην Κίνα, ένα σύστημα που έχει από καιρό τονίσει την συλλογική ηγεσία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν βαφτίσει τον πρόεδρο Xi Jinping ως «πρόεδρο των πάντων» [4], αντανακλώντας την συσσώρευση από αυτόν περισσότερης ισχύος από όση διέθετε οποιοσδήποτε Κινέζος ηγέτης μετά τον Μάο Τσε Τουνγκ.
Είναι εύκολο να παρασυρθεί κανείς από τις πολύχρωμες λεπτομέρειες της κάθε περίπτωσης. Αλλά κάνοντας ένα βήμα πίσω, είναι σαφές ότι αυτά τα παραδείγματα σκιαγραφούν μια πολύ πιο ανησυχητική εικόνα –τα ιδιαίτερα προσωποπαγή καθεστώτα που έρχονται στο προσκήνιο των πολιτικών συστημάτων σε όλη την υδρόγειο. Πέρα από τα πιο γνωστά παραδείγματα, οι ηγέτες παντού από το Μπαγκλαντές μέχρι τον Ισημερινό, την Ουγγαρία και την Πολωνία [5] φαίνεται να δείχνουν μια αυξανόμενη τάση προς την συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας στην κορυφή. Αλλά μήπως υπάρχουν περισσότερα σε αυτή την ιστορία εκτός από μια σκέτη αντίληψη; 
Για τη συνέχεια FA